Όνειρα χαμένα,
ανεκπλήρωτα…
Η μοίρα μου χαραγμένη
στην φυγή σου.
Οι στιγμές μοιάζουν αιώνιες
χωρίς αγάπη.
Μένω ακίνητη.
Η καρδιά σε απόγνωση.
Ξεθωριασμένες εικόνες,
χάνονται στα μονοπάτια της ψυχής μου.
Γκρίζα σύννεφα
παρασέρνουν τα όνειρά μου.
Ο αέρας παγώνει τις ελπίδες
και τα συναισθήματα.
Πνίγομαι σε θλιμμένες σκέψεις.
Τα όνειρά μου κλειδωμένα,
το κλειδί χαμένο πια…
“Μου λείπεις πολύ”
Να τολμώ, μου είπες.
Να ζω
Μα το Θεό προσπαθώ αγάπη μου αλλά… πώς να ζήσω χωρίς εσένα!
Έφυγες κι έμεινε το όνειρο μισοτελειωμένο, έγινε το παράπονο πικραμένο.
Ήσουν η ζωή μου…
Μόνο στις αναμνήσεις μου θα είσαι πάντα ζωντανός.
Η αίσθηση της παρουσίας σου ριζωμένη στην καρδιά μου.
Η αγκαλιά μου άδεια και παγωμένη.
Η ψυχή μου βυθίστηκε στην απελπισία.
Δεν άντεξες μάτια μου αυτόν τον κόσμο, έφυγες για το μεγάλο ταξίδι.
Ναυάγησα…
Ακίνητη, ασάλευτη, μαύρες σκέψεις με βασανίζουν.
Θολωμένα τα μάτια μου, τα δάκρυα ρέουν ασυγκράτητα.
Τρεμοπαίζουν οι ανάσες μου.
Ένα τεράστιο κύμα αγάπης θα συνοδεύει πάντα τον μακρύ, ατελειωτο αποχαιρετισμό σου.
Η γεύση του στερνού φιλιού, το άγγιγμα της τελευταίας αγκαλιάς, ο αιώνιος θησαυρός μου.
Μου λείπεις πολύ αγάπη μου!
Θα ξαναβρεθούμε μάτια μου στον βυθό μιας άλλης θάλασσας, στα χαμένα φεγγάρια ενός άλλου ουρανού, σε μια
άλλη ζωή καρδιά μου…
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ