Μετά από αρκετό καιρό ταλαιπωρίας ένιωθα ξανά δυνατή και υγιής. Εδώ και λίγες μέρες μπορούσα να φάω κάτι παραπάνω από μια φρυγανιά, να πιω λίγο νερό και να κάνω εύκολα εμετό. Θα έβγαινα μάλιστα και έξω! Μεγάλες στιγμές ζούσα.
«Ντύνομαι και φύγαμε», είπα βάζοντας την μπλούζα μου. Πριν προλάβω καλά καλά όμως να τελειώσω τη φράση αυτή φώναξα: «E, όχι, περίμενε…» και έτρεξα προς το μπάνιο με το χέρι στο στόμα. «Κάνω εμετό και έρχομαι!» είπα δυνατά έχοντας ήδη χώσει το κεφάλι μου μέσα στον νιπτήρα.
Ύστερα από λίγα λεπτά και αρκετούς αποκρουστικούς ήχους πρωτοφανούς αδειάσματος των σωθικών μου, άνοιξα την πόρτα της τουαλέτας και πήγα στο σαλόνι. Εκείνος με κοίταξε με βλέμμα απορίας και προσμονής. Ήθελε να καταλάβει αν είναι όντως όλα υπό έλεγχο, αλλά δεν είπε τίποτα…με το στόμα δηλαδή.
«Είμαι όντως καλά τώρα και θέλω να βγω επιτέλους έξω» του είπα αποφασιστικά. «Πάμε;»
Εκείνος μου χαμογέλασε γλυκά, μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα και φύγαμε.
Σε όλη τη διαδρομή παρατηρούσα τα πάντα από το μικρό παράθυρο του αυτοκινήτου μας σχεδόν έκπληκτη, σαν ένα μικρό παιδί. Μετά από ένα μήνα στο σπίτι όλα φαινόντουσαν τόσο διαφορετικά. Έπιασα τον εαυτό μου να με ενοχλεί μέχρι και το φως στους δρόμους καθώς ήδη είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Άνοιξα το παράθυρο και εισέπνευσα αυτή τη χαρακτηριστική, καλοκαιρινή μυρωδιά της νύχτας. Την έβρισκα πάντα σχεδόν μεθυστική, κάτι ανάμεσα σε δροσερό κοκτέιλ και στη λουλουδάτη μυρωδιά που είχαν οι νυχτικιές της μαμάς μου, τις οποίες μύριζα με τις ώρες όταν έλειπε σε ταξίδι. Έκλεισα τα μάτια μου και αμέσως ένιωσα το ελαφρύ αεράκι να με χτυπάει ελαφρά στα μάγουλα και στα χέρια μου. Όλες μου οι αισθήσεις τραμπάλιζαν. Αυτό ήταν! Ένιωθα ξανά ζωντανή. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρυσα μια παρέα εφήβων να περπατάει στο πεζοδρόμιο με αυτόν τον τόσο ανάλαφρο, σχεδόν χορευτικό τρόπο τους… σαν να περπατούν πάνω σε σύννεφα. «Μάλλον ετοιμάζονται και εκείνοι για την κυριακάτική τους έξοδο», σκέφτηκα φωναχτά με μία αλλόκοτη υπερηφάνεια και κοίταξα φευγαλέα τον Φοίβο που οδηγούσε προσηλωμένος.
Αφού περπατήσαμε για δέκα λεπτά, φτάσαμε στο μαγαζί που είχαμε δώσει ραντεβού με τον Δημήτρη και τη Μαρίνα, οι οποίοι ήδη είχαν παραγγείλει τα ποτά τους και μας περίμεναν. Έκατσα στην καρέκλα και άνοιξα τα πόδια μου φαρδιά πλατιά βγάζοντας ένα βαθύ ήχο αναστεναγμού. «Πω!» αναφώνησε ο Δημήτρης. «Εσύ ίδρωσες!»
«Είδες τι σου κάνει η αγυμνασιά;» είπα χαριτολογώντας και όλοι γέλασαν.
Ενώ η συζήτηση είχε πάρει φωτιά με την Μαρίνα και τον Δημήτρη να μας εξιστορούν τα ευτράπελα που ζούσαν με το χτίσιμο του σπιτιού τους, εγώ αφέθηκα για λίγο παρατηρώντας γύρω μου τον χώρο. Δεν επρόκειτο για ένα προσεγμένο μαγαζί και ας ήταν ένα από τα πιο παλιά και γνωστά της πόλης. Μέχρι και το τσιμέντο που είχαν ρίξει στην αυλή ήταν κακοβαλμένο, ενώ τα λουλούδια στις γλάστρες έμοιαζαν απεριποίητα. Όμως λίγο τα στρογγυλά, μικρά τραπέζια, λίγο ο χαμηλός φωτισμός, λίγο φυσικά οι άνετες καρέκλες τους… μου φαινόταν ιδανικό μέρος για την πρώτη μου έξοδο.
Η ώρα πέρασε γρήγορα με την κουβέντα. Ήταν η πρώτη φορά που βγαίναμε όλοι μαζί και είχαμε πολλά να πούμε. Για τις δουλειές μας, τα μελλοντικά μας σχέδια, το σπίτι που έχτιζαν τα παιδιά με θέα το βουνό. Δεν ήθελα να φύγω, αλλά ήταν ήδη έντεκα το βράδυ και λόγω της κούρασης χρειαζόμουν τον διπλάσιο χρόνο για να φτάσουμε στο αυτοκίνητο. Πριν το καταλάβω, ανεβαίναμε όλοι μαζί τον κεντρικό δρόμο με τα μαγαζιά. Περπατούσα κρατώντας την κοιλιά μου και κάνοντας μικρά διαλείμματα ξεκούρασης. Βρισκόμουν ήδη στο τέλος του τρίτου μήνα, αλλά αυτή η περίεργη αίσθηση ότι κάτι με τραβάει μέσα στην κοιλιά δεν έλεγε να φύγει. Έτσι, έπρεπε να περπατάω σχετικά αργά και να κάνω μικρά διαλείμματα. Δε με πείραζε όμως. Τα είχα καταφέρει να κάνω κάτι που φάνταζε απλό κάποτε.
Όταν φτάσαμε σπίτι, ξάπλωσα στον καναπέ όπως και τα προηγούμενα βράδια καθώς εκεί δεν ανακατευόμουν. Το κρεβάτι αντίθετα ήταν σαν να μου πατούσες το κουμπί της αναγούλας. Σκεπάστηκα με το σεντόνι μου και σχεδόν αμέσως κοιμήθηκα. Πολύ γλυκά, πολύ βαριά.
Είχε πια ξημερώσει όταν ένιωσα μια ξαφνική ανάγκη να πάω τουαλέτα. Κατουριόμουν αφόρητα. Σχεδόν με έσυρα μέχρι την τουαλέτα από τη νύστα μέσα στα σκοτάδια για να μην ξυπνήσω. Η αίσθηση όμως ήταν αλλιώτικη.
«Μου ήρθε περίοδος. Μα τώρα βρήκε μέσα στη νύχτα;» σκέφτηκα μόλις έκατσα στη λεκάνη. Στη σκέψη αυτή πετάχτηκα όρθια και με φωνή σχεδόν ασθματική ψέλλισα: «Αίμα; Περίοδος; Μα πώς;» Κοίταξα έντρομη τη λεκάνη και αμέσως άνοιξα το ντουλαπάκι πάνω από τον νιπτήρα όπου συνήθως αφήνω λίγες σερβιέτες. «Ψυχραιμία», είπα και πήρα τρεις βαθιές ανάσες. Ό,τι έλεγα τόσα χρόνια στους μαθητές μου, όλες οι ασκήσεις διαχείρισης κρίσεων, τώρα έπρεπε να γίνουν πράξη. «Για να σε δω τώρα λοιπόν να τα κάνεις πράξη, κούκλα μου!» σκέφτηκα ειρωνικά μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό.
Άρχισα να περπατάω προς την κρεβατοκάμαρα για να ξυπνήσω τον Φοίβο, αλλά οι σκέψεις έτρεχαν με ταχύτητα φωτός.
«Μα γιατί; Εγώ νιώθω καλά πια!»
«Μπορεί να το έχεις χάσει».
«Όχι, νέα είσαι, όλα καλά θα πάνε».
«Μα το αίμα είναι πολύ».
Ο εγκέφαλός μου είχε πλέον ξεκάθαρα αυτονομηθεί και μιλούσε μόνος του.
Όταν μπήκα στην κρεβατοκάμαρα, βρήκα τον Φοίβο να κοιμάται βαθιά, στη μέση του διπλού κρεβατιού.
«Φοίβο ξύπνα! Έχω αιμορραγία».
«Τι; Πολύ;» με ρώτησε με ψυχραιμία με μισάνοιχτα μάτια.
«Ναι. Τι θα κάνουμε;» τον ρώτησα συνοφρυωμένη.
«Τι λες να κάνουμε; Θα πάμε νοσοκομείο, αγάπη μου», είπε και ξεσκεπάστηκε με μια γρήγορη κίνηση. «Κάτσε να δω ποιο εφημερεύει», συνέχισε βήχοντας ελαφρά και άρχισε να γράφει στο κινητό του.
Εγώ έμεινα να τον παρατηρώ και μετά ψέλλισα δειλά: «Σωστά…νοσοκομείο. Θα φτιάξω μια τσάντα με τα πράγματά μου». Όμως ήδη ακόμα και μικρές κινήσεις ένιωθα σχεδόν να με εξαντλούν, ενώ καταλάβαινα ότι το αίμα έτρεχε ποτάμι.
Ευτυχώς το νοσοκομείο που εφημέρευε ήταν αρκετά κοντά στο σπίτι μας. Δεν ξέρω πώς θα φτάναμε αλλιώς. Κάθε μικρή λακκούβα, κάθε αλλαγή ταχύτητας του αμαξιού μού προκαλούσε ένα παράξενο τράβηγμα χαμηλά στην κοιλιά, όλο και πιο δυνατό. Ήμουν όμως ψύχραιμη. Αυτήν την ψυχραιμία που πασχίζεις τόσο πολύ να την έχεις, ώστε στο τέλος καταφέρνεις και ξεγελάς τον εαυτό σου με επιτυχία. Ίσως και τους γύρω σου καμιά φορά. Όλη την ώρα μονάχα μία σκέψη στροβιλιζόταν στο μυαλό μου. Οι λέξεις αυτές του γιατρού που θα μου άλλαζαν τη ζωή. Ζει , δε ζει, ζει, δε ζει, ζει… Ένιωθα αδύναμη και ευάλωτη σαν μικρό παιδί που ήθελα να με πάρουν από το χέρι και να μου πουν ότι όλα πέρασαν τώρα.
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, κατευνθήκαμε αμέσως προς τα εφημερεύοντα κατεβαίνοντας ένα μικρό δρόμο που μας υπέδειξε ο φύλακας. Εκεί περιμέναμε καθισμένοι στις καρέκλες κάμποση ώρα, γιατί υπήρχε άλλο επείγον περιστατικό που εξεταζόταν πριν από εμάς. Επικρατούσε μια εκνευριστική και ταυτόχρονα απολαυστική ηρεμία που με βοηθούσε όσο περνούσε η ώρα να συγκεντρωθώ. Κρατούσα το χέρι του Φοίβου και οι χαλαροί παλμοί του μού δημιουργούσαν γαλήνη. Γαλήνη… ήμουν αποφασισμένη να είναι αυτό που θα νιώσω. Γαλήνη και ανακούφιση. Ούτε πίκρα, ούτε πόνο. Λες και ήταν στο χέρι μου…
Να πάλι οι σκέψεις να ξεπηδάνε μόνες τους…
«Ψυχραιμία. Είσαι νέα, Μαριλένα. Όλα καλά θα είναι!» σκεφτόμουν χτυπώντας το πόδι μου νευρικά στην καρέκλα.
«Και τι σημασία έχει που είμαι νέα; Αφού τα πράγματα είναι άσχημα. Έχω πολύ αίμα. Το ’χω χάσει!»
«Μη σκέφτεσαι. Μαζί σου είναι το παιδί. Μη σκέφτεσαι, Μαριλένα», έλεγα στον εαυτό μου όσο πιο καθησυχαστικά μπορούσα. Δύο οι φωνές μέσα μου, διάλογος κανονικός. Σκέτη παράνοια. Εσωτερικά γιατί εξωτερικά μόνο το πόδι καταδείκνυε την ψυχική μου κατάσταση.
Κάποια στιγμή ο γιατρός εμφανίστηκε και μας ζήτησε να μπούμε σε ένα μικρό εξεταστήριο. Είχε φτάσει η ώρα της αλήθειας!
«Τι έχει συμβεί;» μας ρώτησε.
«Έχει αιμορραγία, γιατρέ», απάντησε ο Φοίβος.
«Είμαι στο τέλος του τρίτου μήνα, αρχές τέταρτου», συνέχισα εγώ.
«Μάλιστα», απάντησε με αφοπλιστική, επαγγελματική ηρεμία. «Κάνατε σεξ;» με ρώτησε με ύφος σίγουρο για την απάντηση που θα λάμβανε.
«Όχι, όχι. Είμαι εδώ και τρεις μήνες με έναν κουβά στα χέρια. Δεν μπορούσα να φάω καλά καλά για καιρό», του απάντησα απολογητικά για να διώξω κάθε πιθανό ίχνος δυσπιστίας του. Είχα γίνει πλέον ξεκάθαρα μελό και ας ήταν αλήθεια όλα όσα του ανέφερα.
Ο γιατρός συνέχισε: «Άλλες τρεις έγκυες πέρασαν σήμερα πριν από εσένα με αιμορραγία. Μα τι πάθατε όλες σήμερα;» με ρώτησε έκπληκτος. «Και είχαν κάνει όλες σεξ!» πρόσθεσε.
«Όχι εμείς», είπα ήρεμα αυτή τη φορά και ένιωσα να φουσκώνω από υπερηφάνεια ότι τα είχα κάνει όλα σωστά, ότι δεν έφταιγα. Στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να είμαστε ένα από αυτά τα ζευγάρια και αυτό με τρόμαζε ως ιδέα. Γιατί η γιατρός είχε δώσει το πράσινο φως, γιατί επιστημονικά πλέον ήταν κάτι το επιτρεπτό, αλλά εγώ ούτε κατά διάνοια δεν ήθελα και ας επαναλάμβανε ο Φοίβος τα λόγια της γιατρού. Ζούσα στιγμές ιεροσύνης! Αυτό είχα πει στον Φοίβο παλιότερα και εκείνος είχε ξεσπάσει σε γέλια αποκαλώντας με «μανούλα». Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι ήταν σαν να είχα μια τεντωμένη κλωστή μέσα στην κοιλιά μου που αιωρούνταν όλους αυτούς τους μήνες.
«Πώς άλλαξε έτσι η ζωή μου σε λίγες ώρες;» σκέφτηκα με παράπονο. Από την απελευθέρωση, την ανεμελιά και την καλοκαιρινή σαγήνη στα αίματα, στον πανικό και τον φόβο.
Η ώρα της εξέτασης είχε πλέον έρθει. Η διαδικασία γνωστή. Τζελ κρύο στην κοιλιά και η κεφαλή του μηχανήματος που ποτέ δεν έμαθα το όνομά του να ψαχουλεύει όλη την περιοχή.
«Μμμ… έχεις αποκόλληση σε αυτό εδώ το σημείο. Το βλέπεις; Είναι λίγο μεγάλη η αποκόλλησή σου, αλλά είναι υπό έλεγχο», μου είπε δείχνοντας με το δάχτυλο στην οθόνη.
«Το παιδί;» ρώτησα και άκουσα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που θα έσκαγα. «Χμ… να και το μωράκι σου. Άκου την καρδούλα του», μου είπε γλυκά ο γιατρός.
«Δηλαδή ζει;» τον ρώτησα προσπερνώντας το «τικ τακ» που ακουγόταν ξεκάθαρα.
«Ναι, το σπλάχνο σου είναι μια χαρά. Μην ανησυχείς».
Αυτό ήταν. Ξέσπασα σε κλάματα. Είχα πλέον βγει από το σώμα μου. Δεν έχω ιδέα πόσο έντονα έκλαψα, αλλά ένα είναι το σίγουρο… ότι ο γιατρός σοκαρίστηκε και ανήσυχος μου είπε: «Μα γιατί κλαις; Είναι καλά το παιδί, σου λέω!»
Ο Φοίβος που έως τότε στεκόταν δίπλα μας διακριτικά, επενέβη γελώντας και του απάντησε: «Από ανακούφιση κλαίει, γιατρέ. Τώρα αυτή χαίρεται!»
Γέλασαν και οι δύο. Χαμογέλασα και εγώ. Ο γιατρός και ο Φοίβος έφυγαν για τα γραφειοκρατικά της εισαγωγής μου στο νοσοκομείο και εγώ έμεινα μόνη με μια νοσοκόμα στο διπλανό εξεταστήριο. Αυτό ήταν. Γαλήνη, χαρά, ανακούφιση. Ούτε πίκρα, ούτε πόνος.
«Τα κατάφερες, γλυκάκι μου», ψιθύρισα και χάιδεψα την κοιλιά μου. Η ίδια η ζωή, ο πιθανός χαμός της και η δημιουργία της ήταν εδώ. Το μωρό μου ήταν εδώ και εγώ ήμουν αποφασισμένη να το γνωρίσω αυτό το παιδί! Όλα πια είχαν τελειώσει με μια φράση του γιατρού. Και με μια απάντηση του Φοίβου. Μεστή, με χιούμορ. Αυτό που ακριβώς χρειαζόμουν.
Λίγο μετά λιποθύμησα όταν ο γιατρός μου πήρε αίμα, μα ήταν ο πιο γλυκός και βαθύς ύπνος που είχα ζήσει ποτέ μου. Όταν ξύπνησα, μια λέξη μού ήρθε στο μυαλό. Ευγνωμοσύνη.
«Όλα θα πάνε καλά. Με ακούς, γλυκάκι μου; Η μαμά είναι εδώ. Ηρέμησε τώρα και κοιμήσου», ψιθύρισα σχεδόν συνωμοτικά χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. Έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα στο κρεβάτι του εξεταστηρίου. Ήμουν ξανά ευτυχισμένη και ας γνώριζα πως όλα μόλις είχαν αρχίσει.
ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ
Πανέμορφο κείμενο, συγκινήθηκα! Να χαίρεστε το μωράκι σας 🙂
Φοβερη γραφη που μας μεταφερει εικονες! Σε λιγες γραμμες ζεις μαζι τους την αγωνια που ευτυχως κατεληξε ομορφα 🙂
Ενα ιδιαιτερα ευαισθητο θεμα το οποιο ομως παρουσιαζεται με πολυ ομορφο τροπο, δινοντας στο τελος ενα δυνατο μηνυμα αισιοδοξιας.
Πόσο συγκινητικό!Δυνατή γραφή!
Πολύ ωραίο! Με άγγιξε πολύ ως μαμά
Υπέροχο κείμενο γεμάτο με όμορφες περιγραφικές σκηνές, αρώματα, ήχους και εικόνες!δεν λείπει η αγωνία, η ένταση που σε συνεπαιρνει στο Ρυθμό της αφήγησης! συναισθήματα που αγγίζουν την ψυχή καθένα που έχει περάσει ή μπορεί να φανταστεί μια τέτοια κατάσταση! ρεαλιστικό κείμενο με κυρίαρχο πρόσωπο για εμένα τη φιγούρα του πατέρα υποστηρικτή του νέου προτυπου άνδρα και συζύγου της δικής μας εποχής! Είναι ένα μήνυμα προς όλους πως μπορεί ένας άνθρωπος να μετατρέψει το βίωμα του σε καλλιτεχνική δημιουργία να το στρέψει θετικά και να προχωρήσει αισιόδοξα!
Ευαίσθητο κείμενο με έντονα βιωματικά στοιχεία!
Είναι στιγμες που η ζωή όλων μας κρέμεται σε μια κλωστή, η ψυχή μας κρέμεται σε μια κλωστή μια στιγμή που όλα νομίζεις θα χαθούν το συναίσθημα αυτό τόσο έντονο και τόσο λυτρωτικό περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο το διήγημα
Ξεχειλίζει από συναισθήματα και μητρική αγάπη!
Ζείς τις στιγμές που περιγράφει με ένα τόσο απλό αλλά και τόσο άμεσο τρόπο..Μια αφήγηση που ελευθερώνει..Πόση ζωή χρειάζεται για να δώσεις μια ζωή…
Τρυφερό, στοργικό καταπληκτικό διήγημα!
Συγκινητικό ειλικρινά!Μου άρεσαν οι μικρές στιγμές χιούμορ αλλά και η αισιόδοξη ματιά του.
Το διάβασα και ένιωσα ότι το έζησα μαζί σου, χωρίς υπερβολές, φανφάρες και δραματικούς τόνους. Μεγάλο πράγμα να το ζεις, σπουδαιο το να το διήγησαι. Υπέροχο.
Πολύ όμορφο και καλογραμμένο…
Άγγιγμα ψυχής
Υπέροχο,συγκλονιστικό κείμενο με έντονα συναισθήματα που εναλλάσονται σε κάθε παράγραφο Η αγωνία κτυπαει κόκκινο Ο τρόπος που διαχειρίζεσαι την κάθε στιγμή σε συγκλονίζει ,ο φόβος εναλλάσσεται με την λογική σκέψη,ο πανικοςμε την ηρεμια και την ελπίδα Και η συμπεριφορά του Φοίβου καταλυτική Υποστηρικτικός ξεχειλίζει από αγάπη για σένα και το παιδι Όλες που έχουμε περάσει ανάλογες καταστάσεις η για να αποκτήσουμε παιδί η να το γεννησουμε πρέπει να κοινοποιουμε τις ιστορίες μας για να δίνουμε δύναμη και κουράγιο σε όλα τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Μας συγκινησες!!!!! Να χαιρόσαστε το παιδάκι σας!!!!!!
Μπράβο σου, τα κατάφερες και μας ξανά έβαλες στο κλίμα και την αγωνιά τις μέρες εκείνες
Υπέροχο και τόσο ζωντανό. Σου μεταφέρει τα συναισθήματα και σε εμπλέκει στην ιστορία με την τόσο αυθεντικό και άμεσο τρόπο γραφής
Υπέροχο διήγημα!!! Σε συνεπαίρνει αμέσως. Κάθε παράγραφος και μια εικόνα. Η ιστορία καθώς ξετυλίγεται σου δίνει την αίσθηση ότι εικόνες ζωντανεύουν. Αγωνία και συγκίνηση και τελικά ανακούφιση….
Αρκετές γυναίκες θα δουν τη δική τους ιστορία σ’ αυτό!
Εξαιρετική ιστορία! Ήταν πραγματικά σαν να ήμουν εκεί!
Αυτό το κείμενο είναι πολύ τρυφερό, συγκηνητικό και είναι ένα υπέροχο μοίρασμα ψυχής. Ευχαριστούμε τη συγγραφέα για αυτή την κατάθεση της. Ίσως για εμένα να είναι ένα ακόμη ανοιγμα στην ενσυναίσθηση. Η γραφή,παραστατική, εξομολογητική και γεμάτη συναισθήματα, ζεσταίνει την καρδιά και αγκαλίαζει την ψυχή σαν χάδι.Μπράβο!
Τόσο ζωντανή μεταφορά της ευθραυστότητας και της πηγαίας δύναμης που μας δίνει ταυτόχρονα η μητρότητα..
Τερέζα
Πόσο αληθινό…
Η βιωματική αλήθεια του διηγήματος και ο ρεαλιστικός τρόπος γραφής γεννούν συναισθήματα!
Κείμενο δοσμένο με αμεσότητα, λιτότητα και ευαισθησία!
Η νίκη της ζωής και της χαράς!
Όμορφο και αισιόδοξο το μήνυμά του!
Με εκανες να κλαψω….
Πόσο υπέροχα αληθινό.Να χαίρεστε το μωρό σας και ο ένας τον άλλο.
Συγκινήθηκα βαθιά.Μπράβο
Μια αληθινή ιστορία αποτυπωμένη με όλα τα συναισθήματα
σαν μυθιστόρημα. Ο φόβος, ο πανικός, η αγωνία στα ύψη αλλά και η συγκίνηση και η γαλήνη όταν πήγαν καλά διακατέχονται το ένα το άλλο.
Στυλοβάτης ο Φοιβος σου με γρήγορες και σωστες αντιδρασεις. Να είστε και οι τρεις καλά κούκλα μου!!!!!
🙂
Υπέροχο, αληθινό συγκινητικό!!!!!!
Κείμενο με νόημα .Κρούει τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μας και πλημμυρίζει με συγκίνηση.
πολύ ωραίο κείμενο και εξαιρετική γραφή !! μεστό δωρικό χωρίς περιττά στοιχεία και βερμπαλισμούς. Πολύ δυνατό που αναδεικνύει μέσα από κάθε πρόταση συναισθήματα απο το γεγονός που βιώσατε Να συνεχίσετε να γράφετε!
Ενα ευαισθητο ,συγκινητικο και συναμα δυνατο μαθημα και μηνυμα ζωης ,δοσμενο μεσα απο την βιωματικη εμπειρια με ενα τροπο γραφης καταλυτικο για καθε αναγνωστη που χωρις προδηλα να το επιδιωκει γινεται απο μονος του την μια στιγμη βελονι να σου τρυπα καθε κυτταρο και την αλλη βαλσαμο και υμνος στην αγαπη την υπομονη την ελπιδα την συντροφικοτητα και την ιερη ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ.
Πολύ συγκινητικό, με δυνατές περιγραφές!!
Πολύ όμορφο καλογραμμένο με πολλά διαφορετικά συναισθήματα !! Χαίρομαι που είχε αίσιο τέλος.
Χαιρομαι τόσο πολύ που αυτή η ιστορία είχε αίσιο τέλος! Συγκινήθηκα πάρα πολύ διαβάζοντάς τη. Συνέχισε να γράφεις, πολύ ωραίο κείμενο! Μου έκανε πολύ εντύπωση ο πλούτος των συναισθημάτων σου κατα τον 3ο μήνα. Να σας ζήσει το γλυκάκι 🙂
Υπέροχο μέσα στην απλότητά του!
Υπέροχη γραφή και ιστορία!!!
Έντονες εικόνες και αισθήσεις που σε βουτάνε μέσα στην αφήγηση!Πολύ όμορφο κείμενο!
Πολύ ωραίο κείμενο !
Πολύ συγκινητικό κείμενο που όσο το διαβάζεις τόσο ανακαλύπτεις και άλλα του στοιχεία.Αξιζει να φτάσει ψηλά!
Πολύ τρυφερό και συγκινητικό!!! Να σας ζήσει το κοριτσάκι σας. Θα είναι υπερήφανη για τη μανούλα της!!!Μπράβο Μαριλένα.
Το διάβασα αρκετές φορές! Πολύ καλό!Μπράβο
Μου άρεσε πολύ!Είναι άμεσο, είναι γεμάτο συναισθήματα, έχει γραφή καίρια και χιούμορ υπαινικτικό.
Τόσο ρεαλιστικό, απλό μα ανθρώπινο- με ταξίδεψε η συγγραφέας στο νοσοκομείο μαζί της, στη βόλτα της στον καναπέ της…. υπέροχο!
Συγκινητικό διήγημα που σε ταξιδεύει, ιδίως, όταν έχεις ζήσει παρόμοιες δύσκολες εμπειρίες… δίνει μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας στον αναγνώστη ενώ παράλληλα αναδεικνύει το ρόλο της μητέρας , τις αγωνίες, τις ανησυχίες αλλά και την τρυφερότητα , την έγνοια και την αγάπη που μπορεί να υπάρχει σε ένα πιάτο με ζέστη σούπα…Εξαιρετική δουλειά , συγχαρητήρια στη συγγραφέα αυτού του διηγήματος!
Εξαιρετικό. Πολύ συγκινητικό και πολύ ανθρώπινο.
Εξαιρετικό. Συγκινητικό και πολύ ανθρώπινο.
Πολύ ωραίο και συγκινητικό κείμενο !❤️
Πολύ ωραίο κείμενο!! Μπράβο Μαριλένα!!
Μπράβο Μαριλένα μας συγκίνησες πολύ !!!
Καταπληκτικό διήγημα! Η περιγραφή είναι τόσο ζωντανή που αισθάνθηκα ότι είμαι και εγώ κάπου εκεί δίπλα και το ζω μαζί τους. Μια υπέροχη συνένωση γέλιου και κλάματος! Φοβερά συγκινητικό και αληθινό. Συγχαρητήρια!!!
Πανέμορφο!!
Εξαιρετικό! Με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο το συγκεκριμένο θέμα παίρνει μορφή αστυνομικής περιπέτειας. Σε καθηλώνει καθώς η αγωνία κορυφωνςται, ενώ ταυτόχρονα είναι συγκινητικό.
Μόλις σκούπισα τα δάκρυα που έτρεξαν στα μάγουλα μου και λύθηκε κάπως ο κόμπος στον λαιμό μου…. Ένιωσα τούτη τη μάνα… Ένιωσα τον πόνο, την αγωνία, το φόβο, τη χαρά, την ανακούφιση…. Οντας πρόσφατα μανούλα κι έχοντας πια στην αγκαλιά μου το αγγελούδι μου μπορώ να κατανοήσω όσα δε μπορούσα πριν…. Όλα σε μια κλωστη πραγματικά….τα πάντα… Μια κλωστή που δε θες να την κόψει κανένα ψαλίδι, να μην τριφτει σε τίποτα και φθαρεί, απεναντίας να είναι τόσο γερή, τόσο ισχυρή που να αντέχει στο χρόνο, στο βάρος όλης της ζωής…. Υπέροχο διήγημα. Συγχαρητήρια!
Μεστό, ακριβές, με περιγραφές που σου δημιουργούν άμεσα συναίσθημα και εικόνα.
Εξαιρετικό κείμενο που σε γεμίζει πλούσια συναισθήματα από την πρώτη στιγμή!!!! συγχαρητήρια!!
Ένα διήγημα που με συνεπήρε και με συγκίνησε! Πολύ δυνατό!
Μπραβο Μαριλενα!!
Πολύ ωραίο και συγκινητικό κείμενο!!
Κάθε περιγραφή κάθε εικόνα κάθε ήχος προκαλεί πραγματικά ανατριχίλα. Για λίγα λεπτα ξέφυγα από την πραγματικότητα και αισθάνθηκα την αγωνία το φόβο και την εν τέλη αισιοδοξία και χαρα σαν να ήμουν εκεί, σε μια ακρούλα, παρακολουθώντας κάθε στιγμη σας.Αναμφισβήτητα ένα πολύ συγκινητικό και έντονο διήγημα.Θεωρω ακόμα ότι υπενθιμιζει τη φράση «στο τελος όλα θα πάνε καλα» δινοντας σίγουρα δύναμη σε πολλές γυναίκες! Συγχαρητήρια στη συγγραφέα!
Να σας ζήσει το μωράκι σας υγεία στοργή και αγαπη στην οικογένεια σας!
Ωραίο,μεστό κείμενο!
Με το σχόλιο μου, θέλω να εκφράσω το θαυμασμό μου για τον Ήρωα του διηγήματος τον οποίο ξεχώρισα για τον καθοριστικό ρόλο που είχε ώστε να έχει θετική έκβαση η περιπέτεια των τριών πρωταγωνιστών του διηγήματος. Ο Φοίβος ως η ήρεμη δύναμη… ενεργεί ψύχραιμα και αποφασιστικά λαμβάνοντας τις σωστές αποφάσεις στο σωστό χρόνο. Δίνοντας παλμό με τον παλμό του εκεί που όλα είχαν σταματήσει. Μία συγκροτημένη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα η οποία παρεμβαίνει άλλοτε με την διακριτική παρουσία της στο χορό και άλλοτε κάνοντας χιούμορ για να αποσυμφόρηση την ασφυκτική ατμόσφαιρα του νοσοκομείου.
Όσο για την συγγραφέα το Μεγαλύτερο Έπαινο τον κέρδισε με το σπαθί της και καθημερινά θα της χαρίζει απλόχερα τα χαμόγελα του.
Εύγε Μαριλένα !
Η γραφή σου μου δημιούργησε έντονα συναισθήματα, όπως φόβο, αγωνία, πάθος για την ζωή αλλά και λύτρωση.
“Les petits ruisseaux fon une grande rivière”