Μέσα από το παραθυράκι, της μνήμης το παλιό,
φωνές ταξιδεμένες παίζουνε κρυφτό.
Άλλες γερασμένες, άλλες πιο μικρές,
χορεύουν, τραγουδάνε, μιλούν ψιθυριστά:
Κι ένα “γιατί” ξεθωριασμένο ανεβαίνει στην κορφή,
δάκρυα κυλάνε στ’ ανέμου τη βοή.
Κι ένα “γιατί” ξεθωριασμένο, ακροβάτης σε σκοινί,
φοβάται μήπως πέσει και κομματιαστεί.
Χρώματα βαδίζουν, χαλούν την ερημιά,
χρώματα πετάνε, αντίο μοναξιά.
Κι ο χρόνος παραπέρα, κοιτώντας τα θρηνεί,
ανίκανος να ρίξει σκουριά μες στην ψυχή.
Κι ένα “γιατί” ξεθωριασμένο ανεβαίνει στην κορφή,
δάκρυα κυλάνε στ’ ανέμου τη βοή.
Κι ένα “γιατί” ξεθωριασμένο, ακροβάτης σε σκοινί,
φοβάται μήπως πέσει και κομματιαστεί.
Ειρήνη Ζαζάνη
Πολύ καλό, μπράβο!
Προβληματίζει με τα αναπάντητα “γιατί”. Δυνατό!
Ανασύρει μνήμες και παράλληλα με ταξιδεύει στο μέλλον. Μπράβο!
Όμορφο πολύ! Ακροβατεί τέλεια μεταξύ χαράς και θλίψης.
Η ποιήτρια ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο σκοινί, όπου στη μια πλευρά είναι το γκρίζο, η απαισιοδοξία, η μοναξιά η θλίψη και στην άλλη τα χρώματα, κάποια ελπίδα, ο Άλλος και η χαρά του “αντίο μοναξιά”. Ακροβατεί αλλά δεν ζαλίζεται, ούτε γκρεμίζεται. Πολύ ωραίο!
Μπράβο!!! Αληθινά δυνατό
Στενάχωρες θύμησες…δισταγμός για το άγνωστο.Ψυχή “ομιλούσα”!
Βαθυστοχαστο και διαχρονικο!
Εξαίρετη ακροβασία μεταξύ πεσιμισμού κι οπτιμισμού. Η ποιήτρια χρησιμοποιεί απλές λέξεις με σύνθετο τρόπο ώστε να πετύχει να μας συγκινήσει. Μπράβο.
Εξαίρετο, μπράβο.