Πλήθος που ουρλιάζει με ορμή,
ανάμεικτα συναισθήματα που αλλάζουν στη στιγμή.
Οι ίδιοι που σε επευφημούν,
ω Θεέ μου! οι ίδιοι χαίρονται όταν να υποφέρεις θα σε δουν.
Πώς χαίρονται οι άνθρωποι
όταν σε δουν να πέφτεις χαμηλά.
Σε ανεβάζουν σε όρη και ύψη ψηλά
για να σε δουν να πέφτεις πιο καλά.
Άρον –άρον σταύρωσον αυτόν,
αυτόν που εμείς οι ίδιοι κάναμε είδωλο.
Τον ανεβάσαμε ψηλά εμείς
και τώρα στο κενό τον αφήνουμε μετέωρο.
Ξεχνάνε εύκολα λόγια και υποσχέσεις,
έτοιμοι να σε τρυπήσουν με το πρώτο καρφί.
Οι ίδιοι που έλεγαν ότι σε αγαπούν,
τώρα έβγαλαν τη μάσκα τους και φάνηκε ότι είναι
εχθροί.
Ένα πλήθος άγριο,
διψασμένο για αίμα και τιμωρία.
Οι ίδιοι που για εσένα έπλεκαν επαίνους,
τώρα στάζουν φαρμάκι και λοιδορία.
Σε ανεβάζουνε ψηλά
και πιο γρήγορα σε αποκαθηλώνουν.
Διότι χαίρονται που είσαι χαμηλά,
επειδή τον εγωισμό τους θα τονώνουν.
Έτοιμοι να σε σταυρώσουν,
όσοι φανερώνουν θαυμασμό.
Λίγοι αυτά που λένε τα εννοούν,
θα τους ανακαλύψεις και εσύ και εγώ.
ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ
