Σε ανώνυμη πορεία
γνέθοντας κουβάρι δακρύων.
Βουβά αναφιλητά
σε υπόγεια συγχορδία
με το μοιρολόι του πεπρωμένου.
Αραχνιασμένες οι σκέψεις.
Σφαλιστά τα βλέφαρα…
Μια Τροία ακατοίκητη το κορμί.
Φθίνουσα η πορεία προσμονής.
Ρέω σαν θάλασσα θλιμμένη,
φορώντας λευκό μανδύα.
Σαν απόκοσμη φιγούρα,
σβήνω τα φώτα της καρδιάς…
Αποσύρομαι
σε μια γωνιά της ψυχής.
Στο καταφύγιο των σκέψεων
κανείς δε με αγγίζει,
δε πληγώνει την ανάσα μου.
Παράταιρος τούτος ο κόσμος.
Πού να εξηγώ…
Αναστασία Γεωργακοπούλου
