Μηδέν: ο μικρότερος ακέραιος αριθμός (ούτε θετικός ούτε αρνητικός), ή αλλιώς ένα σημείο στο μαθηματικό χάρτη. Στο χάρτη της ζωής του το σημείο μηδέν ήταν ίσως η στιγμή της γέννησής του, η στιγμή που η μοίρα, ή κάποια άγνωστη δύναμη,…

Άξιζε τα πάντα εκείνη η συνάντηση στο εμβληματικό ερείπιο της παλιάς αθηναϊκής γειτονιάς. Η Μουσική ήταν ο αρχικός λόγος, ενώ η Αγάπη κι οι ισορροπίες της ο βαθύτερος… Σε μια απερίγραπτη συγκυρία συμπαντική, σκεφτόμουν, ένιωθα κάτι το αφάνταστα οριστικό να…

Η  θεία  η  Ανατολή έμενε μέχρι πριν λίγο καιρό πάνω από μας. Στο πατρικό μου στη Νάουσα. Κατεδαφίστηκε πρόσφατα κι έθαψε μαζί τρεις γενιές μνήμες. Η Ανατολή ή Τολίτσα, όπως τη φωνάζαμε, χρόνια δεν είχε παιδιά. Τα έχανε. Άλλο πέντε,…

Μακρύς και κουραστικός ο δρόμος, για να φτάσει κανείς με αυτοκίνητο από την Αθήνα μέχρι την Θεσσαλονίκη, μέσα στη αφόρητη ζέστη του Ιουλίου. Το αμάξι γεμάτο με  κάθε λογής εξάρτημα για άνετες διακοπές κι ανάμεσά τους μια νταμιτζάνα με Ικαριώτικο Πράμνειο οίνο και ένα κεφάλι…

Ξημερώματα. Έχουμε βγει για κυνήγι. Η προσοχή τεταμένη, η σιωπή υπόκωφη, βαραίνει η στιγμή. Μα μια αδύναμη, σιγανή βροχή σπρωγμένη απ’ του ανέμου το μένος, αποφασίζει ξαφνικά να κάνει μια στάση απ’ το ταξίδι της. Νωχελικά ξεγλιστρά απ’ την μπαμπακένια…

Ένα σακί κουβαλούσε όλη μέρα. Ένα σακί ασήκωτο με «πρέπει» που του φόρτωσαν από τότε που είχε αθώο βλέμμα και γρατζουνισμένα γόνατα. Και το σακί βάραινε κι αυτός έγερνε, κι έγερνε, κι έγερνε… ώσπου δεν μπορούσε να κοιτάξει πια τον…

Η Ντέμπορα μένει μόνη με έναν νεκρό. Ο τρόμος έχει στραγγίξει το αίμα από το πρόσωπό της. Το θέαμα του γυμνού, άψυχου σώματος της γυρνάει τα έντερα. Η μυρωδιά του θανάτου την σπρώχνει να βάλει αμέσως τα ρούχα της και…

Έχει περάσει μια χιλιετία, και καμιά δεκαπενταριά χρόνια ακόμα, από την εποχή που ζούσε και δρούσε ο Βάρδας ο Σκληρός. Επιβιώνει, πλέον, ο απόγονός του, όχι φυσικά ο βιολογικός, αλλά ο πνευματικός. Η ζωή του δεν διεκδικεί «δάφνες» και τίτλους…

Σκιάθος. Ιούνης του 1977. Ήταν η πιο ζεστή μέρα του νεογέννητου εκείνου καλοκαιριού. Ο ήλιος κατέκαιγε ζώα, ανθρώπους κι ορέξεις, αδιάκριτα. Η θάλασσα κρατούσε την ανάσα της, στεκόταν με κόπο ακίνητη και σαν απέραντος καθρέφτης αντανακλούσε τις ηλιακτίνες να γλιτώσει…

Από μικρός όταν ήταν ο Δημοσθένης, παρατηρούσε τους ανθρώπους στο δρόμο και τον ενδιέφερε ο τρόπος που περπατούσαν. Βλέποντάς τους, του άρεσε να πλάθει με τη φαντασία του ιστορίες που να ταιριάζουν στον καθένα. Τον ενδιέφεραν λιγότερο εκείνοι που περπάταγαν…