Το Bonsaistories, κλείνοντας το 2017, φιλοξενεί μία νέα και ανερχόμενη ηθοποιό, την Έλενα Θωμοπούλου, που μας ανοίγει την καρδιά της και μας μιλά για τη ζωή της, τις επιδιώξεις της, και τους στόχους της ως ηθοποιός.
Παρακάτω, μπορείτε να απολαύσετε την όμορφη συνέντευξη που μας παραχώρησε:
-Καλησπέρα, Έλενα, και σ’ ευχαριστούμε πολύ προκαταβολικά για αυτή τη συνέντευξη.
–Εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση στο Bonsaistories.
–Έλενα, πες μας λίγο για σένα και τα παιδικά σου χρόνια. Θα θέλαμε να μάθουμε για τις αναμνήσεις σου, τον τρόπο που μεγάλωσες, τα καλοκαίρια σου ίσως.
Όταν ήμουν σε ηλικία 5 χρόνων, με πήγε η μητέρα μου στη σχολή μπαλέτου μιας φίλης μου. Τώρα αντιλαμβάνομαι από τις φωτογραφίες που μου δείχνει ότι ήμουν αρκετά χαμογελαστή στις παραστάσεις που συμμετείχα. Μια ακόμα σκέψη από τις ευχάριστες παιδικές μου αναμνήσεις, είναι το παιχνίδι με τον αδερφό μου. Άφηνα τις κούκλες και έπαιζα με τα δικά του παιχνίδια, γιατί ήταν πιο διασκεδαστικά και ευρηματικά. Περνούσαμε τα καλοκαίρια μας σε τόσο υπέροχα μέρη, χωρίς να συνειδητοποιούμε πόσες παραστάσεις καλοκαιριού και ελληνικής γεωγραφίας μαζεύουμε στο υποσυνείδητό μας. Τι μας ένοιαζε αν ήμασταν στη Σαντορίνη ή στο τελευταίο χωριό του Ολύμπου; Οι διακοπές μας έκαναν το μέρος και όχι το μέρος τις διακοπές μας.
–Πού έκανες τις σπουδές σου; Να υποθέσουμε ότι είχαν εξαρχής σχέση με την υποκριτική;
–Ναι, ακριβώς. Σπούδασα στο Αμερικάνικο κολέγιο Film analysis που συμπεριλαμβάνει σκηνοθεσία και σενάριο. Συνέχισα τις σπουδές μου στο Λονδίνο και επέλεξα να κάνω μάθημα υποκριτικής για πρώτη φορά. Ανέκαθεν με γοήτευε η υποκριτική, αλλά ήταν σαν ένα όνειρο. Καθώς κυλούσε ο χρόνος, συνειδητοποίησα ότι αυτό που ονειρεύομαι είναι ό,τι θα ήθελα να κάνω. Το θάρρος της επιλογής χαρίζει ευφυΐα, μαγεία και δύναμη στον άνθρωπο. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, πήγα σε δραματική σχολή. Έτσι, έγινα ηθοποιός.
–Πώς το πήραν οι δικοί σου άνθρωποι, το περιβάλλον σου γενικότερα, όταν τους είπες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός και ότι μόνο αυτό τελικά σε γεμίζει; Το αποδέχθηκαν;
-Οι γονείς μου στην αρχή ήταν αρκετά επιφυλακτικοί με την επιλογή μου. Όταν τέλειωσα το δεύτερο έτος της δραματικής σχολής, έγινε μια οντισιόν από τον σκηνοθέτη Θ. Μουμουλίδη για το έργο «Μαουτχάουζεν». ‘Ήταν μια μεγάλη παραγωγή στο θέατρο Badminton που μου έδωσε την ευκαιρία να εργαστώ ως επαγγελματίας ηθοποιός. Στην πρεμιέρα ήρθε όλη η οικογένειά μου. Όταν τελείωσε η παράσταση, ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωσα ότι οι αμφιβολίες που είχαν στην αρχή είχαν μεταμορφωθεί σε χαμόγελα.
–Στη διάρκεια της καριέρας σου, ποιες είναι οι παραστάσεις ή οι ρόλοι που σε έχουν σημαδέψει; Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που θα ήθελες να μας διηγηθείς;
–Όλες οι παραστάσεις που συμμετείχα μέχρι τώρα, μου έδωσαν τη δυνατότητα να ανακαλύψω ποια είμαι. Η υποκριτική είναι μια διαρκής εξερεύνηση του εαυτού μου μέσω των ρόλων που υποδύομαι. Έχω γίνει πλουσιότερη σε εμπειρίες και έχω μάθει να γίνομαι πιο ομαδική. Επειδή όμως μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να ζω στο παρόν, απολαμβάνω τον απαιτητικό και γοητευτικό ρόλο της “Miss Julia” που υποδύομαι στο θέατρο αυτή την περίοδο. Πάντα ονειρευόμουν να παίξω αυτή την ηρωίδα, γιατί έχει πολλές συναισθηματικές εναλλαγές.
–Τι πιστεύεις τελικά για το επάγγελμα του ηθοποιού με όλη αυτή την έκθεση; Αξίζει κάποιος να το τολμήσει αν είναι το όνειρό του, ιδίως υπό τις παρούσες συνθήκες;
–Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους, επειδή είναι απασχολημένοι με το να ζουν με τους φόβους τους. Μπορείτε να αποφασίσετε τι είδους άνθρωπος θέλετε να γίνετε. Από αυτούς τους ανθρώπους που ζουν και απολαμβάνουν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους ή από αυτούς που δεν ζουν γιατί ανησυχούν για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες κάθε στιγμή της ημέρας;
Μαθαίνουμε και από τις λάθος επιλογές μας, οπότε καλό είναι να τολμάμε να κάνουμε πράγματα.
–Πόσο σ’ επηρεάζει αυτή η δουλειά και οι ρόλοι που υποδύεσαι; Ταυτίζεσαι μήπως μαζί τους; Πιστεύεις στους καλούς συντελεστές, όπως ο σκηνοθέτης, για να βγει το αποτέλεσμα;
–Να σου πω… έχω καταλάβει τελικά ότι επηρεάζομαι από τα έργα χωρίς να το θέλω. Μου το λένε και οι άλλοι, αλλά το παρατηρώ κι εγώ η ίδια. Σίγουρα έχει σημασία ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες, και είμαι πάρα πολύ τυχερή που μέχρι τώρα δεν έχω αναγκαστεί να κάνω κάτι που δεν ήθελα καθόλου. Εφόσον υφίσταμαι αυτή την έκθεση, καλό θα είναι να την εκτιμώ και να χρησιμοποιώ το βήμα που μου δίνεται για να πω πέντε πράγματα που αξίζει να ειπωθούν.
–Έλενα, κλείνοντας θα ήθελα να μας πεις ποιους ρόλους θα ήθελες πολύ να παίξεις στο μέλλον.
–Υπάρχουν πολλοί ρόλοι που με έλκουν να παίξω στο μέλλον. Θα ήθελα να υποδυθώ την Αντιγόνη, τη Σαλώμη, τη Λαίδη Μάκβεθ, την Οφηλία, την Ελένη, τη Μήδεια… αλλά δεν θα τελειώσω ποτέ!
–Ευχαριστούμε πολύ για αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση που το κοινό μας σίγουρα θα αγαπήσει στο Βonsaistories.
–Κι εγώ το χάρηκα και ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δώσατε!
