Έρωτα αλλοτινέ, τώρα,
που η ώρα αλλάζει
που η μέρα αλλάζει.
Και που εσύ δεν αλλάζεις.
Δε μου επιτρέπεται να μακρηγορώ,
καθώς οι καιροί δύσκολοι
και το φως λέν υποκινούμενο,
δε φτάνει για όλους.
Κλέβουμε το διπλανό.
σε ό,τι υστερούμε.
Έρωτα αλλοτινέ,
ποια μυστήρια περάσματα διασχίζεις
και φτάνεις ακόμα τους καθ’ ομοίωσίν σου;
Ποιο ανθρώπινο ον, ποια σελήνη γητεύτρα,
ποια λόγια προσευχής, ποια ξόρκια, ποιες κατάρες
σε στερούν ποτέ;
Ανεμοδαρμένο πλάτος, απέραντο ύψος,
χαοτική βλέψη.
Συστήνεσαι αλλιώς, κι όταν παραγνωρίζεσαι αποχωρείς
σε αντίθετη κατεύθυνση
από αυτήν που ήρθες.
Αδημονείς για μεταγγίσεις,
παραφυλάς στις γωνίες σαν θερινή ζάλη,
σαν περικύκλωμα κι αποστροφή
συνάμα.
Απαιτείς το σπέρμα σου να εμπεριέχεται μόνο,
σε αληθινά φλεγόμενα όντα. Σε Φοίνικες,
που θα ποτίζουν τις κόρες τη βρώση
του εσώτερου σου αναβρασμού.
Έρωτα αλλοτινέ, ελευθέρωσε τα γνήσια τέκνα σου,
σε λάθος εποχή εκμαιεύεις.
Σε λάθος γένος υπαγορεύεις.
Οι λιγοστοί εναπομείναντες υποφέρουν
και οι δήθεν γνωστικοί τους περιγελούν.
Εκρίζωσε όσους δε νοιάζονται για το κύρος σου.
Αποτίναξε τα σχήματα που σου δόθηκαν
τα χρώματα που ζαλίζουν και θαμπώνουν την αληθινή
σου υπόσταση.
Έρωτα αλλοτινέ, οι πραγματικοί σου δε νοιάζονται.
Και οι φανταστικοί,
σε μνημονεύουν και ανεμοδέρνονται στις ξέρες σου.
ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΠΕΡΝΕΚΑ
