Τι δε θα ‘δινα να ‘σουν αυτή τη στιγμή εδώ και να νιώσουμε ο ένας το χέρι του άλλου και μαζί να πορευτούμε πια για μια κοινή ζωή, που και οι δυο λαχταρούμε τόσα χρόνια.
Κράτα το χέρι και πάμε θα σου λέω συνέχεια, δίχως να κουράζομαι και να βλέπω στα μάτια σου εκείνο το αίσθημα της πληρότητάς σου, της ολότητας της σχέσης μας απλά και σίγουρα.
Δε θα θελήσω ποτέ να στο αφήσω και να ακολουθήσω το δικό μου δρόμο, ένα μονόδρομο που ίσως και τώρα ακόμα να φοβάμαι να τον περπατήσω μόνη μου, ξέχωρα από σένα.
Τι να πω και τι να πρωτοστατήσει στη σκέψη μου και στο διάβημά της, καθώς αναμάρτητα τα σκαλιά της επιβίωσής της, της αγάπης εκείνης που δε θέλουμε να ζήσουν την κατρακύλα τους, παρά μια ανάταση και ανύψωση του ηθικού της και του ξέχωρου γιγάντιου αυθορμητισμού της.
Αυτό το χέρι που πάντα έψαχνα, μα βλέπεις δεν υπήρχαν πλήρως εφαπτόμενες οι παλάμες μου με κάποιες άλλες, μα με τη δική σου το ‘νιωσα εξαρχής και κυρίως διαισθάνθηκα και την πληρέστατη εξάρτηση της μίας απ’ την άλλη.
Ένα αίσθημα κι ένα συναίσθημα τέλειο, αφού απ’ την πρώτη ματιά, απ’ την πρώτη γραφή και την πρώτη αποδοχή, είδα εμένα σε σένα και το αντίθετο, όσον αφορά κάποια ταύτιση, κάποια έστω προσομοίωση του θεμιτού με το επιθυμητό, το αληθινό με το αδιάσειστο και αδιάψευστο.
Δε θα κουραστώ να στο λέω, να το φωνάζω, να το δείχνω και να το αποδέχεται κάθε μου κύτταρο, ώστε να νιώσουμε και να διεκδικήσουμε, να αποθέσουμε και να αποτείμουμε τους δικούς φόρους τιμής, έντιμης και εκτίμησης δίκαιης και αποδοτικότατης.
Τώρα πια η δική μας η δοτικότητα, άμεση και απευθυνόμενη μ’ όλο της το μεγαλείο και την κυριαρχία της, όχι σε επεκτατισμούς και επιβεβλημένες δικαιοδοσίες.
Παρά σε ανθρώπινες ψυχές, τολμηρές διεκδικήσεις μιας ζωής που μας αξίζει και μας ανήκε εξ αρχής και με το τεράστιο και πελώριο χαμόγελο της ευτυχίας μας, μόνιμο τατουάζ στη ζωή μας!
ΑΝΝΑ ΖΑΝΙΔΑΚΗ
