FOREVER YOUNG

Απολάμβανα την ανοιξιάτικη ευδία σαν άλλος τέττιξ που είμαι, παίζοντας τάβλι με έναν φίλο. Είχα βγάλει τραπεζάκι στην αυλή με κέικ και καφέ, όλα πήγαιναν πρίμα, να σκεφτείς νίκαγα κιόλας μέχρι εκείνη την ώρα, πράγμα που δε συμβαίνει συχνά, σχεδόν ποτέ, για να είμαι ειλικρινής ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά.

Ακούστηκε το τηλέφωνο, μόνο η μάνα μου με παίρνει και είχα δίκιο… Ρε αχαΐρευτε, ελπίζω να μαζεύεις τα πράγματά σου για τη μετακόμιση, τι νομίζεις εγώ γέρασα πια, εσύ θα το επωμιστείς αυτό. Αποχαιρέτισα το φίλο μου, μια που δεν μπορούσε να βοηθήσει, γιατί εντελώς ξαφνικά θυμήθηκε ότι είχε μια δουλειά να κάνει – λέμε τώρα. Έκλεισα το τάβλι τερματίζοντας τη μεσημεριανή κυβεία που θα ήταν αρκετά ενοχλητική για τους περίοικους. Να σκεφτείς ότι για πρώτη φορά θα νικούσα, να τόσο δα ήμουν μακριά από τη νίκη, συνεννοημένοι ήταν μεταξύ τους όλοι – σίγουρα.

Έτσι και δεν τα έβρισκε έτοιμα, η μητέρα αύριο ωχ ωχ ποιος την άκουγε. Είπα να αρχίσω από τα συρτάρια, έβαλα ένα σταθμό στο ράδιο να παίζει και ξεκίνησα. Εκεί που τα άδειαζα και ταυτόχρονα πετούσα οτιδήποτε άχρηστο είχα μαζέψει τα τελευταία χρόνια, βρήκα μια φωτογραφία. Ήμουν εγώ, έξι ίσως και επτά ετών, μπροστά σε έναν καθρέφτη με μια παλιά θρυλική Polaroid, κάθε σπίτι το ογδόντα είχε μια τέτοια.

Έβγαζα φωτογραφία τον εαυτό μου. Φαντάζομαι -γιατί δε με θυμάμαι- την ώρα που η μορφή μου χαϊδεύει τη λεία επιφάνεια του κατόπτρου, το μικρό δάκτυλό μου που ιδέα δεν είχα τότε για τη δύναμή του, ετοιμάζεται να πατήσει το κλείστρο της μηχανής, το κάνει, κλειδώνοντας για πάντα τη στιγμή στην ειρκτή της αιωνιότητας. Από το ραδιόφωνο ακούγεται η φωνή του Bob Dylan, Forever Young.

Σταμάτης Γκαβέτας