Η ώρα είναι αργά…
Μόνο μικροί ξεχασμένοι απόηχοι,
Θυμίζουν ζωή στό στενό της αγάπης μου…
Κάποια βιαστικά βήματα ξεμακραινουν,
Γνώριμες φωνές τις τελευταίες καληνυχτες συλλαβίζουν,
Και μόνο το πνιχτο κλάμα του επαίτη
Ακούγεται κάτω από το παράθυρό μου ακριβώς…
Χρόνια τώρα…
Δεν το αντεχω,
Και φορές φορές,
Πετώ ένα κέρμα,
Το αδιέξοδό του να κατευνασω…
Η ώρα είναι σωστή…
Για να μιλήσουμε,
Να κοιταχτουμε,
Να αποφασίσουμε…
Μα πάλι μόνος θα κλεισεις την πόρτα σου,
Θα ησυχάσεις τις επαναστατημενες σου προθέσεις,
Θα πνιξεις με σιωπή τις ανάγκες σου…
Και γω, θα πω πως στο στενό της αγάπης μου,
Τα φώτα έπαψαν το δρόμο να δείχνουν,
Και θα αρκεστω σ’ ένα εφήμερο όνειρο να πιστέψω…
Εύη Καφούρου
3-1-17
