«Νικόλυκος» της Μαρίας Χατζόγλου, εκδόσεις Πληθώρα. Ένα βιβλίο ιδιαίτερο, μία σπουδή πάνω σε έναν ξεχωριστό χαρακτήρα.
Δύσκολο έως αδύνατο για τον αναγνώστη να το κλείσει μόλις το αρχίσει. Κι αυτό διότι ο αέρας που αποπνέουν οι σελίδες του και η εικονοπλαστική του δύναμη μας γοητεύουν και μας ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς.
Ακολουθεί ένα δείγμα της ικανότητας της συγγραφέως στο πλάσιμο εικόνων: «Η νύχτα πύκνωσε αιφνίδια κι η απόγνωση τον πάγωσε. Του φάνηκε πως μπράτσα γιγάντων κι ύπουλοι δράκοι πάλευαν κι ανακάτευαν με λύσσα τον νυχτερινό θόλο. Όταν έπεφτε η βαριά ουρά τους πάνω στα βουνά, τραντάζονταν τα θέμελα του κόσμου. Νύχια κι αγκαθωτές ράχες έσκιζαν το σκοτάδι, ανατριχιαστικές ρωγμές το θρυμμάτιζαν κι έκαναν τους βράχους να μοιάζουν με σπασμένους κοπτήρες, τους γκρεμούς αχαλίνωτους, τα δέντρα στοιχειωμένα». (σελ. 47)
Η Μαρία Χατζόγλου που υπογράφει το εν λόγω έργο, ξεδιπλώνει όλη την αφηγηματική της ικανότητα και το ταλέντο της να σκιαγραφεί χαρακτήρες, το άλφα και το ωμέγα για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος.
Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος μάς λέει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Ο ‘Νικόλυκος’ της Μαρίας Χατζόγλου είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά μυθιστορήματα που θα μπορούσε να διαβάσει κανείς τα τελευταία δέκα χρόνια. Μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιστορία, καθώς όσο αδρά προβάλλονται τα πρόσωπα που την στοιχειώνουν, άλλο τόσο ζωηρά αποτυπώνεται ο ιστορικός ανάπλους που επιχειρείται με την πρόθεση να αποδοθεί εξελικτικά η περιπέτεια της χώρας μας, χωρίς ίχνος άμεσης κοινωνιολογικής ανατομίας.
Καταφέρνει ο ‘Νικόλυκος’ σε οποιαδήποτε περιβάλλοντα κι αν μας μεταφέρει, ή όποια κι αν είναι η χρονική απόσταση ανάμεσά τους, να διατηρεί ζωντανή τη συνέχεια μιας κληρονομικής καταβολής, ακριβώς γιατί ο μύθος του μυθιστορήματος δεν είναι μια επινόηση της συγγραφέα αλλά προκύπτει χάρη σε σχέσεις ανθρώπων που όσο πιο πραγματικές αναγνωρίζονται, τόσο μεγαλύτερη είναι η γοητεία που προκαλούν.
Παρά το γεγονός ότι η Μαρία Χατζόγλου δίνει στον ορίζοντα του μυθιστορήματός της μια τεράστια προοπτική, οι συγκρίσεις ανάμεσα στο άλλοτε και το τώρα, το χθες και το σήμερα, παραμένουν τόσο ανάγλυφες, ώστε φυσιολογικά να πιστεύει κανείς πως οι εποχές αλλάζουν απλά το ένδυμά τους παραμένοντας το ίδιο πάντα ανθρωποφαγικές».
Της ευχόμαστε ολόψυχα να είναι το βιβλίο της καλοτάξιδο.
