Για να έχει κάτι το προνόμιο να τελειώσει, πρέπει να έχει το προνόμιο να αρχίσει. Περί τέλους και αρχής ο λόγος. Λοιπόν∙ προτιμούσε την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων από το τέλος. Απολάμβανε τον κινηματογράφο μόνο εάν από πριν γνώριζε το τέλος του έργου. Ακόμα και σε κομμάτια μουσικά τη διακατείχε αυτή η τρομερή επιθυμία της ακρόασης του τέλους, το σφύριγμα της λήξης του εμπνευστή του, το μείζον ή έλασσον του πράγματος, κοντολογίς. Στη μουσική, βλέπεις, αυτό έχει σημασία. Μια μικρή μετατροπία αρκεί για να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Και όχι μόνο στη μουσική. Ίσως ήταν ο μόνος τρόπος για να νιώθει πως αρχή υφίσταται. -Και πως το τέλος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ο… σκοπός που ενέπνευσε μια άγνωστη έναρξη-. Πήρε τη σφυρίχτρα της. Κι έπειτα μια δυνατή ανάσα. Κι ύστερα
135 συν 4 λέξεις
