Απομακρυνόμουν από κοντά σου βαδίζοντας με περιέργεια προς ένα αεροπλάνο που έπεφτε. Σύντομα η περήφανη μορφή του σκορπίστηκε συντρίμμια στο έδαφος. Άτρωτος, μέσα στη νύχτα πετάχτηκες τρομαγμένος. Ένας εφιάλτης ήταν μόνο, τι κι αν τα θραύσματα του ονείρου με πετσόκοψαν. Αν δεν είχες κοιμηθεί, ρωτάς, θα ’ταν άραγε άλλη η τροπή, ρωτάς. Αγαπημένε μου, τόση δύναμη θαρρείς έχει ο ύπνος…; Κοιμήσου ήρεμος – όσο η Συνθήκη το επιτρέπει. Η πραγματικότητα με τα γουρλωμένα μάτια της ξαγρυπνά για εμάς. Μην τη φοβάσαι, απλά υποφέρει. Πρέπει σε κάποιον να στηριχτεί κι εκείνη. Πρέπει, να κυλήσουν λίγα δάκρυα για να υγράνουν το σταθερό της βλέμμα∙ μην χαθεί∙ πριν χαθεί. Άσε με να της τα προσφέρω. Ίσως δείξει λίγη επιείκεια.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΒΕΛΑ
