Βγήκε ο κούκος δυο φορές από το σπιτάκι του και δυο φορές ξαναμπήκε.
Αυτή η επανάληψη που γίνεται συνήθεια.
Όσο ενοχλητικό κι αν είναι εκείνο το διαπεραστικό μηχανικό κελάιδισμα, που μπορεί να σε βρει οπουδήποτε.
Είτε έχεις, είτε δεν έχεις διάθεση να το υποστείς ή να αφυπνιστείς, αλλά το συνηθίζεις.
Σου υπενθυμίζει ότι ο χρόνος κυλάει και εσύ πας ή συμβαδίζεις, συγχρονίζεσαι ή σε ξεπερνάει, αρκεί να νιώθεις ότι πας. Μπροστά, πίσω, πέρα, αρκεί να κινείσαι για να μη σε βρίσκει η σκέψη και συνειδητοποιείς, σαν όλες τις θεραπευτικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις του ανθρώπου, για να μη σκοτίζεται με την πραγματικότητα. Όλα τα επινοήματα εναντίον της περισυλλογής.
Και βγήκε και τρίτη και ξαναμπήκε.
Και να η τέταρτη του κούκου και ξαναμπήκε.…
Έντεκα η ώρα.
Υπολείπονται άλλες επτά έξοδοι και είσοδοι και μετά ο χρόνος εξομαλύνεται, η ρουτίνα που είχε ανατριχιάσει από το κρώξιμο καταλαγιάζει, συνωμοτεί μαζί σου σε ό,τι κι αν κάνεις και έτσι αποκτάς συνεργάτη και συνένοχο.
Κύλισε και η πέμπτη και η έκτη φορά, περιοδικά, τακτικά πάντα.
Και η έβδομη, η όγδοη, η ένατη.
Έστρεψα το βλέμμα μου προς τον τοίχο, ψηλά στο μετέωρο σπιτάκι του κούκου.
Πράγματι είχα κακή διαίσθηση, ένα προαίσθημα φόβου που ίσως το έχω πάντα, αλλά τώρα που επαληθεύτηκε, μάλλον του έδωσα τη δέουσα σημασία.
Ο φόβος του να πάψει ο χρόνος να κυλάει… ή μάλλον ο φόβος να μην έχω εγώ την αίσθηση του χρόνου, να μην έχω την αίσθηση.
Η δέκατη έξοδος συνοδευόμενη από ένα αγέρωχο κούκου που δεν προμήνυε τίποτα. Έτσι νομίζω ότι συμβαίνουν αυτά στη ζωή. Κάπου ανοίγει μια χαραμάδα, μια σχισμή που φέρνει ή παίρνει από κάπου ή για κάπου αλλού, κάπου που εκεί εσύ δεν είσαι, δε γνωρίζεις, δεν ελέγχεις. Κάθε διαφοροποίηση οφείλει να είναι τραγική ούσα διαφορετική. Η δέκατη είσοδος έγινε με το δέον τελετουργικό.
Μεσολάβησε μια σιωπή. Τόση όμως που ξεπέρασε την προκαθορισμένη συχνότητα. Η περίοδος φαινόταν να αναστέλλεται παρότι θα μπορούσε αυτή η επιμήκυνση της σιγής να οφειλόταν αποκλειστικά στη δική μου αδημονία.
Ενδέκατη έξοδος δεν υφίσταται.
Κοίταξα το ρολόι στο τραπέζι και ταυτόχρονα το ρολόι που φορούσα στο χέρι μου. Αλλήθωρη ταυτόχρονη ματιά μιας σαύρας που οι καταβολές της, από τους ερπετούς προγόνους, δεν είχαν υποστεί καμιά αλλοίωση στα μόρια του DNA. Αρχέγονες, προπατορικές καταβολές, ακέραιες του είδους, δεξιότητες κληροδοτημένες για τέτοιες στιγμές, στιγμές κρίσιμες, κομβικές. Πανικοβλήθηκα, συγκρατήθηκα, επικαλέστηκα σύγχυση, συνέστησα ψυχραιμία στον εαυτό μου, επέστησα την προσοχή μου στα επιστημονικά αναγνώσματα που δικαιολογούν τέτοιες διαλείψεις. Δε μπορείς να βγάλεις άκρη όμως τέτοιες ώρες, όταν το νευρικό παραλήρημα σε καβαλικεύει καθολικά. Το άγχος ήταν πλέον κυρίαρχο, η νευρικότητα διαχεόταν, ο κραταιός πανικός επιδείκνυε ξανά τα αιχμηρά του όπλα.
Ενδέκατη φορά δεν υπήρχε. Καμία ενδέκατη έξοδος. Η ώρα ήταν περασμένες έντεκα. Στράφηκα στην τηλεφωνική υπηρεσία σε μια έκλαμψη ψυχραιμίας. Η ηλεκτρονική φωνή καταμαρτυρούσε με ψυχρότητα και αδιαφορία ότι η ώρα ήταν 23 και δύο και 20 δευτερόλεπτα. Δεν υπήρχε κάποια συνωμοσία των μηχανών. Περιφρονητικά η τηλεφωνική συσκευή μου ομολογούσε την πλήρη αλήθεια: Η ώρα ήταν περασμένες έντεκα.
Σκαρφάλωσα με τη βοήθεια της καρέκλας στην τεχνητή κρυψώνα του μηχανικού κούκου. Άνοιξα εύκολα το πορτάκι που το συγκρατούσαν μινιατούρες μεντεσέδων σε μια τεχνοτροπία μπαρόκ. Έχωσα το χέρι μου σαν πεινασμένη αρκούδα στη φωλιά των γλάρων που θα ικανοποιούσαν την πρωτόγονη πείνα μου, εδώ στους πάγους. Ένιωσα στα δάχτυλα και την παλάμη μου το μεταλλικό κατασκεύασμα που δηλώνει το χρόνο. Αυτή η συνήθεια, η βλαβερή κατασκευή είχε γίνει οικεία, είχε μπει στο σπίτι μου, την είχα κοντά στις καθημερινές μου ασχολίες, βασιζόμουν στο χρονισμό του για να σχεδιάζω και να διευθύνω τις κινήσεις μου, ήταν μέρος της ζωής μου και τώρα με απειλούσε και ήταν εχθρός μου. Αυτή η συσκευή ήδη με είχε κλονίσει. Ξένο σώμα, αιμοβόρο και ήδη με είχε βλάψει. Ο ιδρώτας μου δε μου επέτρεψε να τεντώσω επιδέξια τον καρπό του χεριού μου μέχρι να καταφέρω να εξορύξω αυτό τον διάβολο από το κρησφύγετό του. Τον κρατούσα στο χέρι, όμως γλίστρησε και χώθηκε στο βάθος της φωλιάς, μοχθηρά υποβοηθούμενος από τα ισχυρά ελατήρια της κατασκευής του. Ξαναδοκίμασα. Το χέρι μου ψαχούλεψε, αλλά αυτή τη φορά τίποτα δεν υπήρχε στο σπιτάκι.
Κατέβηκα από την καρέκλα. Έφερα ένα φακό, ξανανέβηκα. Κοίταξα προσεκτικά. Κούκος δεν υπήρχε. Ο σημαντήρας του χρόνου μου ήταν εξαφανισμένος. Λιποτάχτησε!
Η ώρα ήταν έντεκα και είκοσι.
Η σκάλα που μόλις έφερα με υποβοήθησε να ξεκρεμάσω το σπιτάκι του κούκου. Η μούχλα στον τοίχο και το περίγραμμα της σκόνης έδειχναν αυτό που καθομολογώ. Ήμασταν πολύ καιρό μαζί για να μη δικαιολογηθεί ο πανικός μου.
Μετέφερα όλο το χρονικό σύστημα του πουλιού στο τραπέζι. Το σκάλισα με ένα κατσαβίδι. Δεν κατάφερνα να το ανοίξω. Δεν μπορούσα, δεν ήμουν σε θέση, δεν άνοιγε… Ποιος ξέρει τι συνέβαινε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές.
Πάντα υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι αποτελεσματικότερο. Είναι περισσότερο ελπιδοφόρο από το βασικό, από το αρχικό σχέδιο. Βέβαια, αφού συμβαίνει αυτό, γιατί δεν προτιμάμε το δεύτερο σχέδιο εξαρχής; Μάλλον επειδή η δυναμική της ελπίδας του δεύτερου σχεδίου σχηματίζεται εξαιτίας της αποτυχίας του πρώτου σχεδίου. Μέχρι που τα σχέδια εξαντλούνται και τότε η ελπίδα χασκογελάει ειρωνικά ως το αποκρουστικότερο τέρας, στρέφοντάς σου την πλάτη. Τότε πρέπει να αρχίσεις να αποδέχεσαι ή να χαθείς και εσύ στον κόσμο του κούκου δηλαδή πουθενά αφού για σένα είναι πουθενά το σημείο που τώρα βρίσκεται ο κούκος.
Άρπαξα ένα σφυρί, η εναλλακτική επιλογή. Είχα επιστρατεύσει κάθε λογής εργαλείο που θα είχε έστω και την παραμικρή χρησιμότητα.
Έσπασα το σπιτάκι.
Ήταν κενό. Η περιέργειά μου. Πρώτη φορά κοιτούσα το εσωτερικό περιβάλλον αυτού του σπιτιού, του δικού μου κούκου. Μια κανονική φωλιά ενός πουλιού. Με ελάχιστες ακαθαρσίες και μικρά τακτοποιημένα έπιπλα. Ζούσε λιτά τόσα χρόνια. Σίγουρα περισσότερο απλά από ό,τι ζούσα εγώ τη δική μου ζωή. Μια τακτοποιημένη συνετή διαβίωση μέσα στο σπίτι μου. Και πώς άραγε κατάφερα να εξαρτηθώ από ένα τόσο απλοϊκό, φαινομενικά ελεγχόμενο μηχάνημα; Από μια συσκευή;
Πώς ζούσε εκεί μέσα, πότε καθάριζε τη φωλιά του, πού ήμουν εγώ όταν έκανε την πάστρα του; Είχε φίλους; Είχε άλλους κούκους; Άλλα είδη πουλιών που τον επισκέπτονταν κι αν ναι, πότε συνέβαινε αυτό, εγώ πού ήμουν; Μήπως στη δουλειά μου; Ή όλα αυτά συνέβαιναν, αν συνέβαιναν όταν κοιμόμουν; Δηλαδή πίσω από την πλάτη μου;
Περασμένες δώδεκα.
Είχα ξανά σκαρφαλώσει στη σκάλα. Τώρα σκάλιζα τον τοίχο που βρισκόταν πίσω από τη φωλιά ανάμεσα από το περίγραμμα της σκόνης και της υγρασίας, που ποτέ δεν είχα καθαρίσει, που ποτέ δεν είχα ενδιαφερθεί να δω. Έσκαψα με ένα καλέμι το σοβά μέχρι που πρόβαλλαν τα τούβλα. Δεν υπήρχε τίποτα μη φυσιολογικό, κανένα στοιχείο που να αποτελούσε ένδειξη ότι δραπέτευσε στα ντουβάρια. Δραπέτευσε! Επανέλαβα τη λέξη μερικές φορές. Δηλαδή ήταν φυλακισμένος; Υπήρχε η προαίρεση της δραπέτευσης; Μα επρόκειτο για μια συμφωνία ρόλων. Είχαμε μια σύμβαση μεταξύ μας, που σε τελική ανάλυση ήταν και ηθική. Όφειλε να με ειδοποιήσει, κάτι να μου πει. Να το διορθώσω, βρε αδερφέ. Δεν είχε αναφέρει τίποτα! Ή μήπως είχε αναφέρει; Πότε; Αναρωτιέμαι πότε μου μίλησε. Κι όμως μιλούσε. Η σκέψη αυτή με πάγωσε. Κάθε ώρα, νύχτα μέρα με τακτική επανάληψη έβγαινε από τη φωλιά και μου μιλούσε, αλλά ίσως δεν μπορούσα να μεταφράσω όσα μου έλεγε.
Κάπου είχα σημειωμένο τον αριθμό από το τηλέφωνο εξυπηρέτησης της κατασκευάστριας εταιρείας. Ελάχιστα φαινόταν και στο πλαίσιο της βάσης της φωλιάς. Ήταν ήδη πολύ αργά, αλλά τέτοιες εταιρείες φημίζονται για 24ωρο σέρβις.
Δεν απάντησε κανείς. Ξαναπήρα. Ακούστηκε ένας ήχος τηλεφωνητή που ενεργοποιείται. Όμως, δεν υπήρχε κανένα ηχογραφημένο μήνυμα. Σιωπή.
Δοκίμασα ξανά. Ακούστηκε σα μεταλλική θυρίδα που ξεκλειδώνει. Μάλλον αυτή τη φορά το σήκωσε ο ίδιος ο κούκος.
Ένα απόμακρο κούκου, που διαμήνυε το χρόνο, ακούστηκε κάπου αλλού, να απομακρύνεται σα μια φυσική επαλήθευση ντόπλερ που το αποδιώχνει η απόσταση, σε κάποιο άγνωστο ηχητικό περιβάλλον. Δεν είχε σηκώσει το ακουστικό για να απαντήσει, αλλά το είχε κατεβάσει για να μη χτυπάει και ενοχλεί.
Εκείνη ήταν η τελευταία φορά που τον άκουσα.
Ο χρόνος είχε σταματήσει για μένα.
Έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Και αυτό ήταν η πραγματικότητα.
Κωνσταντίνος Β. Νικολόπουλος
ΤΕΛΕΙΟ!
Πολύ καλό!
ΠΌΣΟ ΟΜΟΡΦΟ!
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ
omorfi istoria
!!!
Πόσο ωραίο!!!
omorfo!
θαυμασιο
Υπεροχο!
Υπέροχο!
Καταπληκτικό.
Φαντασία, πρωτοτυπία και ανατροπή δεμένα μαγικά!!
Αξιόλογο!!
Φανταστικό
Η αλληγορία δεμένη με την φαντασία και την ανατροπή. Αναπάντεχα συναρπαστικό κ πρωτότυπο!
Μιλάει στην ψυχή του αναγνωστη.Μπράβο!
Φοβερό!
Υπέροχο
Υπέροχο. Αγγίζει τον αναγνώστη, μιλά στην ψυχή!
Πολύ ωραίο. Πολύ φουτουριστικό. Συγχαρητήρια!
Εξαιρετικό!Ο χρόνος αμείλικτος και απαραιτητος
Διηγημα που σε βαζει σε σκεψεις!
Συγχαρητήρια!! Καλή επιτυχία!!!
!!
“Ο φόβος του να πάψει ο χρόνος να κυλάει… ή μάλλον ο φόβος να μην έχω εγώ την αίσθηση του χρόνου..” !!!! Τροφή για σκέψη!
Διαβάζοντας το , από τις πρώτες γραμμές ένιωσα την αμεσότητα του, με κατέπληξε!!
καταπληκτικό!!!!!
Υπέροχο!
Πολλα μπράβο!!!
Εξαιρετικό!!
Πολύ καλό!!!!
Φαντασία & Πρωτοτυπία
Πολυ ευαισθητο κι αληθινο!
Αχ τι ωραίο καλέ
Υπέροχο κείμενο πραγματικά..Καλή επιτυχία!!!
Ωραίο
Πολύ ωραίο!!!! Μπράβο!!!
Πολυ καλο❤
Απλά υπέροχο !!!
Ωραιο
ΩΡΑΙΟ
Διαβάζοντας το, ένιωσα ένα άγγιγμα νυχτερινό που έληξε με μία αλήθεια ! Συγχαρητήρια !!!!!
πολύ καλό!
Υπέροχο!
Καλή επιτυχία!
υπεροχο!!!
Μπράβο!!
Πολύ όμορφο!
Εξαιρετικό!!!
Πρωτότυπο και αλληγορικό κείμενο. Καταγράφει και ξορκίζει τις φοβίες μας.
Μήπως τελικά αυτός ο κούκος είναι ο ίδιος ο συγγραφέας??? Ιδιαίτερο κείμενο, όμορφο και νομίζω πως αντιπροσωπεύει όλους εμάς στις στιγμές μοναξιάς, γιατί νομίζω ότι ο μεγαλύτερος φόβος δεν είναι ο χρόνος που χάνεται, αλλά οι στιγμές που μένουν άδειες.
Συγχαρητήρια Εξαιρετικό!!
Θερμά συγχαρητήρια
Ενδιαφέρον.
Τέλειο
Τέλειο !!
Εξαιρετικό!!!
η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Υπέροχο!Καλή επιτυχία!
respect!
Υπέροχο!!
Μοναδικό
Όμορφο
ένας δραπέτης του χρόνου και της επανάληψης.
Ένας κούκος που φέρνει την Άνοιξη κόντρα στην υποτέλεια της καταναγκαστικής ρουτίνας.
Εύγε!
δυνατό!
Μια μελαγχολική ομορφιά.. Υπέροχο
Νιώθεις κάθε χτύπο,κάθε ανάσα…Ζεις μαζί με το κείμενο κάθε συναίσθημα!
Εξαιρετικό εργο!!
Ο χρόνος, η μοναξια, οι φοβοι… Ολα τα’ χει στο κείμενο ο συγγραφέας. Μπραβο!
Εξαιρετικό!!
ενδιαφέρον!!
Πόσες σκέψεις, πόσα συναισθήματα…. Απλά υποκλίνομαι!!!
Εξαιρετικό!! Πολλά μπράβο στον συγγραφέα!!!
Εξαιρετική γραφή συγχαρητήρια!!!
Εξαιρετικό! Θερμά συγχαρητήρια!
Υπέροχο!
Καλή επιτυχία!
Εξαιρετικό!
Πολύ ωραία γραφή, συγχαρητηρια!!!
Η δύναμη της συνήθειας και το γκρέμισμα της ψευδεπίγραφης ασφάλειας από την οποία γαντζωνόμαστε συνήθως…
Ο συγγραφέας αποτυπώνει τα συναισθήματα που οι περισσότεροι βιώνουμε με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο !!’ Συγχαρητήρια
Υπέροχο!
Καταπληκτικό !
Πολύ καλο
Εξαιρετικό!
Σε περιμένω στις δώδεκα να είσαι εκει μπράβο κωστη
Γοητευτικό!
Μιά παραστατική και έντονη έκφραη του σποχωρισμού και της αποδοχής του! Μ’ αρέσει!
Excellent!
Απίθανο
!
” […] Σου υπενθυμίζει ότι ο χρόνος κυλάει και εσύ πας ή συμβαδίζεις, συγχρονίζεσαι ή σε ξεπερνάει, αρκεί να νιώθεις ότι πας. Μπροστά, πίσω, πέρα, αρκεί να κινείσαι για να μη σε βρίσκει η σκέψη και συνειδητοποιείς, σαν όλες τις θεραπευτικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις του ανθρώπου, για να μη σκοτίζεται με την πραγματικότητα. Όλα τα επινοήματα εναντίον της περισυλλογής.”… Σε πόση περισυλλογή σε βυθίζει το ανάγνωσμα για τη δική σου σχέση με το χρόνο…τις στιγμές, τις αγωνίες, τους αποχωρισμούς σου… Συγχαρητήρια!
Πρωτότυπο, ευρηματικό, με ενδιαφέρουσα πλοκή… Καταπληκτικό!!!
10 η ωρα… Μια ωρα που και για μενα σημαινε μια αλλαγη… Δεν θα ξεχασω ποτε εκεινη την ωρα που ολα ηχουσαν διαφορετικα..
Πολύ γοητευτικό.
Τέλειο!!!
Τέλειο!!
Πραγματική δράση και αγωνία σε αυτό το φαινομενικά μικρό διήγημα με μεγάλη όμως έκταση. Καθηλωτικό σε σημείο να θέλεις να πιάσεις και εσύ το σφυρί να δεις τι απέγινε με το πουλί! Τέλειο
Πιστεύω οτι του αξιζει μια θεση στην κορυφη δεν κατάλαβα καν πως περασε η ωρα
Αισιόδοξο μέσα στο αδιέξοδο της ρουτίνας
Καλογραμμένο κείμενο! Διαβάζεται με ενδιαφέρον!
Πολύ πολύ όμορφο!! Πολλά μπράβο!!
Τόσα μπράβο όσα τα κου κου !!!!
Μπράβο, πάντα επιτυχίες!
Εξαιρετικό! Πρωτότυπο και καλογραμμένο!!!
Εξαίρετο!
Υπέροχος λόγος!!
Εξαιρετικό!
Συγκλονιστική ιστορία….
Πόσο πρωτότυπο!!
Τέλειο!
Μπράβο στον κύριο Κωνσταντίνο!
Απλα υπεροχο!!
Συγχαρητήρια!Είναι τέλειο και όπως παντα προσεγμένο και καλογραμμένο!!!
Τέλειο!!!
Ευρηματική αποτυπωση καθημερινων αναζητήσεων και συναισθημάτων με ευανάγνωστη γραφή . Συγχαρητήρια
Απλα ΥΠΕΡΟΧΟ
Όμορφο διήγημα !
Εξαιρετικό! Συγχαρητήρια!
Συγχαρητήρια!!
όμορφο! συνήθεια και φόβος….
!!!
Μπράβο
Παρά πολυ ενδιαφέρουν!
Πολύ ωραίο
Πολύ ευχάριστο!! Με υπέροχη γλαφυρότητα!
Συγχαρητηρια!
Εξαιρετικά ενδιαφέρον!
Πρωτότυπο και πολύ ενδιαφέρον!
Πολύ ωραία δουλειά!
Συγχαρητηρια καλη επιτυχια!!
Απλά…εξαιρετικό… συγχαρητήρια
Ωραίο!
Καλή επιτυχία
Πολυ ομορφη ιστορία
Υπέροχο!
Καταπληκτικό !!!
Υπέροχο !!!
Εξαιρετικό. Συγχαρητήρια Κωνσταντίνε!!!!
Πολύ καλό!
Συγχαρητήρια!
Εξαιρετικό! Καλή επιτυχία!
Sigxaritira
πολυ καλο
Εξαίρετο
Υπέροχο
ΑΠΙΑΣΤΟ
Bravo Bravo Bravo
ΩΡΑΙΟΤΑΤΑ
Nice 😉
Μακάρι να πας καλά
kaloo
Καταπληκτικη γραφη
ΩΡΑΙΟ
Πολύ ωραίο κείμνο
Kalh epitixia……..
FOVEROOOOOOOOOOOOOOOO
Γεμάτο συναισθήματα και εικόνες.
Κωνσταντίνε είσαι ο νέος Καζαντζάκης
ΚΑΛΟ 🙂
Σαγηνευτικό διήγημα!
Η σκέψεις αποτυπωμενες με όμορφο λογο… Piece of art!!
PARA PARA PARA PARA POLI KALO
Πας για πρωτά 🙂
Poly oreo
Bravo sou
Escellent
Kaloooooo
Εξαιρετικό
Κωνσταντίνε μπράβο σου!
Great job!
Bravo
Καταπληκτικό
ΚΑΛΟ 🙂
πήγε αλλού, να τους φέρει την άνοιξη..
Αγαπάμε ανθρώπους με ωραία γραφή!
Bravo
Καταπληκτικό!
Υπεροχο ταυτιζομαι αρκετα με το κειμενο!!!!!
Μπραβο, πολύ διδακτικό. απλα εξαιρετικό!!!
Εξαιρετικό διήγημα.