Όλα αυτά συνέβησαν δύο ακριβώς θέσεις μπροστά από τη δική της προς το αριστερό μέρος του βαγονιού. Και αυτός ήταν ο λόγος που προηγουμένως δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία του. Ξεχνώντας να δώσει το τόπι στον μικρό, αυτός την κοιτούσε με απορία, τέλος το έδωσε ζητώντας συγγνώμη. Φαίνεται όμως ότι θα είχε χάσει το χρώμα από το πρόσωπό της, γιατί η νεαρή μητέρα με έκδηλο ενδιαφέρον έσκυψε και τη ρώτησε τι της συμβαίνει, καθώς της είπε ότι το πρόσωπό της ήταν κάτασπρο, θαρρείς και το αίμα είχε στραγγίξει και το είχε αδειάσει μέχρι την τελευταία του σταγόνα.
Αφού πέρασαν οι πρώτες δραματικές στιγμές, με υπεράνθρωπη προσπάθεια άρχισε να συνέρχεται και να σκέπτεται το τι έπρεπε να κάνει.
Να του μιλήσει;
Να προσποιηθεί ότι δεν τον είδε;
Ήταν τέτοια η ταραχή της που όταν ήρθε η δική της στάση και έπρεπε βέβαια να κατέβει, τα πόδια της δεν την κρατούσαν. Έτσι, τον είδε να κατεβαίνει με μια νεαρή κοπέλα που την κρατούσε αγκαζέ, και να χάνεται μέσα στη νύχτα. Να ήταν λες κάποιος που του έμοιαζε;
Να είχε κάποιον δίδυμο αδελφό; Θα παραήταν πολλές οι συμπτώσεις.
Όχι. Δεν έκανε λάθος. Ήταν εκείνος. Ακόμη και το λατρεμένο μικρό του τσουλούφι που έπεφτε ανέμελα, ατίθασα στο μέτωπό του, ήταν εκεί.
Και τώρα τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνει; Δεν άντεχε να κατέβει στην επόμενη στάση και να επιστρέψει στης Αριάδνης. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις της. Έτσι, συνέχισε το υπόγειο ταξίδι της.
Κάποια στιγμή και με μεγάλη προσπάθεια κατέβηκε και παίρνοντας ξανά το μετρό επέστρεψε σπίτι της.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάρει την Αριάδνη τηλέφωνο για να δικαιολογήσει την απουσία της. Ακούει τη φίλη της να της λέει:
«Έλα βρε αγάπη μου, ανησύχησα. Μόλις ετοιμαζόμουν να σε πάρω εγώ. Σου συνέβη κάτι έκτακτο;»
«Όντως κάτι μου συνέβη, όμως μην ανησυχείς. Όλα under control. Απλά ήμουν λίγο κουρασμένη». Και συνέχισε δήθεν ανάμελα: «Μόνη σου είσαι;»
«Ναι… Δηλαδή όχι ακριβώς…»
«Είσαι κορίτσι μου μόνη σου ή δεν είσαι; Τι θα πει ‘όχι ακριβώς;’ Σαν να μη μου τα λες καλά, Αριάδνη».
Η Κλαίρη ήθελε λίγο να πιέσει, να εξαναγκάσει την κολλητή της να προβεί στην εξομολόγηση που περίμενε. Έβλεπε όμως ότι η άλλη δεν το είχε σκοπό. Και τότε η Κλαίρη θύμωσε και μάλιστα θύμωσε πολύ. Σίγουρα ο Αιμιλιανός πήγαινε στης Αριάδνης. Γιατί εκείνη της το έκρυβε; Μη και δεν γνώριζε αυτή καλύτερα από τον καθένα την απελπισία, τη μαυρίλα που σκέπασε τη ζωή της φίλης της; Δεν ήταν εκείνη που περισσότερο και από την ίδια την Κλαίρη απορούσε και θύμωνε από την απίστευτη εξαφάνιση του κολλητού της φίλου; Δεν έπρεπε λοιπόν τώρα να την ενημερώσει για την απρόσμενη εμφάνισή του; Και κάτι άλλο. Αν ήθελε να το κρατήσει μυστικό από την Κλαίρη, ας μας πει η φίλη η πιστή, τι θα γινόταν αν η Κλαίρη απόψε αντί να γυρίσει σπίτι της, πήγαινε στο σπίτι της Αριάδνης; Θα έκρυβε σε κανένα ντουλάπι τον Αιμιλιανό, αυτόν τον φυγάδα του έρωτα, τον αποστάτη, τον επίορκο, τον…
Πόσο θυμωμένη αισθανόταν και με τους δύο!!!
Με μιας, έχασε και την τυφλή εμπιστοσύνη που είχε στην Αριάδνη. Σύμφωνοι. Ο Αιμιλιανός έπαιξε μαζί της, τη βαρέθηκε, την ξέχασε. Μια ιστορία κι αυτή σαν τόσες και τόσες δακρύβρεχτες και σπαρακτικές. Της φίλης της όμως τη συμπεριφορά δεν μπορούσε ούτε να την καταλάβει, μα φυσικά ούτε και να την συγχωρήσει.
Την επομένη, τη μεθεπομένη δεν της τηλεφώνησε. Αυτό δεν ξανασυνέβη από καταβολής της έναρξης της φιλίας τους εδώ και έναν αιώνα. Από τότε δηλαδή που γνωρίστηκαν, αγαπήθηκαν και δέθηκαν με τους πιο γερούς δεσμούς φιλίας. Ήταν αυτοκόλλητες. Ήξερε η μία πότε φτερνιζόταν η άλλη. Γνώριζε η μία τις μύχιες σκέψεις της άλλης και πάει λέγοντας. Και έρχεται τώρα η Αριάδνη να κρύψει από την Κλαίρη της ένα τέτοιο γεγονός, τη στιγμή που ήξερε ότι περνούσε από το μυαλό της Κλαίρης και μία φοβία μήπως και είχε συμβεί κάτι το τρομερό στον Αιμίλιο, πράγμα για το οποίο η Αριάδνη προσπαθούσε να την αποτρέψει να σκέπτεται και να βασανίζεται.
Άρα λοιπόν ήταν κατά πολύ χειρότερη από τη συμπεριφορά του πρώην καλού της. Δύο αγάπες μεγάλες, οι μεγαλύτερες και ουσιωδέστερες της ζωής της την πρόδωσαν ανερυθρίαστα και κυρίως άπονα. Δεν ήθελε να ξανακούσει για κανέναν από τους δύο πλέον.
Λένα Μούλιου
Ωραία αφήγηση. Αναμένουμε τη συνέχεια…
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ