Τ’ όνειρο που δεν ζήσαμε

Αλήθεια, πόσες θάλασσες κιντύνεψες για να ’ρθεις

πώς δάμασες τα κύματα και βγήκες στη στεριά

πόσες φορές νικήθηκες σκληρά ώσπου να μάθεις

να περπατάς περήφανα, στητός, με σιγουριά.

 

Ποιες συμπληγάδες τσάκισαν την άκρη των φτερών σου

μα πέταξες μεσούρανα για άλλη μια φορά,

ζητώντας απ’ τα κύματα να σου το φανερώσουν

κείνο που πήραν κι έκρυψαν στα πιο βαθιά νερά.

 

Κι έγινες λόγος πύρινος κι αιώνια καταδίκη

θεός που δεν τον λύτρωσε τ’ ανέντιμο  φιλί

τ’ όνειρο που δεν ζήσαμε μονάχα, μας ανήκει

γιατί παλέψαμε άδικα και κλάψαμε πολύ.