Κάποτε, έσπασαν σε κομμάτια οι άνθρωποι
κι εσύ τους κόλλησες.
Πρώτα τα χέρια, για να αγκαλιάζουν,
Μετά τα πόδια, για να προχωρούν μπροστά,
Και τελευταίο το κεφάλι, για να ονειρεύονται.
Κόλλησες τους ανθρώπους· ακούς;
Τους έβαλες ακόμη και φτερά, για να πετούν,
και τώρα τους μιλάς.
«Άνοιξε το παράθυρο και πέταξε»
Ήρθε η ώρα· γιατί ο ουρανός τώρα είναι μπλε
κι ο ήλιος τώρα είναι κίτρινος
κι η θάλασσα τώρα είναι γαλάζια
και τα δέντρα τώρα είναι πράσινα
κι η ψυχή σου τώρα είναι πολύχρωμη,
γιατί τα μάτια σου είναι τώρα πια καθαρά.
Μικροί, σπασμένοι άνθρωποι,
σε δυο και τρία κομμάτια,
μα συ τους ένωσες ξανά.
Και τώρα πετούν μαζί και γελούν μαζί
και τώρα αγαπιούνται.
ΣΤΑΥΡΙΑΝΑ ΓΚΟΥΤΑ
