Το Δροσοπέλαγος

Εκεί στο Δροσοπέλαγος

αφρίζει τ’ άγριο κύμα

πετούν οι γλάροι πάνω του

στάζει αλμυρό το κρίμα

 

Εκεί που ανθίζουν οι Μυρτιές

και κελαηδούν τ’ αηδόνια

εκεί λαχνίζουν τα βουνά

γοργά περνούν τα χρόνια

 

‘Κει που διαβαίνει ο Ζέφυρος

κι αποκοιμιέται ο Μπάτης

εκεί λακρίζει η αυγή

στις άχλες αυταπάτης

 

Μεσ’ του πελάγου τον αφρό

‘κει πέρα σ’ ανταμώνω

μ’ απ’ τον καημό δε χαίρομαι

κι αγάπη δε στεριώνω

 

Και μεσ’ στο Δροσοπέλαγο

αγγρίζω τη ψυχή μου

ανάσαιμα να σε κοιτώ

και φύλλο η ύπαρξή μου

 

Που σα τη ρίχνω στον αφρό

του άγριου του πελάγους

μοιάζει καράβι απλωτό

κι αγιόκλημα στους κάμπους

 

Τούτου του Δροσοπέλαγους

σταγόνες σε ποτίζω

μη με ξεχνούν τα μάτια σου

κι ανώφελα δακρύζω

 

ΕΙΡΗΝΗ ΧΙΩΤΗ

28/01/ 2021