Αφού ο άντρας, ένας ψηλός, κομψός κύριος γύρω στα τριανταπέντε, στάθμευσε στο μεγάλο οικόπεδο που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τον αστυνομικό σταθμό του προαστίου όπου έμενε, κλείδωσε πρώτα το αυτοκίνητο του και κατευθύνθηκε αμέσως με γοργό βήμα προς την πύλη του αστυνομικού τμήματος. Ένας μεσήλικας κοντοπάχουλος αστυνομικός, αφού πρώτα τον ρώτησε ποιος ήταν ο λόγος της επίσκεψής του, του άνοιξε με αργές, βαριεστημένες κινήσεις τη μεγάλη, καγκελωτή πόρτα της πύλης. «Πρέπει να αναφέρω μια παράβαση…» του είπε εκείνος σταθερά. Την ώρα όμως που ο αστυνομικός έκανε να ζητήσει διευκρινίσεις, ο άντρας πρόσθεσε με επιτακτικό ύφος πως θα έπρεπε οπωσδήποτε να μιλήσει με τον προϊστάμενό του. Ο αστυνομικός κοιτάζοντάς τον για μια στιγμή εξεταστικά από πάνω ίσαμε κάτω, του επέτρεψε στο τέλος να προχωρήσει γνέφοντας προηγουμένως καταφατικά το κεφάλι του.
Καθώς ο άντρας προχωρούσε, μια καθαρίστρια γύρω στα πενήντα σκούπιζε αργά-αργά το διάδρομο που οδηγούσε στο γραφείο του προϊσταμένου. Τον κοίταξε για λίγο περίεργα και μετά συνέχισε τη δουλειά της. «Μου λέτε, σας παρακαλώ, πού είναι το γραφείο του προϊσταμένου;» τη ρώτησε εκείνος, κάνοντάς την να στρέψει σιγά-σιγά το βλέμμα της προς το μέρος του. «Εκεί…» απάντησε η γυναίκα, υποδυκνείοντάς του πού ήταν το γραφείο. «Ευχαριστώ!» απάντησε εκείνος προχωρώντας με γοργό βηματισμό προς τα εκεί. «Ποιος να ’ναι άραγε τούτος;» αναρωτήθηκε η γυναίκα, εξαιτίας μάλλον κάποιου ιδιαίτερου χαρακτηριστικού που είχε προσέξει στην εμφάνιση ή στη συμπεριφορά του. «Περίεργος τύπος, πάντως!» ψιθύρισε εμφαντικά, σαν να ήθελε να επιστήσει την προσοχή σε κάποιον, που βρισκόταν εκεί κοντά και παρακολουθούσε το σκηνικό.
Φτάνοντας ένα βήμα πριν από την πόρτα του γραφείου, ο άντρας εκείνος χτύπησε δυο φορές. Καθώς δεν έπαιρνε καμία ανταπόκριση, χτύπησε ακόμη μία. « Ποιος να ’ναι τέτοια ώρα;» μουρμούρισε σιγά ο προϊστάμενος, ένας ψηλός ευτραφής άντρας κοντά στα εξήντα, που καθόταν πίσω από το γραφείο του και ρουφούσε σιγά-σιγά και απολαυστικά τον καφέ του. «Δεν έχει πάει ακόμα οχτώ…» συνέχισε, κοιτώντας με δυσαρέσκεια το ρολόι του. «Ούτε ένα καφέ δεν μπορείς να χαρείς με την ησυχία σου!» «Ναι…;» ακούστηκε αμέσως μετά βαριά και βραχνή η φωνή του. Ο άντρας άνοιξε αμέσως την πόρτα και μπήκε μέσα. Ο προϊστάμενος τον κοίταξε ψυχρά από την κορφή ίσαμε τα νύχια και του ’πε ειρωνικά: «Πρέπει να είναι πολύ σοβαρός ο λόγος που ήρθες εδώ πρωινιάτικα…!» «Ναι, είναι πολύ σοβαρός ο λόγος της επίσκεψής μου!» του απάντησε σταθερά ο άντρας, αποκρούοντας μεμιάς το σχόλιό του. Πρόσθεσε κιόλας πως βιαζόταν να πάει στη δουλειά, θέλοντας να επισπεύσει το τελετουργικό της ανάκρισης που θα ακολουθούσε. Ο προϊστάμενος, ωστόσο, δεν έδωσε σημασία, συνεχίζοντας να ρουφά με την ίδια απόλαυση το λίγο υπόλοιπο του καφέ που είχε απομείνει στο φλιτζάνι του.
«Λοιπόν…;» του ’κανε ο προϊστάμενος. Κι αφού πρώτα του έκανε νόημα να καθίσει, τον ρώτησε πλέον στα ίσα ποιος ήταν ο λόγος της επίσκεψής του. Ο άντρας ομολόγησε πως ενώ καθημερινά στις έξι ακριβώς το πρωί σηκωνόταν για να πάει στη δουλειά του, το ξυπνητήρι του δυστυχώς την ημέρα εκείνη κάτι είχε πάθει και δεν χτύπησε. Το απροσδόκητο γεγονός κορυφώθηκε τέλος στο σημείο εκείνο ακριβώς όπου ο ίδιος υπό τις περιστάσεις αναγκάστηκε να οδηγεί σαν τρελός στους δρόμους για να φτάσει έγκαιρα στον προορισμό του. «Αυτό, δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί!» αναφώνησε τότε ο προϊστάμενος. Το είπε κιόλας με τέτοιο θεατρικό ύφος, που σίγουρα κάποιος τρίτος δεν θα μπορούσε τόσο εύκολα να καταλάβει κατά πόσο σοβαρολογούσε ή αν απλώς συνέχιζε να ειρωνεύεται τον ευσυνείδητο, υπερευαίσθητο πολίτη. «Κανείς δεν πρέπει να υπερβαίνει το επιτρεπόμενο όριο ταχύτητας!» πρόσθεσε. Ο άντρας στο μεταξύ, τόσο πολύ είχε καταφέρει να μπει μέσα στο πετσί της ιστορίας του, που πίστεψε πως απέναντί του δεν είχε μοναχά τον προϊστάμενο, αλλά ένα πλήθος από κατήγορούς του που είχαν μαζευτεί στο μέρος εκείνο και ήταν έτοιμοι να τον καταδικάσουν. Το γεγονός όμως που αναδείκνυε περισσότερο το βάρος των ενοχών του, ήταν η ακλόνητη πεποίθηση που κουβαλούσε μέσα του πως πίσω από όλους εκείνους που είχαν μαζευτεί εκεί για να μαρτυρήσουν εναντίον του, κρυβόταν αυτός ο ίδιος. Ο άντρας λοιπόν, αφού πρώτα χαμήλωσε το βλέμμα, πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε την αφήγησή του. «Δυστυχώς τη στιγμή εκείνη που παρέβαινα τους νόμους της χώρας μου, δεν βρέθηκε εκεί κοντά ένας από τους συναδέλφους σας να με συλλάβει…» είπε σε λίγο, ενώ ο προϊστάμενος δεν μπορούσε να πιστέψει αν πραγματικά εννοούσε αυτά που έλεγε. Κι αφού πήρε μια δεύτερη, βαθύτερη ανάσα, έφτασε στο τέλος της ιστορίας του. « Έτσι, αποφάσισα να έρθω εδώ και να καταγγείλω προσωπικά την παράβασή μου…» κατέληξε με αποφασιστικότητα.
Ο προϊστάμενος κοίταξε τότε περίεργα το βλέμμα του άντρα που ήταν ακόμη χαμηλωμένο, σηκώθηκε από τη θέση του και τον κοίταζε ξανά με δυσπιστία. «Πώς γίνεται…;» διερωτήθηκε, αδυνατώντας να πιστέψει την ιστορία που μόλις είχε ακούσει. «Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος στη δική μας χώρα… να καταγγέλλει αυτοβούλως τον εαυτό του; Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, θα το είχε ήδη ξεχάσει…» συνέχισε. Ρίχνοντάς του ακόμη μια εξεταστική ματιά, προχώρησε πιο πολύ στους συλλογισμούς του. «Λες να είναι κανένας σαλεμένος…;» διερωτήθηκε για μια ακόμη φορά. Ξανακοιτάζοντάς τον όμως και πάλι, άρχισε να κάνει δεύτερες σκέψεις για τον περίεργο τύπο που είχε στο γραφείο του. «Κι αν δεν είναι; Αν τα έχει τελικά τετρακόσια; Τι γίνεται; Τι μπορεί να κρύβει;» σκέφτηκε, αρχίζοντας πλέον να τον παίρνει στα σοβαρά. « Λες να… Λες να είναι κανένας τρομοκράτης και ήρθε πρωί – πρωί να με πιάσει στον ύπνο; Να μου πουλήσει πρώτα το ψέμα του για να με παραπλανήσει και μετά…» συνέχισε τη σκέψη του, κόβοντάς την όμως άδοξα στη μέση. « Α μπα…» καθησύχασε αμέσως τον εαυτό του. « Σίγουρα θα διάλεγε ένα ψέμα πιο πιστευτό για να μου πουλήσει!»-.
Άνοιξε απότομα την πόρτα και χωρίς να πει κάτι άλλο στον επισκέπτη του βγήκε έξω για να πάρει αέρα. Νιώθοντας έντονα την ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον, προχώρησε προς την πίσω μεριά του γραφείου και σχημάτισε στο κινητό του το νούμερο κάποιου συναδέλφου του. Όταν τελείωσε τη διήγηση του ασυνήθιστου περιστατικού, ακολούθησε μια παρατεταμένη σιγή στην τηλεφωνική συνδιάλεξη. «Τι συμβαίνει; Μ’ ακούς;» έκανε ο προϊστάμενος στον συνάδελφό του, νομίζοντας για μια στιγμή πως ξαφνικά είχε διακοπεί η συνομιλία. Το δυνατό γέλιο όμως του συναδέλφου του που πέρασε σαν χείμαρρος μέσα από τις τηλεφωνικές γραμμές για να φτάσει στο ακουστικό του δικού του τηλεφώνου, διασκέδασε αμέσως τις ανησυχίες του. «Ακόμα δεν του έχετε φορέσει ζουρλομανδύα!;» ακούστηκε κιόλας δυνατή και στεντόρεια η φωνή του. «Ναι…» απάντησε μηχανικά ο προϊστάμενος, δίνοντας χρόνο στον εαυτό του να φέρει ξανά στο μυαλό του την παράξενη ιστορία που πριν από λίγο είχε ακούσει. «Ναι, πώς είναι δυνατόν;» διερωτήθηκε ξανά. «Συμβαίνουν αυτά στην πατρίδα μας;» Και προτού προλάβει ο άντρας στην άλλη γραμμή να του πει ακόμα κάτι, ο προϊστάμενος συμφώνησε απόλυτα με την άποψή του. «Αλήθεια, το καθυστέρησα» είπε, ξεσπώντας κι αυτός σε γέλια. « Αλήθεια, άργησα να του φορέσω ένα ζουρλομανδύα που να ξεκινά από το κεφάλι του και να φτάνει ίσαμε τα πόδια του!»
Ο άντρας που είχε ήδη σηκωθεί και προχωρήσει προς τη μισάνοιχτη πόρτα, πρόλαβε και άκουσε το καταληκτικό σχόλιο του προϊστάμενου. Βλέποντάς τον κιόλας να είναι σκασμένος στα γέλια, βεβαιώθηκε απόλυτα πως το κεντρικό πρόσωπο της τηλεφωνικής κουβέντας δεν ήταν κανείς άλλος παρά ο ίδιος. Όταν ο προϊστάμενος πρόσεξε πως ο άντρας στεκόταν απέναντί του με την πίκρα και την απογοήτευση αποτυπωμένη στο πρόσωπό του, συγκράτησε όσο μπορούσε το γέλιο του και πήρε ένα αστείο, σοβαροφανές ύφος. Ο άντρας στρέφοντας το βλέμμα του αλλού, κίνησε να φύγει περνώντας δίπλα από τον προϊστάμενο. «Πού πας;» τον ρώτησε εκείνος μα δεν έλαβε καμία απάντηση. Έκανε να τον ρωτήσει ξανά, αλλά το θεώρησε αχρείαστο. «Τι άλλο να πω σ’ έναν τρελό…;» σκέφτηκε, αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο να συνεχίσει το γέλιο του εκεί που το είχε αφήσει προηγουμένως.
Ο άντρας προχώρησε κατά μήκος του διαδρόμου που οδηγούσε στο χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων. Ενώ περπατούσε με σκυμμένο το κεφάλι του, ανασήκωσε για μια στιγμή το πρόσωπό του και πρόσεξε την καθαρίστρια που συνέχιζε με αργές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις να κάνει την καθημερινή της δουλειά. Φτάνοντας στο τέρμα του αστυνομικού σταθμού, πέρασε έξω, αφού ο αστυνομικός της πύλης τού είχε ήδη σιγά-σιγά ανοίξει τη μεγάλη, καμαρωτή καγκελόπορτα.
Μπαίνοντας στο σταθμευμένο αυτοκίνητό του, το ξεκίνησε και έθεσε σε λειτουργία το ράδιο, που τη στιγμή εκείνη μετέδιδε ειδήσεις. «Ζούμε σε μια φιλοπρόοδη χώρα, που αποτελείται από ευυπόληπτους και νομοταγείς πολίτες, δήλωσε μεταξύ άλλων ο πρόεδρος της χώρας…» ακούστηκε η φωνή του εκφωνητή. «Ώρα να πηγαίνω για δουλειά…» μονολόγησε τότε ο άντρας ειρωνικά. « Ήδη έχω αργήσει…» πρόσθεσε, ξεσπώντας στο τέλος σε δυνατά, ασυγκράτητα γέλια.
Κυριάκος Στυλιανού
Ευκαιρία για προβληματισμό, σε μια κοινωνία που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και η ατιμωρησία ζει και βασιλεύει…
Εξαιρετικό διήγημα!!!
Εξαιρετικό!!
Ωραιο καλη πλοκη και εξυπνο τελος!!!
Συγχαρητήρια! Πολύ ωραίο!
Συγχαρητήρια……εξαιρετικό
Εξαιρετικό !!!
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα. Το διήγημά του, γραμμένο με παραστατικότητα, σαφήνεια και ζωντάνια, κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο ως το τέλος. Γενικά τα θέματα που θίγει στα διηγήματά του ο Στυλιανού είναι πάντα επίκαιρα, προβληματίζουν τον αναγνώστη και του ανοίγουν νέους τρόπους σκέψης και σύλληψης της ουσίας των πραγμάτων. Ο Κυριάκος Στυλιανού είναι ένας λογοτέχνης πολλά υποσχόμενος. Του εύχομαι να συνεχίσει την δημιουργική του συγγραφή και να μας προσφέρει πάντα την πνευματική τροφοδότηση με τον τρόπο που εκείνος ξέρει πολύ καλά να προσφέρει.
Η Παράβαση, του Κυριάκου Στυλιανού
Άλλο ένα εξαιρετικό διήγημα από τον Κυριακο Στυλιανού! Παρουσιάζοντας μια πρωτότυπη εκδοχή ενός νομοταγή πολίτη και την αναμενόμενη αντίδραση σε ένα τέτοιο περιστατικό, στέλνει βαθύτερα μηνύματα τόσο για τον ψυχισμό των ανθρώπων, όσο και για τις κοινωνικές νόρμες της σύγχρονης κοινωνίας μας!
Το διήγημα του Κυριάκου Στυλιανού, Η παράβαση, μου άρεσε πολύ.
Σε μια εποχή που ο περισσότερος κόσμος έχασε την ανθρωπιά του, την ευσυνειδικότητα του, ο χαρακτήρας του διηγήματος πάει στο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλει τον εαυτό του!
Σήμερα βλέπεις κάτι παράνομο να συμβαίνει στον δρόμο και δεν το καταγγέλεις γιατι σκέφτεσαι θα έχεις μπελάδες.
Πόση δύναμη χρειάζεται αν κάνεις κάτι παράνομο να καταγγείλεις τον ίδιο σου τον εαυτό!
Το διήγημα αυτό δίνει σωστά μηνύματα που αν το κάνει ο κάθε άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει ηλήθιος που κατάγγειλε τον εαυτό του αλλά να νιώθει περίφανος και ας τους “έξυπνους” να τον κοροιδεύουν!
Ενα εξαιρετικό διήγημα. Πολυ καλά δομημένο, και ωραια πλοκή. Μου άρεσε πολύ ο τροπος έκφρασης και συνταξης της Ελληνικής γλωσσας
Ανυπομονώ για το επόμενο.
Διαβαζω διηγηματα του Κυριακου Στυλιανου απο το 2005…στους χαρακτηρες των ιστοριων του βρισκεις παντα κι ενα κομματακι απο σενα…σε φερνει αντιμετωπο με τον εαυτο σου και σε προβληματιζει ακομα και για θεματα που δεν εχεις πλεον τον χρονο να στοχαστεις και να βρεις λυσεις…συνεχισε αγαπητε να γραφεις…συγχαρητηρια για ενα ακομα εξαιρετικο διηγημα!!!
Πολύ ωραίο διήγημα …τροφή για σκέψη!!!
Συγχαρητηρια Κυριακο! Εξαιρετικο διηγημα!
Εξαιρετικο!
Συγχαρητηρια Κυριακο. Εξαιρετικο διηγημα!
Πολύ καλό! Μπράβο, φίλε μου!
Εξαιρετικό διήγημα. Πρωτότυπο με μηνύματα που αγγίζουν τον αναγνώστη.
Πρωτότυπο και ξεχωριστό κείμενο.
Εξαιρετικό διήγημα!!!
Συγχαρητήρια Κυριακο μου για το διηγημα σου. Μου αρεσε η πρωτοτυπη γραφη σου η οποια μας δημιουργει ωραιες δυνατες εικονες και μας ταξιδευει. Συνεχισε την ομορφη δουλεια και μεις περιμενουμε ν απολαυσουμε το επομενο.
Πολλα , πολλα συγχαρητήρια! Εκπληκτικο…Δυσκολο το ταξιδι με το φιλοτιμο, την αυτογνωσία και την αισθηση πανω απο ολα της ευθυνης.
Υπέροχες εικόνες, καταπληκτικές περιγραφές με εκπληκτική θεματολογία που προβληματίζει τον αναγνώστη! Συγχαρητήρια Κυριάκο! Συνέχισε να γράφεις! Η ποιότητα πάντα ξεχωρίζει!
Αφορμή για προβληματισμό… Μπράβο στο συγγραφέα!
Συγκλονιστικό χίλια συγχαρητήρια
Εξαιρετικό. Συγχαρητήρια.
Συγχαρητήρια αδελφέ μου για την πρωτοτυπία του κειμένου. Συνέχισε να μας ταξιδεύεις. Είμαι πολύ περήφανη για σένα.
Congratulations!!!
Εξαιρετικό, συγχαρητήρια
Εξαιρετικό!!
Εξαιρετικό.
Παρά πολυ ωραίο. Η χώρα της ατιμωρησίας!
Πολυ ωραίο!
Πολύ ωραίο φίλε μου.Εξαιρετικό!
Ένα πάρα πολύ ωραίο διήγημα με την γλαφυρότητα και παραδοξότητα που διακρίνει κάθε δουλειά του Κυριάκου Στυλιανού. Διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον και προκαλεί την περιέργεια του αναγνώστη ο έκδηλος «διδακτισμός» του, που στη τελευταία παράγραφο ανατρέπεται και μεταφορτώνεται σε μια καυστική σάτιρα των κοινότοπων συμπεριφορών μας. Συγχαρητήρια Κυριάκο!!!
Πολύ ωραίο! Προκαλεί ενδιαφέρον και προβληματισμό. Συγχαρητήρια!
Συγχαρητήρια!
Πολυ εξυπνο! Τροφη για προβληματισμο. Μπραβο!
Εξαιρετικό!
Εξαιρετικό διήγημα. Μια διεισδυτική ματιά στην ωμή πραγματικότητα της σύγχρονης κοινωνίας…
Πολύ ωραίο . Ειδίκα το τέλος
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ. ΜΠΡΑΒΟ
Εξαιρετικό. Συγχαρητήρια για τον τρόπο που γράφεις. Χίλια μπράβο σου
Συγχαρητήρια Κυριάκου Στυλιανού. Εξαιρετικό διήγημα. Η πτυχή ενός χαρακτήρα που θα έκανε τον κόσμο καλύτερο.
Συγχαρητήρια στον Κυριάκο Στυλιανού, μία δόση αλήθειας για ακόμα μία φορά. Αναμένουμαι το επόμενο.
Εξαιρετικός λόγος.
Μπράβο σου! Μεστό κείμενο (όπως πάντα) με απροσδόκητο τέλος! Ξανά μπράβο σου!
Δυστυχώς η πραγματικότητα γύρω μας. Ας μας προβληματίσει όλους.
Εξαιρετικό διήγημα! Συγχαρητήρια!!!
Απλά εξαιρετικό!Γραμμένο στη σφαίρα του φανταστικού! Μακάρι να άγγιζε έστω για λίγο τα όρια του πραγματικού!Όταν οι ίδιοι οι φύλακες των θεσμών και νόμων σοκάρονται στη θέα της νομιμότητας… στο τέλος είμαστε για γέλια ή για ….;
Εξαιρετικό! Συγχαρητήρια!!
Παρα πολυ ωραιο. Καλο για προβληματισμο. Συγχαρητηρια
Εξαιρετικό!!!!
Πολλές οι πτυχές ποι αγγίζει ο Κυριάκος Στυλιανού στο διήγημά του, αφήνοντας παράλληλα πολύ χώρο για προσωπικούς προβληματισμούς στον αναγνώστη. Ωραίος λόγος, εύστοχο και με ρυθμό γράψιμο. Μπράβο!
Εξαιρετικό! Μπράβο!
Συγχαρητήρια Κυριάκο!!! Ένα ακόμα εξαιρετικό διήγημα. Μια πραγματικότητα της κοινωνίας μας, που πρεπει να μας βαλει σε προβληματισμο. Συνέχισε συνάδελφε να μας αγγίζεις με τα διηγήματά σου!!!
Αντνακλά ένα επίπεδο συνειδητότητας, το οποίο στο σύγχρονο αμοραλιστικό κόσμο μπορεί να αποτελέσει μόνο αντικείμενο χλευασμού…
Μπράβο Κυριάκο, πολύ ενδιαφέρον διήγημα. Εξαιρετικό.
Σύγχρονο, αληθινό, με μια ενδιαφέρουσα και ζωντανή αφήγηση! Συγχαρητήρια Κυριάκο!!!!
Mπραβο Κυριάκο μου …….υπέροχο και αληθινό μ’αρέσει ο τρόπος που γράφεις και πραγματικά μας προβληματίζει κάθε φορά με ένα μοναδικό τρόπο…..
Πολύ ωραίο και πρωτοτυπο διήγημα!
Συγκλονιστικος ο Κυριακος Στυλιανου..!
Η γραφίδα του Κυριάκου Στυλιανού είναι πάντοτε συγκλονιστικά συναρπαστική . Σε καθηλώνει από την πρώτη γραμμή ! Ως πολύ καλός χρήστης της ελληνικής γλώσσας πετυχαίνει σχεδόν αβίαστα τον προβληματισμό και δίνει μια γερή δόση τροφής για σκέψη και συλλογισμό ενίοτε ενδοσκοπικό . Συγχαρητήρια θερμά αγαπητέ φίλε Κυριάκο ! Με το διήγημά σου Η παράβαση δίνεις ακόμη ένα καινούριο στίγμα του ήθους που οραματίζεσαι στον ασύδοτο κόσμο που ζούμε.
Εξαιρετικό απο ένα αξιόλογο συγγραφέα!!
Εξαιρετικό!
Εξαιρετικό διήγημα!
Πάρα πολύ ωραίο!