Τι κι αν είναι τραγούδι
τι κι αν είναι καημός
πάνω του θα κρεμιέται
κάποιος περαστικός.
Η ψυχή τρεμοπαίζει
σαν το φύλλο σε χείμαρρο
με ελπίδα να φθάσει
τ’ αλμυρά τα νερά.
Με μακρύ τον ορίζοντα
και τον άνεμο φίλο
μακριά για να πάει
τη γαλήνη να βρει.
Να χαράξουν τα χείλη του
μία νέα καμπύλη
που τα κοίλα επίμονα
ουρανό θα κοιτούν.
Σαν τα μάτια αστράφτουνε
που το είχαν λησμονήσει
η ψυχή καθρεφτίζεται
κι η ομορφιά θα φανεί.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΛΛΙΟΥΡΗ
