«Η ζωή μιμείται την τέχνη πολύ περισσότερο απ’ ό, τι η τέχνη τη ζωή», είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν υπήρχε κάποιος μαγικός τρόπος να τον συναντήσω, θα τον διαβεβαίωνα πως είχε δίκιο. Η ίδια η ζωή συχνά σε αιφνιδιάζει μέσα στην επανάληψη και την ανία των μικρών και μεγάλων στιγμών μετατρέποντας τη χαρά και τη λύπη, την αναγέννηση και την πτώση, τα δίπολα αυτού του κόσμου, σε εκφάνσεις τέχνης.
Περπατώ με οκνηρό βήμα στο διάδρομο του νοσοκομείου που νοσηλεύεται η μητέρα μου με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η αρρώστια την έχει εξαντλήσει και τώρα ξεκουράζεται στο δωμάτιο 205 του άχαρου δεύτερου ορόφου. «Τα επόμενα εικοσιτετράωρα είναι κρίσιμα για την κατάστασή της», με ενημερώνει ο γιατρός. Αναστενάζω.
Περασμένες δέκα και η σιωπή ηχεί πιο εκκωφαντική από το ουρλιαχτό του ανέμου που απόψε φυσάει με λύσσα. Ούτε λόγος να βγω στον αύλειο χώρο. Θα ήταν επιπόλαιο και παρακινδυνευμένο. Αποφασίζω να χαλαρώσω στο σαλόνι με μυαλό άδειο από σκέψεις για όσο αντέξω. Όταν βολεύομαι στο άβολο πορτοκαλί κάθισμα, διαπιστώνω πως δεν είμαι μόνος. Ακριβώς απέναντί μου λαγοκοιμάται μια νεαρή γυναίκα περίπου στην ηλικία μου. Την παρατηρώ, όχι με την πρώτη, αλλά με τη δεύτερη ματιά. Μήπως έχω και κάτι άλλο να κάνω;
Κι έτσι, σε μια στιγμή, όπως η απόγνωση αρπάζεται από την άκρη της νύχτας για να ξεχαστεί, αφήνω το βλέμμα μου ν’ αγκιστρωθεί στις κόχες των ματιών της. Υπάρχει άραγε λόγος που η προσοχή μου εστιάζει στην αλαβάστρινη επιδερμίδα της; Δεν μπορώ παρά να γίνω αδιάκριτος. Ευτυχώς για μένα, δεν το αντιλαμβάνεται. Δείχνει κουρασμένη… με μια κούραση εύθραυστη, άυλη… ωστόσο θα ονειρεύεται φωτεινούς κόσμους, αν κρίνω από το μειδίαμα των καλοσχηματισμένων χειλιών της. Και τι δεν θα ’δινα να ταξιδέψω για λίγο στα μονοπάτια του ονείρου της! Η χλωμάδα του χώρου με βαραίνει. Μια δέσμη φωτός η όψη της… θερμαίνει το νοτισμένο βλέμμα μου. Πόσο την νιώθω οικεία! Την έχω συναντήσει ξανά. Δίχως αμφιβολία! Πού, πότε, κάτω από ποιες συνθήκες… αδυνατώ να θυμηθώ. Βαριές οι έγνοιες, τόσο που θολώνουν τη μνήμη. Την γνωρίζω όμως. Τα λεπτά διαδέχονται το ένα το άλλο και όσο την παρατηρώ, βεβαιώνομαι πως έχουμε βρεθεί σε παρελθόντα χρόνο, πως έχουμε μοιραστεί ένα είδος οικειότητας. Την έχω αγαπήσει. Οπωσδήποτε την έχω αγαπήσει. Την αγαπώ και τώρα σε αυτό το άχαρο και μουντό δωμάτιο. Θα την αγαπώ πάντα. Όχι, η ανήσυχη φαντασία μου δεν πλάθει σενάρια. Δεν με ξεγελά το πρόσωπο της νύχτας και το ουρλιαχτό του ανέμου. Η γυναίκα με τα κλειστά βλέφαρα και το μειδίαμα στα χείλη είναι κομμάτι του εαυτού μου. Δεν ξέρω πώς… αλλά αυτό είναι. Ζει μέσα μου. Με συντροφεύει. Θα ήθελα τώρα δα να τυλίξω τα χέρια μου γύρω της και να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Να την προστατέψω. Να φυλάξω για πάντα αυτό το μειδίαμα και τ’ άστρα στα μάτια της.
O νοσοκόμος που σπρώχνει ένα ξεχαρβαλωμένο φορείο με επαναφέρει στην ανυπαρξία του παρόντος. Η γυναίκα απέναντί μου γέρνει το κεφάλι ελαφρά προς τα πίσω, αλλά δεν διακόπτει το όνειρό της. Τα βλέφαρα παραμένουν κλειστά. Οι μαύρες απολήξεις τους γυαλίζουν σαν έβενος. Το μειδίαμα αρνείται να αλλοιώσει το σχήμα του. Το πρόσωπο της γυναίκας μοιάζει με έργο τέχνης, με έναν πίνακα ζωγραφικής που η αξία του είναι ακοστολόγητη. Ως εραστής της τέχνης, τολμώ να κάνω τέτοιους συλλογισμούς. Νιώθω την παρόρμηση να της δώσω ένα φιλί. Δεν ξέρω πού βρίσκω τόση τόλμη. Το ίδιο λεπτό πασχίζω να δαμάσω το πάθος μου, την γαληνεμένη ταραχή που μου προκαλεί η παρουσία της.
Μα γιατί είναι τολμηρή η σκέψη ενός φιλιού; ακούω την εσωτερική μου φωνή. Υπάρχει κάτι πιο αγνό από τη γοητεία του έρωτα; Ισορροπώ μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, λογικής και συναισθήματος. Στο τέλος, αφήνω την παρόρμηση να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μου. Γλιστρώ κι εγώ μέσα από τις ρωγμές της καρδιάς. Ένας απροσδιόριστος ήχος μου θυμίζει τον λόγο που βρίσκομαι εδώ. Η μητέρα μου… Να είναι καλά; Ήρεμη τουλάχιστον όπως την άφησα;
Τινάζομαι σαν να με χτύπησε κεραυνός. Η ενοχή αμαυρώνει τη στιγμή. Αφήνω απρόθυμα τη νεαρή γυναίκα και ακροπατώντας στο διάδρομο κατευθύνομαι προς το δωμάτιο 205. Έχει ξυπνήσει. Μου χαρίζει ένα βεβιασμένο χαμόγελο. Μου δίνει κουράγιο αυτό το χαμόγελο κι ας γνωρίζω πως θέλει απλά να με καθησυχάσει.
«Συγγνώμη που έφυγα. Βγήκα έξω να ξεμουδιάσω λίγο».
«Πήγαινε να ξεκουραστείς», μου απαντά και αποκοιμιέται πάλι. Ίσως και να προσποιείται.
Την παρατηρώ. Παρατηρώ εκείνο το ταλαιπωρημένο ωχρό πρόσωπο με τις γωνίες και τις λεπτές ρυτίδες, κυρίως στην περιοχή των ματιών. Παραμένει νέα και γοητευτική. Ένας κόμπος με πνίγει.
Μέσα στη σιωπή -που απόψε φαντάζει αβάσταχτη- σ’ εκείνο το πεπερασμένο, σχεδόν παραιτημένο δωμάτιο, η μνήμη ανασύρει εικόνες. Ξαναγίνομαι έφηβος -κάπου στα δεκαέξι- και θυμάμαι τη μητέρα μου κι εμένα να θαυμάζουμε τους πίνακες ενός διάσημου Αυστριακού ζωγράφου. Είναι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό και βρισκόμαστε σε μία από τις πιο φημισμένες πινακοθήκες. Μπελβεντέρε. Ναι, έτσι λεγόταν. Η μουσικότητα των συλλαβών ακόμη χαϊδεύει τ’ αυτιά μου. Εκείνη πάντα φρόντιζε να μου δίνει ερεθίσματα και τρόπους διαφυγής από την καθημερινότητα. Ισχυριζόταν πως η Βιέννη είναι η ιδανική πόλη για όσους αναζητούν πνευματική τροφή. Όχι άδικα, αν με ρωτάτε.
Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί από ένα συγκεκριμένο πίνακα. Τότε μεθούσα με όσα μου αποκάλυπτε η ζωή. Όλα ήταν φρέσκα και πρωτόγνωρα. «Το φιλί» του Κλιμτ μου τράβηξε την προσοχή. Μου προκάλεσε δέος. Οι αποχρώσεις του χρυσού και τα γεωμετρικά σχήματα στα υφάσματα διέγειραν τη φαντασία μου. Ένιωθα τον ερωτισμό που κρυβόταν πίσω από τα σχήματα και τη λάμψη των χρωμάτων. Πρωτίστως, με είχε συνεπάρει το πρόσωπο της γυναίκας του πίνακα. Έμοιαζε να έχει αδήριτη ανάγκη την προστασία και την αγάπη του άντρα που την κρατούσε στην αγκαλιά του. Με την εφηβική μου ορμή και το πάθος της νιότης ερωτεύτηκα εκείνο το πρόσωπο. Ευχήθηκα μέσα μου να ζωντανέψει και να μου χαμογελάσει. Δεν μοιράστηκα ποτέ τις σκέψεις μου με κανένα. Κάθε φορά όμως που έβλεπα αντίγραφα του πασίγνωστου πλέον «φιλιού» του Κλιμτ, αισθανόμουν την ίδια γλύκα και μια ελαφριά νοσταλγία. Θα ήθελα η γυναίκα της ζωής μου να θυμίζει εκείνη του πίνακα. Το τελευταίο διάστημα το είχα λησμονήσει.
Ανατριχιάζω. Ξαφνικά, η καρδιά μου χτυπά τρελά. Είναι δυνατόν; Μια τέτοια νύχτα σε ένα σαλόνι νοσοκομείου να…
Τώρα αρχίζω και αντιλαμβάνομαι αυτό που μου συμβαίνει. Η νεαρή γυναίκα που τόλμησα να… αγαπήσω -την ώρα που η άλλη γυναίκα της ζωής μου, η μητέρα μου, παλεύει με την αρρώστια- είναι σχεδόν ίδια με τη γυναίκα του πίνακα! Όλα εξηγούνται! Δεν είναι η εξάντληση ή η στεναχώρια που με παρασύρουν. Μοιάζει με μικρό θαύμα, με ιστορία που διάβασα σε κάποιο βιβλίο. Με μια ευχή που επιτέλους εισακούστηκε. Το σύμπαν είναι με το μέρος μου!
Ναι, θα το ξαναπώ: Η ζωή μιμείται την τέχνη πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η τέχνη μιμείται τη ζωή. Τούτη η νύχτα ξεχειλίζει από τέχνη και μαγεία.
Θέλω να τρέξω να βρω την ωραία κοιμωμένη, να την προλάβω μήπως και την χάσω. Απομακρύνομαι αθόρυβα, όπως οφείλω να κάνω. Η διαδρομή από το δωμάτιο μέχρι το σαλόνι διαρκεί μια αιωνιότητα.
Ευτυχώς είναι ακόμη εκεί. Σαν να αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, ανοίγει τα μάτια, κοιτάζει σαστισμένη γύρω της, λες και χάθηκε στον χρόνο. Έπειτα στρέφει το βλέμμα της σ’ εμένα.
«Ζόρικη νύχτα», παρατηρώ. Πώς μου ήρθε;
«Δεν λέτε τίποτα!» μου απαντά και μου χαρίζει ένα διστακτικό χαμόγελο. Με κοιτάζει ίσια στα μάτια. Τότε περνούν από μπροστά μου καρέ καρέ κρυστάλλινα νερά, θάλασσες και ωκεανοί. Καρέ καρέ λιβάδια και κήποι ακολουθούν κοιλάδες, λόφους κι οροσειρές. Ουράνια τόξα και ρόδα, νεράιδες και ξωτικά χορεύουν στον αέρα. Καρέ καρέ η ομορφιά μου φανερώνει το πρόσωπό της κι ας μην έχω προσέξει ούτε το χρώμα στα μάτια της.
«Heaven in your eyes», ψιθυρίζω.
«Είπατε κάτι;»
«Δεν λέει να κοπάσει ο άνεμος απόψε. Κρυώνετε;»
Πριν προλάβει να μου απαντήσει, βγάζω την καπαρντίνα μου και σαν αληθινός τζέντλεμαν ετοιμάζομαι να της την προσφέρω.
Και κάπως έτσι ξεκινούν οι μικρές και οι μεγάλες ιστορίες αγάπης… Και κάπως έτσι θεριεύουν και ανθίζουν οι έρωτες… αιώνες τώρα.
Εμπνευσμένο από τη μουσική σύνθεση του Μελέτη Ρεντούμη “Ηeaven in your eyes”
ΣΤΕΛΛΑ ΔΕΔΕ
Τέλειο
Πολύ ωραίο! Συγκινητικό! Μπράβο!
Σαγηνευτικό!
Υπεροχο, παραμυθενιο, ωραια εκφραστικα μεσα.
Ευχαριστώ Στέλλα για τα συναισθήματα και τα ταξίδια…
Wonderful!
Μπράβο Στέλλα! Ομορφιά να γράφεις + να συγκινείς!
Υπέροχα αληθινό και παραμυθένιο!
Μαγευτικό, πρωτότυπο, αυθεντικό!
Just perfect!
Κι όμως το διήγημά σου μας βρίσκει με τον Γιάννη στο νοσοκομείο. Η μητέρα του….. ήταν μια μικρή όαση η ιστορία σου στα αμφιλεγόμενα λόγια των γιατρών. Να είσαι πάντα υγιής …..να μπορείς να γράφεις…να γράφεις!!!
Υπέροχο, με ταξίδεψε !!
Απλά υπέροχο! Γεμάτο ευαισθησία και ταξιδιάρικο….
Εξαιρετικό κείμενο!! Υπέροχη γραφή! “Και κάπως έτσι ξεκινούν οι μικρές και οι μεγάλες ιστορίες αγάπης… Και κάπως έτσι θεριεύουν και ανθίζουν οι έρωτες… αιώνες τώρα.” Και κάπως έτσι με ταξίδεψες κι εμένα σ’ έρωτες αιώνιους! Συγχαρητήρια, Στέλλα!!! 🙂
Πολύ τρυφερό, γεμάτο ευαισθησία, γεμάτο εικόνες!!!
Αισθαντικο!
Πολύ ομορφο
Απλά υπέροχο!
Ταξίδι στα άδυτα του μυαλού μου…. πόσες φορές συνάντησα την ομορφιά και αφέθηκα να κοιτάζω και να ονειρεύομαι…πίνακες ζωγραφικής, ή αληθινοί άνθρωποι? Και τα δυο ίδια είναι! Αυτή την σαγήνη και την ηρεμία από το διήγημά σου τα πήρα μέσα μου και έμεινα με τις όμορφες αναμνήσεις… σ’ ευχαριστώ!!!!!!!!
Υπέροχο! Συγχαρητήρια, Στέλλα!!!
Μου άρεσε πολύ Στέλλα!
Υπέροχο κείμενο! Μπράβο!
Καλή επιτυχία όπως πάντα πετυχαίνεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι έτσι και τα έργα σου!
Ταξιδιάρικο! Ευαίσθητο! Συγκινητικό!
Απλά Υπέροχο!! Μπράβο!!
Πολύ ωραίο και συγκινητικό! Μπράβο!
Η ζωή ευτυχώς είναι πιο ευφάνταστη απο την Τέχνη, η Τέχνη ευτυχώς μας σώζει απο τις “κακοτεχνίες” της ζωής…Καλή του επιτυχία!
ωραίο, ευαίσθητο, ποιητικό!
Καπετάνισσα Στέλλα, με το μαγικό σου λόγο μας ταξιδεύεις σε ήρεμες κ ανταριασμενες θάλασσες. Νάσαι καλά!
υπεροχο.εύχομαι παντα επιτυχιες.
Υπέροχο! Μπράβο, Στέλλα
Μπράβο Στέλλα μου! Η ζωή είναι όντως γεμάτη τέχνη και μουσική! Μακάρι όλοι να μπορούσαμε να τη δούμε και να την ακούσουμε!
¨ομορφη¨ιστορία .Μας ταξιδεύει
Καταπληκτικό!!!
Υπέροχη γραφή!!!
Bravo!
Πολλά πολλά μπράβο!
Εξαιρετικό
Έξοχη γραφή!
Εκπληκτικό!
Υπεροχη σωστή γραφή. Εκπληκτικο δηιγημα, συνεχισε ετσι δυνατά!
Υπέροχη γραφή.
ΥΠΕΡΟΧΟ!
Εξαιρετικό!
Εξαιρετικό
Συγχαρητήρια Στέλλα! Πάντα οι ιστορίες σου είναι ξεχωριστές και μας γοητεύουν!!!
Απλα υπεροχο. Πρωτοτυπο. Ωραια γραφη.
Συγχαρητήρια. Πολυ ωραιο
Θαυμάσιο και συγκινητικό!
τέλειο
Μπράβο. Πολύ ωραία δουλειά
Πολυ ωραια δουλειά.
Υπεροχο
Πολύ ωραίο
Βαθιά ανθρώπινο!!! Συγχαρητήρια!
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το διήγημα, με τίποτα δε μπορούσα να φανταστώ το τι θα ακολουθούσε και ειδικά τον τρόπο που θα τελείωνε. Και σαφώς το αναφέρω με την θετική έννοια. Αυτό το διήγημα αποτελεί περίτρανη απόδειξη, πέρα του συγγραφικού ταλέντου της δημιουργού του, αλλά και του πόσο τελικά μπορεί να εμπνευστεί κανείς μέσα από την τέχνη, όπως είναι ένας πίνακας ζωγραφικής και μια μουσική σύνθεση, προκειμένω να ξετυλίξει μια ιστορία, η οποία θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας. Σε ευχαριστώ από καρδιάς Στέλλα, για μια ακόμη δημιουργική συγγραφική και αναγνωστική, από μεριάς μου, περιπλάνηση.
Πρωτότυπο! Ευρηματικό! Ιδιαίτερη γλώσσα!
Πολύ όμορφο!
Δεν φανταζόμουν το τέλος. Απίστευτη ιδέα!
Μπράβο Στέλλα πανέμορφο. Ξέρεις πάντα να μας αγγίζεις με τα έργα σου!! Καλή επιτυχία να έχεις!!
Εξαιρετικό
Καταπληκτικό!! Πάντα ξέρεις να μας αγγίζεις με τα έργα σου!!
Πολύ όμορφο και συγκινητικό!!
Interesting theme. While the nuances of the language are a little lost on me, the reflection that art opens our eyes to the world around us and inspires boldness at the right time resonates.