Ήρθε απόψε να με βρει
μικρή Αθανασία
να με γλιτώσει απ’ το χαμό
το δάκρυ και τα κρύα
Σα το πουλάκι πέταξε
απ’ το παράθυρό μου
και δες το ‘κει πως έμοιαζε
λίγο στο θάνατό μου
Μου τιτιβίζει πρόσχαρο
κάνει πως με προσέχει
μα νιώθω ύπουλα μου λέει
κανείς μας δεν αντέχει
Σ’ αυτή τη μάταιη ζωή
το πόνο την αγάπη
κανείς δε φεύγει μάτια μου
στα μάτια δίχως δάκρυ
Κι έτσι του απάντησα κι εγώ
βράδυ στη κάμαρά μου
πες μου γλυκόλαλο πουλί
έρχεται κι η σειρά μου;
Μα το πουλί δε μίλησε
ούτε και μ’ αποκρίθει
κι έμεινα να το σκέφτομαι
με λύπη μες στα στήθη
Αργότερα το γύρισα
δυο βόλτες στο μυαλό μου
πότε θα φύγω δε νογώ
πουλί για το καλό μου
Κι έτσι το ευχαρίστησα
το όμορφο πουλάκι
που μ’ άφησε και σήμερα
να ζήσω για λιγάκι
Κι ύστερα σα το ρώτησα
για την Αθανασία
μάθε και τούτο μου ΄γνεψε
ποια είναι η ουσία
Να ζεις τη κάθε τη στιγμή
μέχρι που ξημερώνει
κι από το Χάρο μάτια μου
κανείς μας δε γλιτώνει
ΧΙΩΤΗ ΕΙΡΗΝΗ
18/03/2020
(Αρχές της επιδημίας Covid και της Καραντίνας)
