Κι εμένα τώρα ποιος θα με προσέχει;
Ποιος την γλυκιά του καληνύχτα θα μου τραγουδά;
Την δική σου την φωνή θα ακούω σε επανάληψη. Σαν ήχο από δίσκο σε πικάπ που η βελόνα του αρνείται παρακάτω να πάει.
«Θα σε προσέχω ώσπου ο ύπνος να σε πάρει… καληνύχτα!»
Ποιος θα κοίτα τα βλέφαρά μου να βαραίνουν; Ιεροσυλία θα είναι άλλος αν τα αντικρίσει.
Σε σένα ανήκουν… σε σένα ανήκω…
Ποιος τις στιγμές μου φως θα γεμίζει;
Ποιος τα σκοτάδια μου θα κάνει άφοβα;
Ποιος οξυγόνο με τη δική του ανάσα σε μένα θα δανείζει;
Υποφερτή η δική σου απουσία πότε δεν θα γίνει.
Κλείνω τα μάτια… Η φωνή σου πάντα εκεί.
«Θα σε προσέχω ώσπου ο ύπνος να σε πάρει… καληνύχτα!»
Παραίσθηση γίνε για μένα απόψε. Έλα στο πλάι μου και μείνε μια στιγμή.
Την καρδιά μου να ζεστάνεις με τα δύο σου τα χέρια. Κράτα την σφιχτά… πιο σφιχτά…
Μην φοβηθείς, πληγές κι αν κάνεις, τίποτα δεν θα σημάνουν ανάμεσα σε τόσες άλλες.
Με αίμα τα δάχτυλά σου δεν θα λερωθούν… άλλο δεν υπάρχει μέσα εκεί.
Αστείρευτη πηγή η καρδιά μου δεν υπήρξε, ούτε και τα μάτια μου.
Έλα και σου υπόσχομαι τα απαλά σου χέρια πως καθαρά θα μείνουν.
Και πριν ξανά χαθείς, ό,τι θέλεις ζητά μου.
Πάρε την στεγνή καρδιά, πάρε την ανάσα μου την τελευταία, πάρε τον στερνό μου αναστεναγμό.
Έλα την ώρα που ο ύπνος γλυκά θα μ’ αγκαλιάζει.
Κι ας είναι τούτη η τελευταία αγκαλιά του.
Ας κλείσουν τα μάτια μου με τον ήχο που η ψυχή μου τόσο λαχταρά…
«Θα σε προσέχω ώσπου ο ύπνος να σε πάρει… Καληνύχτα!»
Ζανέτα Κουτσάκη
Υπέροχο!