Οι σιωπές κρύβουν τις πιο αληθινές σκέψεις, ραγίζουν από τις τόσες ανείπωτες λέξεις.
Εύθραυστες, χαρακωμένες στα βάθη της ψυχής μου.
Θηλιές γίνονται σαν δάκρυα στις ξεψυχισμένες ανάσες.
Σαν λεπτοδείκτες οι πνοές διαδέχονται η μία την άλλη.
Μέχρι να φτάσει η μηδενική στιγμή.
Η στασιμότητα συγχρονίζεται με την ανυπαρξία.
Μέσα στις σιωπές ενώνονται σαν σταγόνες οι αναμνήσεις, για τα όνειρα που σβήνουν στη λήθη.
Και η αγάπη ξεφεύγει σε μια ανώνυμη πορεία.
Οι σιωπές αρχίζουν να κραυγάζουν.
Αχ! Αν ερχόσουν, η ψυχή θα ξυπνούσε απ’ τον λήθαργο.
Θα άνοιγαν οι πύλες της καρδιάς.
Θα αντικρίζαμε μαζί το φωτεινό φεγγάρι, τους έναστρους ουρανούς.
Το βλέμμα θα έπαυε να είναι παγωμένο, θα ζωντάνευε.
Η ύπαρξή μου όλη θα συγκλονιζόταν.
Αχ! Αν μου χάριζες το γλυκό αεράκι του έρωτά σου.
Θα σου κατέθετα την καρδιά μου, στις σπίθες της μαγικής σου απόλαυσης!
Αχ! Αυτή η σιωπή…
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αρθρογράφος/Συγγραφέας