Στον Κύριο άφησα την ψυχή μου
για να την οδηγήσει σε πηγές και δροσερά νερά.
Διότι δεν είδα άνθρωπο στον Κύριο να έχει αφεθεί
και να πεινάει ή μην έχει αυτά που χρειάζεται για την ημέρα του.
Δεν είδα άνθρωπο να αφήνεται στη φτερούγα του Κυρίου
και Εκείνος να μην την ανοίγει για να τον προστατεύσει.
Όπως το πουλί που ανοίγει τα φτερά του και σκεπάζει τα παιδιά του.
Ω Θεέ μου! Τέσσερα χρόνια παρακαλάω
να σκύψεις στον πόνο μου, να τιμωρήσεις εσύ αντί για εμένα.
Κύριε, εσύ που δε με προσπερνάς,
όπως τα καθημερινά πλήθη των ανθρώπων,
στρέψε το βλέμμα Σου σε εμένα.
Ο Κύριος ξεκουράζει την ψυχή μου
με τρόπο που άλλος κανείς δεν μπορεί.
Στην Παντοδυναμία Του η σπονδυλική μου στήλη λυγίζει
και αδυνατεί ακόμα και αυτό το σώμα μου να στηρίξει.
Ω! Κύριε! αν Εσύ μου έδωσες το χάρισμα να μπορώ
εύκολα να γράφω,
Εσύ δεν μπορείς να μου χαρίσεις και άλλα δώρα μέσα από αυτό;
Δεν μπορείς, άραγε, να μου ανοίξεις και άλλους δρόμους;
Εσύ που θάλασσα μου έδωσες και ήλιο και σώμα τέλειο με όργανα και αισθήσεις,
θα αδιαφορήσεις για το τι θα ντύσω το σώμα μου, το μικρότερο από όλα τα προηγούμενά σου δώρα;
Στον Κύριο άφησα την ψυχή μου
και Εκείνος με οδηγεί σε μέρη με γάλα, μέλι και ευφορία γης.
ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ
