«Τα αχνά φώτα της Μάρφα», Ν. Τσιπόκας, Εκδόσεις Κέδρος 2021, σελ. 180
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς
Ο κινηματογραφιστής Νίκος Τσιπόκας στα διηγήματά του θέτει φιλοσοφικά ζητήματα και προβάλλει υπαρξιακές αγωνίες. Μιλάει για την ανθρώπινη κατάσταση μέσα στον χρόνο αφήνοντάς μας γεύση αμύγδαλου στο στόμα ή κάνοντάς μας να κολλήσουμε τη ματιά σε ένα προσωπικό ρολόι μάρκας «vertigo» που μετράει τις μέρες και τις νύχτες του καθενός μας. Ο λόγος του σαν γαϊτανάκι πλέκει βασικά δίπολα της ύπαρξης σε διάφορες αποχρώσεις του καλού και του κακού, του άσπρου και του μαύρου. Μας υπογραμμίζει ότι το καλό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το βάσανο, όπως το χταπόδι που πρέπει να χτυπηθεί στα βράχια. Και μας τονίζει το νόημα της αγάπης περιγράφοντας δέντρα που ξεριζώνονται για ν’ ακολουθήσουν αυτόν που αγάπησαν.
Ενώ η αιματοβαμμένη ανθρώπινη ιστορία προβάλλει στο φόντο, ταυτόχρονα, σε ένα σημείο λάμπει σαν μικρό αστέρι το όραμα για έναν ιδανικό κόσμο συνύπαρξης όπου οι ψυχές επικοινωνούν χωρίς λέξεις, εκπέμπουν δονήσεις ευχαρίστησης, μεταφέρονται στη διπλανή ψυχή, μη γνωρίζοντας την άρνηση και την απόρριψη.
Σαν μικρά καρέ σε ένα συνολικό φιλμ, θα δούμε στη συλλογή διηγημάτων «Τα αχνά φώτα της Μάρφα»: μια λίστα με επιθυμίες σε ένα περιτύλιγμα σοκολάτας, ένα ταξίδι σε φανταστικές και διαστημικές πολιτείες κατασκευασμένες από Lego, συνειδητοποιήσεις μέσα από γκρεμίσματα και τραύματα, τον ρουφιάνο που του στέρησε την παρατεταμένη εφηβεία, τον Στιβ που σταμάτησε τη βροχή με τον μαγικό χορό του, τον σύγχρονο Ρομπέν των δασών, την ρωσοπόντια που της άρεσε η μπουγάτσα κρέμα με κανέλα, τον τολμηρό Έλληνα αναβάτη και ακροβάτη του «γύρο του θανάτου» στη λωρίδα της Γάζας, τον Έλληνα Γκρίνγκο που τον κατάπιναν τα αχνά φώτα της Μάρφα του Ελ Πάσο, τα γενέθλια του δίγαμου, τον άνθρωπο που είχε κλέψει το παγωμένο βλέμμα του μισοσφαγμένου ταύρου, την αυτοκτονία του ζευγαριού που έπασχε από Αλτσχάιμερ, το κορίτσι με την κατακόκκινη πασχαλίτσα στον ατόφιο λαιμό της, τον πατέρα που σημάδεψε τον πόνο και τον σκότωσε, την αληθινή φιλία ενός παππού και της Αντίζα, μιας μικρής μαύρης πόρνη, τα δυο κοντέινερ που φτάσανε στο Μαλάουι με τσουβάλια αλεύρι και ψηλοτάκουνες γόβες, τα αγόρια και τα κορίτσια που βρέθηκαν νεκρά, στον πάτο της θάλασσας, δεμένα με χοντρές αλυσίδες και σκουριασμένες άγκυρες, το μαξιλάρι με 70/30 πούπουλα-φτερά χήνας κ.ά.
Ο Νίκος Τσιπόκας διαθέτει υψηλές αφηγηματικές ικανότητες, στήνει μαγευτικά μέσα στην αγριότητά τους κινηματογραφικά πλάνα, διακινώντας με μαστοριά πολλές δευτερογενείς αφηγήσεις, υιοθετεί ένα συγκρατημένο παρωδιακό τόνο, που δεν καταλήγει ποτέ στην υπερβολική χαλάρωση, και γράφει με μια εξαιρετικά ακριβή και συνάμα σκληρή γλώσσα, καταφέρνοντας να αποδεσμεύσει και μια συναρπαστική πλοκή, η οποία δεν αντλεί την έμπνευσή της τόσο από τα αφηγηματικά γεγονότα όσο από τις περίπλοκες σχέσεις που διαμορφώνονται ανάμεσα στους χαρακτήρες.
Η γραφή του Νίκου Τσιπόκα είναι πολύ στρωτή, τρομερά οξυδερκής και γεμάτη αιχμές.
Τα είκοσι ένα διηγήματα στο βιβλίο του Νίκου Τσιπόκα είναι ένας ελεγειακός ύμνος στην ομορφιά της ζωής, της φιλίας και του εθελοντισμού και ένας πολυπλόκαμος στοχασμός, για την πενιχρότητα και την ισχνότητα του σύγχρονου βίου.
Σκηνές σινεμά, είκοσι μία μικρού μήκους ταινίες.
Πάρα πολύ καλά διηγήματα.
Διηγήματα βαθιά ποιητικά, ζωντανά και βαθιά, υφασμένα με τα υλικά μιας απλής ζωής.
Εξαιρετικό βιβλίο.
Ο Νίκος Τσιπόκας γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Φοίτησε στο τμήμα Νομικής του Δ.Π.Θ. Από τις εκδόσεις Απόπειρα κυκλοφορούν τα βιβλία του Αυτή η πανσέληνος κράτησε οκτώ ολόκληρα χρόνια (διηγήματα, 1997), Fαvelαs (διηγήματα, 2018) και Αυτό το αόρατο χρώμα (ποιήματα, 2018). Ιδρυτικό μέλος των ΑΝΙΜΑ (φωνή, στίχοι). Το 2000 κυκλοφόρησε το cd Παράξενες μέρες από την Αnokato records.
Κείμενά του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Ασχολείται με τον κινηματογράφο, art installations, σκηνικά, και έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ, εκθέσεις και biennale.
