Δικαίωση

Και συ, γελάς πια,

που επανέρχονται στη ζωή σου,

όσα σε είχαν αφήσει…

 

και όσοι βιαστικά συμπεράσματα

κι’ έναν οίκτο στα πόδια σου αφήσαν,

τώρα μασάνε τα λόγια τους…

 

μοιάζει τόσο αστείο,

ο κόσμος έχει μάθει να κρίνει εικόνες…

αυτό που βλέπει υπάρχει, το τώρα…

το παρελθόν του καθένα ξεχνιέται

αιώνες τώρα η ίδια ιστορία…

 

μα η ζωή είναι τροχός…

ρόδα που αέναα γυρίζει,

κι’ έρχονται εναλλάξ

πλούτη, φτώχεια,

αποδοχή, κατατρεγμός,

κι’ ο χρόνος παιδάκι,

που αδιάφορα σφυρίζει…

 

(Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή «Μοιάζουν οι άνθρωποι»)