Δεν είναι η φωνή που σε σηκώνει
που σε ωθεί να ανέβεις στα ουράνια,
μονάχα οι φωνές όλου του κόσμου
σαν τραγουδούν και σου φωνάζουν, πάψε.
Για να αφήσω αυτό που με λαχτάρα
και με λατρεία τόση το αγάπησα,
όσο και αν θέτε και αν παρακαλάτε,
ποτέ κατάφαση δεν θα διαβαστεί πάνω στα χείλη μου.
Είναι η σκέψη αυτού που σε ξυπνάει
με μια χαρά να αδράξεις κάθε μέρα σου,
μα είναι και αυτό που σε ρίχνει, σε τρομάζει,
όταν θωρείς τον εαυτό σου να είναι μόνος.
Μόνος εσύ σαν ξένος και ανήμπορος
πότε βαδίζεις, πότε θα τσακίζεσαι
και δεν θαρρώ πως είναι πέρα από το όριο
της ανηφόρας που τραβάς και αγωνίζεσαι.
Δήμητρα Μαλλιούρη
