Δεν πέσανε οι μάσκες της υποκρισίας, μα ανασύρθηκε δειλά-δειλά, η χαμένη αθωότητα. Μέσα στις αποστάσεις του κόσμου και σε ανάρμοστες θυσίες, χάθηκε η ηρεμία. Κάπου εκεί άφησε το σημάδι ο φόβος, μ’ αυτή την απάνθρωπη συμπεριφορά. Οι επαίτες παρέμειναν ίδιοι.…

Φώναξες τόσο δυνατά που σ’ άκουσε το χθες. Ήταν κραυγή απόγνωσης. Μετά κενό.   Πώς ανέβηκες στην κορυφή; Ποιος πίστεψε σ’ εσένα; Κανείς. Κανείς δεν σου έδωσε την ευκαιρία που έψαχνες, την πήρες μόνη σου.   Δεν είδες ό,τι ποθούσες.…

Αν υπήρχε δικαιοσύνη δεν θα ξυπνούσαμε το πρωί, να πάμε να στηθούμε στην ουρά για ένα καλύτερο αύριο.   Θα υπήρχαν βραδινά γραφεία «καλύτερου αύριου» και μόνο οι αλήτες θα ξυπνούσαν το πρωί. Άντε και κάνα δυο ποιητές οι οποίοι…