Σου χαρίζω μια λέξη…
Κάνε τη δική σου,
Να ακουστεί στης νύχτας το απρόσμενο…
Μην τη φοβάσαι,
Είναι όμορφη λέξη
Με τρόπους καλούς,
Σεμνή και ανείπωτη…
Δε πρόλαβε να τη ψιθυρίσει η λήθη,
Γι’ αυτό και ταξίδεψε,
Κοντά σε όνειρα
και αγάπες καινούργιες…
Φορά το καλό της το φόρεμα,
Έχει τον κότσο πιασμένο ψηλά,
Και υπομονετικά καρτερεί
τον αφέντη της…
Τον λόγο που θα την κάνει δική του,
Θα βγει από τα χείλη σου,
Φέρνοντας ελπίδες και όνειρα
Σε καρδιές που φυλάκισαν την πίκρα…
Εύη Καφούρου
(Από τη συλλογή «Μοιάζουν οι άνθρωποι» που είναι υπό έκδοση)
