Όταν σε είχα, ήταν όλα πολύ όμορφα. Ένιωθα δυνατή χωρίς να μου έχει συμβεί κάτι σημαντικό, άτρωτη παρά τις πληγές μου και τα καθημερινά μου τραύματα, αισιόδοξη όταν όλα γύρω μου κατέρρεαν, χαρούμενη όταν κάποιοι δίπλα μου δάκρυζαν, ήρεμη όταν οι άλλοι αγχώνονταν. Και το πιο όμορφο… όλα αυτά μπορούσα να τα μεταφέρω και στους άλλους.
Ένιωθαν κι αυτοί δυνατοί κι ας μην τους είχε συμβεί τίποτα το μαγικό, άτρωτοι κι ας είχαν πληγές και ματωμένα σημάδια, γδαρσίματα και σημάδια από τομές σε σώμα και ψυχή, αισιόδοξοι κι ας γκρεμιζόταν ο κόσμος, χαρούμενοι κι ας υπάρχει πόνος και δάκρυ και στεναχώρια στον κόσμο ολόκληρο, ήρεμοι κι ας υπάρχει το άγχος και η πίεση παντού σε έναν κόσμο που τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς προς το πουθενά…
Έτσι, περνούσαν οι μέρες μου. Ο χρόνος κοντά σου μου φαινόταν τόσο λίγος πάντα. Ήθελα να σε κρατήσω αγκαλιά να μη φύγεις ποτέ κι ας ήξερα ότι θα φύγεις… Να σε αγγίζω και να νιώθω τη μυρωδιά σου, να ακούω την ανάσα σου, να νιώθω τον χτύπο της καρδιάς σου στο στήθος μου, να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τους μυστηριώδεις αυτούς ήχους, να ερωτεύομαι κάθε μία σου εικόνα, κάθε μορφασμό -κούρασης, απογοήτευσης, έμπνευσης, σοβαρότητας, αστεϊσμού- και κάθε σου πρόωρη ρυτίδα. Κι εκεί που έλεγα ότι σε είχα ξεκλειδώσει, σε είχα καταλάβει και νικήσει, τόσο εσύ κρυβόσουν και απομακρυνόσουν, βγάζοντάς μου ένα άλλο πρόσωπο, μια άλλη εικόνα για αποκρυπτογράφηση, μια δυσκολότερη αποκωδικοποίηση, έναν πιο περίπλοκο γρίφο, που όμως, τόσο μου άρεσε να λύνω…
Μάλλον αυτό ήθελες τελικά. Να με δυσκολέψεις, να με δοκιμάσεις, να με γοητεύσεις με έναν μυστηριώδη τρόπο. Ήξερες πως μου άρεσαν οι προκλήσεις και οι δυσκολίες, ότι πείσμωνα και προσπαθούσα περισσότερο για να τα καταφέρω. Να με φθείρω, να με ματώνω, να με ταλαιπωρώ, να με βασανίζω, ακόμη και να με μειώνω για να φτάσω στο τέλος νικήτρια και να νιώσω τη γλυκιά ηδονή ότι τα κατάφερα, πέτυχα κι αυτόν τον στόχο κι ας διαλύθηκα κι ας πονάω ακόμη κι ας αιμορραγώ από κάθε πλευρά του σώματος και της ψυχής μου…
Έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι αυτό ήθελες, άλλωστε. Την αποδόμησή μου, την απώλεια του αυτοελέγχου και της αυτοπειθαρχίας μου που σε κούραζε, σε εκνεύριζε. Ή μήπως τελικά, την ζήλευες; Την ανταγωνιζόσουν; Και όταν είδες πως δεν μπορούσες να με κάμψεις με τις δοκιμασίες σου, αντιθέτως με έφερνες ολοένα και περισσότερο κοντά σου, τότε ακριβώς με άφησες. Μάλλον κατάλαβες ότι δεν μπορούσες να με νικήσεις.
Κι όμως, με νίκησες. Κι ας μην το αντιλήφθηκες ποτέ. Δεν σε άφησα να το αντιληφθείς. Όχι από εγωισμό, αλλά από αξιοπρέπεια. Από αυτοσεβασμό. Και από αγάπη για εσένα, σε διαβεβαιώ. Δεν έφταιγες σε τίποτα να ανέχεσαι τον πόνο μου και τη μιζέρια μου. Άλλωστε, εγώ σου έδωσα πολλά χωρίς να τα ζητήσεις. Έπρεπε να πρόσεχα.
Έχει περάσει καιρός, το ξέρω. Κακώς στα θυμίζω, κακώς αναμοχλεύω τη μνήμη μου και φέρνω στο φως εικόνες θαμπές και θολές. Ή μήπως είναι θολά τα μάτια μου από τα δάκρυα και κάνουν τα ζωηρά τους χρώματα να ξεφτίζουν; Ποιος ή τι χαλά αυτόν τον πολύχρωμο καμβά από τις εικόνες μας; Να, τώρα θα θυμώσω και θα ξεσπάσω πάλι στο φαγητό.
Έγινα θύμα του συναισθηματικού φαγητού από όταν με άφησες. Τρώω γλυκά και μετά και αλμυρά ή το αντίστροφο. Και φυσικά ό,τι ψωμοειδές και ψωμένιο κυκλοφορεί. Η μαλακή υφή του ψωμιού με κάνει να νιώθω μια ζεστασιά, να χαϊδεύω κάτι ή να το παιδεύω με τα χέρια μου, να το πλάθω και να το αναπλάθω, να το διαμορφώνω και να το αναδιαμορφώνω… Και μετά, νιώθω άδεια, γεμάτη από τύψεις. Θα με πιάσει μια μικρή κρίση πανικού, θα κλάψω, θα εκτονωθώ στο γυμναστήριο και θα νιώσω μια ανακούφιση ότι κάλυψα και ισοστάθμισα τις χθεσινοβραδινές μου ατασθαλίες και πάλι από την αρχή… Ένας φαύλος κύκλος, που με τυλίγει και γίνεται σαν αγχόνη, σα μια θηλιά μαύρου σκληρού σχοινιού που με πνίγει…
Μήπως όμως αυτό τελικά είναι ο δρόμος της ευτυχίας; Και πώς μπορεί να προκύψει η ευτυχία μέσα από τον πόνο; Και είναι απαραίτητο να περνά κανείς τον πόνο για να φτάσει στην ευτυχία; Ίσως και να είναι έτσι. Μέσα από τις δυσκολίες γινόμαστε πιο δυνατοί, διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε χαρακτήρα, αμφισβητούμε ό,τι και όσα μας δόθηκαν ως αρχές και αξίες αδιαμφισβήτητες, καταρρίπτουμε στερεότυπα και μύθους κι ας υπήρξαν στυλοβάτες μας και μας μεγάλωσαν…
Και οι απώλειές μας μεγαλώνουν… Μπορεί να χάνουμε κομμάτια μας, αλλά αυτά θα αναπληρωθούν από άλλα… Μπορεί να χάνουμε ανθρώπους, αλλά μάλλον αυτοί πρέπει να φύγουν γιατί δεν μπορούν ή δεν αξίζουν να είναι δίπλα μας… μπορεί να χάνουμε συναισθήματα και ενέργεια πνευματική και ψυχική, αλλά έτσι εκτιμάμε πόσο αξίζουμε και πόσο πολύτιμος είναι ο ψυχισμός μας για να τον αναλώνουμε εκεί όπου δεν χρειάζεται ή δεν πρέπει κιόλας…
Έτσι κι εγώ. Όλο αυτό που βιώνω μπορεί να με κάνει πιο δυνατή και πιο ώριμη, να κοιτάζω πιο ξεκάθαρα την πραγματικότητα και τους ανθρώπους, να αντιλαμβάνομαι ποιους να κρατάω κοντά μου και ποιους να αποφεύγω, τα παραδείγματα δεν είναι όλα προς μίμησιν, αλλά και προς αποφυγήν… Μπορώ να γίνω πιο δυνατή και το ξέρω. Κι ας λυγίζω. Κι ας κλαίω. Κι ας στεναχωριέμαι. Όλοι περνάμε δυσκολίες και έχουμε δικαίωμα να λυγίζουμε. Ακόμη και να εγκαταλείπουμε για λίγο. Κι αυτό συγχωρείται, γιατί όχι; Είδες; Με έμαθα να είμαι πιο ανεκτική, να με αγαπώ περισσότερο, ίσως και να με κακομαθαίνω, γιατί όχι; Δεν το αξίζω, άλλωστε; Λοιπόν, να εγκαταλείπουμε, αλλά για λίγο. Μετά να επανερχόμαστε και να συνεχίζουμε. Όπως πρέπει. Όπως μας αρμόζει και μας αξίζει.
Αυτό είναι ευτυχία. Η συνεχής επιβεβαίωση μέσα από τον προσωπικό αγώνα και την προσπάθεια του να αποδεικνύουμε στους εαυτούς μας ότι αξίζουμε. Ή ότι αξίζομε περισσότερα. Και πρέπει να τα διεκδικήσουμε, αλλά από αυτούς και σε αυτά που μπορούν και θέλουν να μας τα δώσουν.
Κάθε φορά, μετά από ένα ξέσπασμά μου λόγω του ορμητικού κύματος των αναμνήσεων νιώθω καινούργια. Σα να βιώνω μια αναγέννηση, ψυχική, συναισθηματική και πνευματική. Τρομάζω, φοβάμαι, τρέμω, αλλά κατόπιν, ηρεμώ, ενδυναμώνομαι, συνεχίζω ακάθεκτη. Πρέπει να συνεχίζω… να αναπνέω… δεν γίνεται αλλιώς. Πολλές φορές ο ρους της ζωής μας παρασέρνει.
Δεν πειράζει για τα λάθη μου. Σημασία έχει ότι τα βλέπω, τα αντιλαμβάνομαι και τα διορθώνω. Ή τουλάχιστον, τα αναλύω και προσπαθώ να μην τα ξανακάνω. Ή έστω να μην έχω τον φόβο να τα αντιμετωπίσω κατάματα και να τα παραδεχτώ. Αυτό είναι στοιχείο ειλικρίνειας και αυθεντικότητας, πολύ σημαντικά να τα χτίσουμε και να τα αποκτήσουμε (ή να τα κατακτήσουμε) με την πάροδο της ζωής μας.
Έτσι, είναι. Ο εαυτός μας θέλει δουλειά, όπως όλα γύρω μας. Αν δεν φοβηθούμε και ρίξουμε τα επίπεδα του εγωισμού μας, θα τα καταφέρουμε. Τώρα βέβαια, αναρωτιέμαι: «Τις είχα όλες αυτές τις σκέψεις μέσα μου ή τώρα μου ήρθαν λόγω του ότι σε θυμήθηκα; Τελικά, κατάφερες να με αποδομήσεις, όπως επιθυμούσες;»
Όλα αυτά αποτελούν μια δική μου γνώση. Κατάδική μου, που δεν μπορεί κανένας μα κανένας να μου την αφαιρέσει. Απλώς, μου δόθηκε η αφορμή να την αναλύσω και να την ξαναζωντανέψω, να την εκφράσω και να την φέρω στο φως, στην επιφάνεια των αδύτων του ψυχικού μου κόσμου. Και ίσως έτσι να εκφράζω κι άλλους ανθρώπους.
Ειλικρινά δική σου,
Εαυτέ μου…
Αθηνά Μαλαπάνη
