Αποκαΐδια του μυαλού οι αναμνήσεις. Λυγίζουν οι λέξεις και γίνονται σημάδια στο σκοτάδι μου.
Η πένα μου διαλύεται.
Οι σκέψεις αντικρουόμενες και υπόκωφες.
Μια ανύπαρκτη μελωδία τριγυρίζει στο νου μου και απλά γρατζουνάει τις χορδές της ψυχής μου.
Κάτι στιχάκια θα μείνουν πεταμένα
στο καλάθι των αχρήστων, της καρδιάς μου.
Κι ένα ποτήρι κρασί πάνω στο γραφείο να μου κρατά συντροφιά.
Ένας έρωτας ξεχασμένος στη φθορά του χρόνου.
Στο χειμωνιάτικο τοπίο της καρδιάς, μια ηλιαχτίδα προσπαθεί να χωθεί από μια ανεπαίσθητη χαραμάδα.
Κι εγώ… μια κοινή θνητή που σιγοπερπατώ στην εφήμερη λευκότητα
της νύχτας.
Άραγε, υπάρχει ακόμη χρόνος και δικαίωμα στο όνειρο ή θα αρχίσω να βουλιάζω σε άβυσσο;
Ταξιδεύω στο παρόν, αναπολώντας ένα θορυβώδες παρελθόν.
Στην αναμονή ενός μέλλοντος που είτε θα με αγκαλιάσει είτε θα γίνει το grande finale της ζωής.
14/2/2024
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αρθρογράφος/Συγγραφέας
