TO METRO TΩΝ 9 μ.μ. ΑΡΧΗ

Αγαπητοί αναγνώστες, ξεκινάμε το Bonsaiseries με τη Νουβέλα της Λένας Μούλιου “Το metro των 9 μ.μ.” Ανά τρεις μέρες η συνέχεια. Καλή ανάγνωση!

Βραδάκι Καλοκαιρινό.

Η Κλαίρη πήρε το μετρό να πάει στο ραντεβού με τους φίλους της, το μόνο μεταφορικό μέσο που είναι ασφαλές ως προς τις ώρες των μετακινήσεων. Ξέρεις τι ώρα ακριβώς θα ξεκινήσεις και τι ώρα θα φθάσεις. Τα δρομολόγια καθορισμένα, πιο ακριβή από αυτά των αεροπλάνων.

Με την κίνηση στους δρόμους απόβραδο Παρασκευής, ούτε με το ταξί ήταν σίγουρη ότι δεν θ’ αργούσε. Πόσω μάλλον με το δικό της αυτοκινητάκι, έτσι όπως ήταν σχολαστική και προσεκτική οδηγός.

Μα φαίνεται ότι όλα αυτά και εκατό άλλα, για κάποιον λόγο γίνονται. Και δεν μιλώ για συνωμοσίες του Σύμπαντος, για συνωμοσιολόγους και αηδίες. Χέ… (θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου), το Σύμπαν για τα ανθρωπάκια που κατοικούν σε έναν κόκκο άμμου της απεραντοσύνης του.

Αυτό που συνέβη άλλοι θα το έλεγαν πεπρωμένο.

Άλλοι, σύμπτωση.

Άλλοι, ένα όλως διόλου τυχαίο γεγονός.

Όπως και να το λένε εν πάση περιπτώσει, το βράδυ τούτο η Κλαίρη δεν είχε μόνο ραντεβού με την παρέα της, αλλά και με τον Έρωτα, τον πιο μεγάλο, τον πιο ωραίο, τον πιο μοιραίο της ζωής της…

Μπήκε στο βαγόνι φουριόζα και ανάλαφρη και βρήκε θέση να καθίσει κοντά στο πλατύ παράθυρο. Αντίκρυ της καθόταν ένας νέος άντρας συμπαθέστατος με τα πιο χαμογελαστά μάτια που είχε δει ποτέ, χωρίς ο κάτοχός τους να γελάει, ή ακόμη να έχει αυτή την πρόθεση απ’ ό,τι έδειχναν τα πράγματα.

Η Κλαίρη καθώς κάθισε τον είδε να σηκώνεται ελαφρά από τη θέση του εν είδει χαιρετισμού, μιας τυπικής ευγένειας πολιτισμένου ανθρώπου. Η Κλαίρη αντιχαιρέτησε με ένα ελαφρό χαμόγελο και έσπευσε να κρύψει τα όποια συναισθήματα της γέννησε η συμπεριφορά του, κρύβοντας το πρόσωπό της στις σελίδες του βιβλίου που είχε ανοίξει. Ένιωθε το βλέμμα του πάνω της. Όχι ξεδιάντροπο βλέμμα ενός κορτάκια αρσενικού…

Να τον εντυπωσίασε εκείνη;

Ή το βιβλίο της που ήταν ένα νεοφερμένο best seller μεταφρασμένο στα Ελληνικά;

Ο Έλληνας δεν είναι συνηθισμένος σε χαιρετούρες με ξένους παρά μόνο αν βρεθεί στα Χωριά της πατρίδας μας, που ξέρεις δεν ξέρεις τους ντόπιους σε χαιρετούν εγκάρδια και εσύ ανταποδίδεις. Από την άλλη, αυτά τα περί συνωμοσίας του Σύμπαντος, δεν είναι παρά ένα ευφυολόγημα ενός ρομαντικού και διάσημου συγγραφέα και τίποτα άλλο. Δίνει ο άνθρωπος σημασία σε ένα ασήμαντο μερμήγκι; Δίνει σημασία ακόμη σε έναν δυστυχισμένο άνθρωπο της Αφρικής που δεν έχει όχι να φάει αλλά ούτε και νεράκι να πιεί; Σκέψου λοιπόν ένα ολόκληρο Σύμπαν να καθίσει και να ασχοληθεί για ένα μόριο που κατοικεί πάνω σε έναν κόκκο άμμου στις θάλασσες της απεραντοσύνης του, όπως είπαμε ξανά.

Γι’ αυτό, αυτά τα περί συνωμοσίας του Σύμπαντος ας σταματήσουν.

Στην ιστορία μας λοιπόν.

Μέσα στο μετρό η Κλαίρη νύσταξε. Μετά βίας κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά. Ώρες ήταν να την έπιανε κανένα γερό γλάρωμα και να γινόταν ρεζίλι. Θεέ μου τι ντροπή, σκέφτηκε. Τέτοιο χουνέρι δεν θυμόταν να είχε ποτέ ξαναπάθει με τόσο κόσμο γύρω της και κυρίως με έναν τόσο ενδιαφέροντα άνθρωπο απέναντί της. Τι θα σκεπτόταν άραγε γι’ αυτήν; Ό, τι και αν σκεπτόταν δεν θα ήταν και ιδιαίτερα κολακευτικό σίγουρα.

Μα το παλικάρι καθώς φαίνεται εκτός από το συμπαθητικό παρουσιαστικό διέθετε και μιαν ακόμη περισσότερο συμπαθητική συμπεριφορά.

Βγάζοντας από τον χαρτοφύλακά του ένα μικρό πακετάκι καραμέλες γνωστής μάρκας, έσκυψε και πρόσφερε μία στην Κλαίρη. Εκείνη την πήρε ευχαριστώντας τον λέγοντάς του συνάμα ότι ήταν ό,τι το καλύτερο μια τέτοια στιγμή. Όπως του είπε, ίσως έφταιγε η ατμόσφαιρα στο βαγόνι, παρά το αir condition ή και εξ αιτίας αυτού, που είχε στεγνώσει το στόμα της, πράγμα για το οποίο εκείνος συμφώνησε δικαιολογώντας έτσι και την κίνηση της προσφοράς του. Έτσι, με τη βοήθεια της καραμέλας, αντάλλαξαν λίγες ανακουφιστικές κουβέντες. Η Κλαίρη σε λίγο θα κατέβαινε στη στάση της και βαθιά μέσα της αν ή-θελε να είναι ειλικρινής, μια αλλόκοτη στενοχώρια την κατέλαβε. Κρίμα. Μακάρι να γνώριζε περισσότερο το συμπαθητικό αυτό παλικάρι.

Η στάση έφτασε. Η Κλαίρη σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να τον αποχαιρετήσει. Και ω της έκπληξής της τον βλέπει να σηκώνεται και αυτός. Φανερό ότι θα κατέβαινε στην ίδια στάση. Πώς να το ερμήνευε αυτό η κοπέλα; Την έπαιρνε το κατόπιν; Δεν φαινόταν για τέτοιος τύπος, το είπαμε. Να ήταν διαβολεμένη σύμπτωση λες;

Μπίνγκο, αυτό ακριβώς ήταν.

Κατέβηκαν και οι δύο λοιπόν χαμογελαστοί με την αποχαιρετιστήρια κουβέντα να έχει προσωρινά πνιγεί μέσα στην έκπληξη που είχε καταλάβει καθώς φαίνεται όχι μόνον εκείνη αλλά και εκείνον. Και από δω και ύστερα, μια και οι συμπτώσεις είχαν αρχίσει να ξεσαλώνουν, συνέχισαν τον ξέφρενο ρυθμό τους. Στην έξοδο από τον σταθμό η παρέα της Κλαίρης την περίμενε και, Κύριε των Δυνάμεων, δεν περίμεναν μόνον αυτή, μα και αυτόν…

«Αιμιλιανέ, Κλαίρη, δεν ξέραμε ότι γνωρίζεστε», πετάχτηκε ένας φίλος, ο Κωστής.

«Λάθος σου φίλε, λάθος σου. Την Κλαίρη δεν ξέρω; Από παιδιά μαζί μεγαλώσαμε ε Κλαίρη;» είπε ο Αιμιλιανός και τους έπιασαν και τους δύο γέλια χαρούμενα, δροσερά και πηγαία.

Η Αριάδνη, φίλη της Κλαίρης από τότε που θυμόταν στην νεαρή ζωή τους, της ψιθύρισε έκπληκτη «ρε συ φιλενάδα είναι αλήθεια; Πώς και γω δεν το ήξερα; Πώς και δεν μου τον ανέφερες ποτέ τον ποιητή μας; Φίλος της Μιρέλλας μια ζωή, μα και δικός σου; Τι άλλο θα ακούσω, Θεέ μου! Και πού ’σαι, απαιτώ να έχω μιαν απάντηση. Αν όχι τώρα έστω αργότερα, και φρόντισε να μοιάζει για αληθινή, γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι θ’ αρχίσω να υποθέτω».

Η Κλαίρη την αγκάλιασε με αγάπη και της απάντησε:

«Αγάπη μου δεν υπάρχουν μόνον τα ραντεβού που δίνουμε μεταξύ μας. Υπάρχουν και αυτά που δίνουν ουράνιες δυνάμεις με τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Άσε, θα σου εξηγήσω άλλη στιγμή. Και δεν υπεκφεύγω. Θα σου εξηγήσω οπωσδήποτε, έχεις το λόγο μου».

Η χαρούμενη παρέα στην ταράτσα του σπιτιού της Αριάδνης έδινε υπόσχεση για ένα αξέχαστο φεγγαρόφωτο πάρτι με χορό και μουσική. Όχι, δεν θα ενοχλούσαν τους γείτονες. Καθένας με τα ακουστικά του. Το ένα ακουστικό στο αφτί για τη μουσική και το άλλο αφτί ελεύθερο για ερωτόλογα από το στόμα ερωτευμένου καβαλιέρου. Πρωτότυπο; Ναι, ολίγον πρωτότυπο, όντως.

Ο Αιμιλιανός δεν ξεκολλούσε από το πλάι της Κλαίρης.

Υπέροχος συζητητής υπέροχος χορευτής, υπέροχος καβαλιέρος γενικά. Εκείνη γοητεύτηκε μαζί του. Συνήθως, ένας Λογοτέχνης, ένας ποιητής δεν είναι και τόσο πολύ fan ξεφαντώματος, ανεκδότων και τα συναφή. Μα τούτος ο νεαρός συνδύαζε όλα αυτά με μια μίξη σε σωστή αναλογία και το αποτέλεσμα γοητευτικό. Ιππότης, ποιητής, όμορφος, ετοιμόλογος, ατακαδόρος, ερωτικός, αναρχικός, εξτρεμιστής, ορθολογιστής, νομοταγής, ΤΕΛΕΙΟΣ.

Και αναπόφευκτα η Κλαίρη τον ερωτεύτηκε ακαριαία.

Ήταν ο άντρας του ονείρου, βγαλμένος όχι από κανένα φθηνό σαχλό Άρλεκιν, αλλά από τα ακριβά όνειρα που κάθε κορίτσι κάνει κρυφά και που το ξέρει πως δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.

Οι φίλοι τούς έβλεπαν να χορεύουν σφιχτά και τους καμάρωναν. Ήταν δύο παιδιά αγαπητά και όλοι ήλπιζαν η σχέση τους -που πίστευαν ότι έχουν- θα κρατούσε καιρό, χωρίς να προσδιορίζουν το πόσο. Θεέ μου, αυτό το ΟΣΟ θα ήταν τέλειο, σκεπτόταν η Κλαίρη. Όποιο και αν ήταν το μέλλον, ό,τι και αν τους επεφύλασσε, βραδιά σαν ετούτη θα έμενε χαραγμένη στην καρδιά και το μυαλό της. Και μόνο για κάτι τέτοιες βραδιές άξιζε κανείς να ζει…

Πάνω κάτω τα ίδια σκεπτόταν και εκείνος.

Ήταν -ναι- το τέλειο ραντεβού με τον Έρωτα, με τα βέλη του ευθύβολα και στα μεγάλα του κέφια. Αφορμή για ποιήματα εκείνος. Αφορμή για εγγραφή τέλειου μυθιστορήματος εκείνη.

Ο ποιητής.

Η συγγραφέας.

Τόσο ο ένας όσο και η άλλη, σκαρφαλωμένοι σε ένα σύννεφο ροζ (τι άλλο;). Αλήθεια, τι θα ήταν η ζωή μας, χωρίς ποίηση, χωρίς μυθοπλασία;

Και πάνω σ’ αυτό το σύννεφο και μ’ αυτό σαν όχημα, άρχισαν το μαγικό τους ταξίδι.

Το συννεφάκι αρμένιζε σε έναν ουρανό ανέφελο, σκάφος που το ναύλωσε ο έρωτας για να πάει τσάρκα το ζευγάρι της εύνοιάς του με καπετάνιο τον ίδιο. Ένα σκάφος που δεν κινδύνευε να μείνει μήτε από καύσιμα μήτε από βλάβη στο μηχανοστάσιο. Ήταν απ’ αυτά που βγαίνουν από έναν ταρσανά πειραματικά ένα στο τόσο, μένοντας να δει ο κατασκευαστής τι απήχηση θα έχει στο καταναλωτικό κοινό, για να δει αν θα προβεί σε μαζικές κατασκευές.

Τυχερός ο κάτοχός του.

Για πόσο;

Για όσο…

Λένα Μούλιου