Γύρισε το κλειδί και άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός της. Λίγο πριν είχε ευχηθεί να μην ταιριάζει στην κλειδαριά. Να ήταν μονάχα ένας εφιάλτης, που την έκανε να πιστεύει πως ζει ακόμα εκεί. Με τη μυρωδιά της απελπισίας και της…

«Γιατί δακρύζεις, ψυχή μου;» «Γιατί φοβάμαι.» «Τι φοβάσαι;» «Εμένα, εκείνον…» «Πες την αλήθεια, σε μένα τουλάχιστον, μπορείς. Ίσως μάλιστα, μόνο σ’ εμένα να μπορείς.» «Φοβάμαι, τρέμω αυτό που νιώθω όταν είμαι δίπλα του, φοβάμαι τον εαυτό μου, όταν με κοιτά.…

Κοίταξα τα πρόσωπα γύρω. Δεν ήταν πολλά, πέντε άνθρωποι όλοι κι όλοι. Η μάνα του, οι γονείς μου, ο παππάς κι εγώ. Ο ήλιος είχε βγει μέσα από τα σύννεφα, πεισματικά, παρά το κρύο πρωινό του Οκτωβρίου. Δεν ήταν κακός…

Μύριζε παντού καμένο και οι στάχτες έμπαιναν στα ρουθούνια μας. Έπνιγαν την ανάσα. Η δυσοσμία παντού ίδια. Γύρναγες απέναντι να αλλάξεις παραστάσεις, μα όσο έβλεπε το μάτι σου, ήταν γκρίζο και σταχτωμένο. Μόνο δύο κτίρια είχαν γλιτώσει από την ανελέητη…

ΘΑΛΑΣΣΑ! Επτά γράμματα! Μια ζωή ολόκληρη! Θησαυροί, Αγάπη, Λευτεριά, Αγωνία, Συντροφιά, Συγκίνηση, Αιωνιότητα! Όλες αυτές οι λέξεις ξεφυτρώνουν σαν τα κρινάκια της θάλασσας, κάθε φορά που η Ελπίδα -η εννιάχρονη τότε ηρωίδα της ιστορίας μας- φυλλομετράει το πολυσέλιδο βιβλίο της…

Πικρό. Έτσι τη φωνάζαμε στο χωριό. Ένα αγρίμι ήτανε. Ατίθασο πλάσμα, κι ανυπάκουο. «Αχ, τι θα κάνω μ’ αυτό το παιδί», μας παραπονιόταν η μάνα της. «Εγώ δε γέννησα κορίτσι! Τον διάολο γέννησα!» Ύστερα, σήκωνε το βλέμμα στον ουρανό κι…

Η Έλλη για ακόμα μια φορά στάθηκε απέναντι από τον καθρέφτη του υπνοδωματίου της, όμως το είδωλό της δεν ήταν εκεί. Την θέση του εδώ και χρόνια είχε πάρει μια λυσσασμένη θάλασσα. Η Έλλη την κοιτούσε και ήξερε πως αντίκριζε…

Ο μικρόσωμος Έκτορας ανασηκώθηκε στις μύτες των παπουτσιών του για να φτάσει τον περιπτερά. Έβαλε το διπλωμένο εις τριπλούν «Βήμα» στη μασχάλη του κι άρχισε v’ ανηφορίζει, τρέχοντας, σχεδόν, για το σπίτι. Κάτι είχε πάρει τελευταία το αυτί του, για…

«Η ζωή μιμείται την τέχνη πολύ περισσότερο απ’ ό, τι η τέχνη τη ζωή», είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν υπήρχε κάποιος μαγικός τρόπος να τον συναντήσω, θα τον διαβεβαίωνα πως είχε δίκιο. Η ίδια η ζωή συχνά σε αιφνιδιάζει μέσα…

Μπήκε στο ταξί και είπε μηχανικά τη διεύθυνση. Το κορμί της χύθηκε στο πίσω κάθισμα και έμεινε αμίλητη να κοιτάζει το μπροστινό. Φαινόταν αναστατωμένη. Η λέξη αυτή, όμως, δεν μπορούσε να αποδώσει το μέγεθος των συναισθημάτων της. Ήταν οργισμένη, πονεμένη,…