Βγήκε ο κήρυκας στην αγορά Έσυρε τα σανδάλια του στον κεντρικό πεζόδρομο.   Είδε τα άδεια πρόσωπα και τα Ενοικιάζεται στα μέτωπα τις σφιγμένες γραμμές των χειλιών και τα στρογγυλά μάτια που φώναζαν Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.…

Σε περίμενα. Στην πλατεία. Ένας αέρας με τσιτωμένες λέξεις. Για να σε δω να γελάς μόνο. Ή να ξεμακραίνεις από το χέρι που σπάραζε ολόρθο να σε κρατάει. Ανάλαφρα. Όχι σφιχτά. Να μην πονέσεις στη συλλαβή μιας ύστατης μετάνοιας. Κι…

Αν τα όνειρα είχαν μορφή θα ήταν παιδιά που κουρνιάζουν στης ευτυχίας τον ίσκιο σε ζηλευτές ημέρες , ανέμακτες κι αθώες Άνθρωποι θα ΄τανε απ’ άκρη σ’ άκρη της γης χωρίς ταυτότητα , χωρίς πατρίδα και θεό να τους βαραίνει…

Για πόσο ακόμη θα ισορροπείς με το κενό της ζωής σου να χάσκει; Βαρίδια στις τρύπιες τσέπες σου τα ξεφτισμένα όνειρα Πληγιασμένα τα πόδια από τις πορείες στα γκρεμισμένα κάστρα της νιότης, εκεί που επίμονα επέστρεφες… Σπασμένα γυαλιά τα λόγια…

Σε κάποια Αυλίδα, ενάντιοι άνεμοι, δυσχέρειες και εμπόδια των θεών, όλο, θα αναβάλουν τον απόπλου σου!… Μα εσύ, άπραγος μη μείνεις!… Κυρίως, μην ολισθήσεις, σε ικεσίες προς τους μνησίκακους θεούς, εκλιπαρώντας εύνοια και ούριους ανέμους… Στην χρεία, πάντα οι θεοί,…

Βροχή, παιδί του φθινοπώρου, βρυχάσαι θριαμβολογώντας πάνω στο ηττημένο καλοκαίρι, φτιάχνεις σταγόνες πόνου και θανάτου τραγουδώντας το πένθος, γίνεσαι τυφώνας διαταγμάτων και αποφάσεων τέλους! Οι βροντές σου φωνάζουν το φόβο! Μουγκές αστραπές δυστυχίας φωτίζουν την πτώση και καταιγίδες μαχαιριών πληγώνουν…

“τὸ μὴ δῦνόν ποτε πῶς ἂν τις λάθοι;” Ηράκλειτος                                                                       Δεν είναι τα χρόνια που χάνονται στου βουνού το κορύφωμα μήτε οι ώρες που ταλαντεύονται γύρω απ’  της γης το ικρίωμα. Δεν είναι ο καιρός με τα γυρίσματα που ματώνει…

Σεληνόφως. Σήμερον, αφορμής δοθείσης και πυκνών νεφελωμάτων Ανυπόσχετος κρεμιέται από τον κόσμο ο ουράνιος θόλος. Όλο βαραίνει η ελαφρότητά του. Μέγιστη αυθαιρεσία αυτή η απουσία των άστρων. Άνυδρο τοπίο. Τι να το κάνεις κι ένα σκέτο φεγγάρι; Εορταστική αργία χιονισμένης…

Είναι βράδυ… μια εύθραυστη μελαγχολία φιλονικεί με την ανάσα σου. Το φως παραμονεύει πίσω απ’ τα σφαλιστά παντζούρια και το αράθυμο αγέρι ραπίζει ανηλεώς τις γρίλιες.   Μα εσύ κωφεύεις, μοιράζεις αφειδώς τις σιωπές σου στις ανέστιες κραυγές μου, ιχνεύοντας…

Αυτή η ανάσα από ένα ατέλειωτο τσιγάρο, με φέρνει αντιμέτωπο στο χθες. Σαν να ταξίδευα αιώνια σε τσακισμένο κάρο, π’ όλο σκοντάφτει στης καρδιάς σου τις ρωγμές.   Κι ευθύς βυθίζεται σε κατακόμβες σκοτεινές. Γεμάτες φόβο υγρό και μοναξιά. Θυμίζοντάς…