Ένα χιουμοριστικό ποίημα από την Julia Paredes
Έχει κι η ζωή αισθήματα… μα ποιήματα δεν γράφει.
Θαρρείς έχει διλήμματα πώς θα τα ξεπεράσει.
Στέλνει ποτάμια δάκρυα, πόνο και αγωνία
Μα ξαφνικά φέρνει χαρά, μαγεία κι ευτυχία.
Με ξύπνησε ένα πρωί φωνάζοντας: Αχρεία!
Εδώ ο κόσμος καίγεται δεν δίνεις σημασία;
Συγγνώμη, είπα βρε ζωή, μ’ αρέσουν τα ξενύχτια
Μ’ αρέσουν τα ροκ και τα ποτά, μα θέλω και μετάξια!
Πώς, ανεπρόκοπη εσύ, θα κάνεις βρε χαΐρι;
Αν θα κοιμάσαι μέχρι αργά, θα πας για χαρακίρι!
Αχ βρε ζωή παλιόφιλε, ποτέ μη με ξεγράψεις
Γιατί έχω θέληση πολύ, δεν θα με ξεπεράσεις.
Κι αν λίγο με πατίκωσες, με τάπωσες, με δέρνεις
Έχω ενέργεια πολύ, δεν θα με προλαβαίνεις!
Γι’ αυτό εγώ θα κοιμηθώ κι η τύχη θα δουλεύει
Γιατί, ζωή μου, είσαι μικρή, θα κάνω ό,τι μου κατεβαίνει!
