Τα κομμάτια της καρδιάς διαλύονται,
σαν χαμένη χίμαιρα στην
ανάμνηση του έρωτα.
Σ’ ένα παιχνίδι στο μοιρολόι
του πεπρωμένου.
Σαν εξόριστοι εραστές,
τα ακάνθινα στεφάνια
μας λαβωσαν βαθιά
στον ξερό τόπο της ψυχής.
Και τα δάκρυα στάζουνε
σαν άνθη μαραμένα…
Δεν έχει σοκάκι να διαβώ,
ομιχλώδες τοπίο παραμονεύει
στις σκοτεινές γωνιές.
Ξαγρυπνώ σαν θάλασσα αγριεμένη,
εγκλωβισμένη στο βυθό
της ερημιάς.
Τα θολά κύματα με παρασέρνουν.
Και οι λέξεις εγκαταλείπουν
τις λευκές σελίδες,
στη λήξη του χρόνου.
Απογυμνωμένη πια… η μαραζωμένη
λάμψη των ματιών…
Αναστασία Γεωργακοπούλου
Αρθρογράφος/ Συγγραφέας
