ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
Δεν έφτασε ποτέ του στην Ιθάκη.
Πάλεψε βέβαια επαξίως με τα κύματα,
βούλιαξε κάτω από αναποδογυρισμένες σχεδίες
έσκισε τα πλευρά του στα βράχια
έχασε το ένα πόδι στους Λαιστρυγόνες
και δάγκωσε με μανία τις σάρκες του
μην πλανηθεί απ’ τη γητειά των Σειρήνων.
Πόσα χρόνια πέρασαν απ’ όταν σάλπαρε;
Θυμόταν στην αρχή
μνήμη διατηρημένη σαν πτώμα σε ψυγείο
ύστερα θόλωσε κι αυτή
πυξίδα χωλή
με θολές συντεταγμένες.
Κι ούτε ξαπόστασε ποτέ σε Φαίακες.
Ο αγώνας του έπρεπε να δικαιωθεί
ένα «έπρεπε» σάμπως του χρώσταγε η ζωή
μα έμεινε χρέος ισόβιο.
Τώρα
με χέρια ξερά απ’ την αλμύρα
μάτια γούβες
κι ένα σαγόνι που τρέμει
παρηγοριέται με τις καβαφικές προτροπές –
– αξία έχει το ωραίο ταξίδι
κι ας βρήκες την Ιθάκη σου φτωχή.
Εκείνος δεν τη βρήκε καθόλου
το ξέρει πια καλά
πως σβήστηκε ολότελα απ’ το χάρτη
σαν πληγή που αποσιωπήθηκε
ηχώ θαμμένη στους νευρώνες της ύπαρξης.
21 Μαρτίου 2020
ΕΛΕΝΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΤΟΥ
(Από την ποιητική συλλογή «Ηχόχρωμα»)
