Η Αθήνα του 430 π.Χ. έμοιαζε με τρεμάμενη φλόγα. Οι κάτοικοί της έσβηναν καθημερινά με γοργούς ρυθμούς ένας προς ένας. Οι δρόμοι σχεδόν έρημοι συχνά καλύπτονταν στις γωνιές τους από κάποια σορό ξεψυχισμένου ζώου. Η νόσος, ανεξήγητη καθώς ήταν ως προς το είδος της, ήταν η μοναδική αιτία του θανάτου και της εξαθλίωσης στην κάποτε λαμπρή ελληνική πόλη.
Το σπίτι του Κλεομένη του μεταλλουργού χτισμένο σε μια γειτονιά κάτω από τη βόρεια κλιτύ της Ακρόπολης, ήταν κλειστό. Τα αμπαρωμένα παράθυρα, η κλειδωμένη πόρτα και τα αδειασμένα από νερό κιούπια στην αυλή ήταν ένδειξη απουσίας της οικογένειας για κάθε τυχαίο περαστικό.
Άλλη μία νύχτα έφτασε σιωπηλή, συνοδευόμενη από έναν παιχνιδιάρη άνεμο. Εκείνος όσο και να προσπαθούσε να την γοητεύσει, δεν κατάφερε να της πάρει κουβέντα. Το ίδιο αμίλητη ήταν και η Διώνη. Μαζί με τα δυο της παιδιά βρισκόταν στο γυναικωνίτη και περίμενε τον άνδρα της να επιστρέψει. Προσευχόταν, μα τα λόγια της προσευχής γίνονταν ένα στο μυαλό της με αυτά του άνδρα της. «Θα μείνουμε εδώ όσο χρειαστεί. Δεν γίνεται να φύγουμε και να αφήσουμε το σπίτι και την περιουσία μας. Πρέπει να προστατευτούμε», της είχε πει από τις πρώτες μέρες του ξεσπάσματος της αρρώστιας και κάθε βράδυ έβγαινε μόνος έξω στα κρυφά για ανεφοδιασμό λες και βρίσκονταν εν καιρώ πολέμου. Εκείνη τον περίμενε να επιστρέψει με την καρδιά στα δόντια, σκεπτόμενη χίλιες δυο κακές εκδοχές του μέλλοντος.
Φοβόταν και ο φόβος της μεγάλωσε, όταν η πρωτότοκή της, η μοναδική και αγαπημένη της κόρη, η Μύρτις άρχισε να υποφέρει από ένα βήχα τόσο τρομερό που της έκοβε την ανάσα. Αδυνάτιζε μέρα με τη μέρα, είχε πονοκεφάλους και τυραννιόταν από μια ενόχληση στο στήθος. Αντίθετα ο μικρός της γιος, ο Νικόδημος ήταν γεμάτος ζωντάνια και έμοιαζε άκαμπτος σαν να ήταν φτιαγμένος από ατσάλι. Είχε ασυνήθιστη δύναμη για τη νεαρή του ηλικία, τόση που θα νόμιζε κανείς πως αν έπιανε στα χέρια του την καταραμένη νόσο, θα την έκανε χίλια κομμάτια.
Το δωμάτιο φωτιζόταν από δύο αναμμένα κεριά. Ίσα που ξεχώριζαν ο ένας τον άλλον. Ξαφνικά, η Μύρτις σήκωσε τις παλάμες της και άρχισε να τις κοιτάζει. Ήταν πράγματι αδύναμες και είχαν χάσει το ροδαλό τους χρώμα από τη μέσα πλευρά. Τότε, είπε στη μητέρα της: «Άραγε θα καταφέρω να τελειώσω το υφαντό μου; Θα προλάβω να μάθω να γράφω καλύτερα τις λέξεις που μου δίδασκες, όταν τελείωνες το μαγείρεμα; Το ψωμί που τόσο μου αρέσει να τρώω, πότε θα το ζυμώσω;» «Μα τον Δία! Τι κουβέντες ξεστομίζεις;» αποκρίθηκε η μητέρα της και καταλαγιάζοντας το έντονο ύφος της συνέχισε: « Είναι μία απλή γρίπη. Θα περάσει, θα δεις. Διανύουμε απλώς μία δύσκολη περίοδο και έπειτα όλα θα αποκτήσουν την κανονική τους ροή».
Την ομιλία της διέκοψε ο βηματισμός του κυρίου του σπιτιού, ο οποίος φαίνεται να είχε επιστρέψει νωρίτερα από ό,τι τον περίμεναν. Τόσο νωρίτερα, που άκουσε τη συζήτηση της συζύγου και της κόρης του. Άφησε κάτω το σακί με τα τρόφιμα που μετέφερε. Κατά λάθος έπεσε από τη σχισμή του ένα παξιμάδι. Ο Νικόδημος πεινασμένος, έτρεξε να το μαζέψει από το πάτωμα. Ο πατέρας του έστρεψε το βλέμμα του προς τη Μύρτιδα. Ήταν πράγματι χλωμή. Έσκυψε και κάθισε πλάι της. «Μπορεί τα χέρια σου να μη σε βοηθούν, όμως για αυτό έχεις το μυαλό σου. Με αυτό μπορείς να ταξιδεύεις σε κόσμους ξεχωριστούς και όχι μόνο. Σκέψου, με τα χέρια σου μπορείς να φυτέψεις ένα δέντρο και με τα ίδια χέρια μπορείς να το κάψεις, μπορείς ακόμη να προσφέρεις βοήθεια σε όσους σε έχουν ανάγκη, αλλά και να τους κάνεις κακό. Για αυτό το λόγο, ο νους είναι τόσο σημαντικός. Σε βοηθά να επιλέξεις ανάμεσα στο καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο». Αυτά της είπε και εκείνη αποκοιμήθηκε τυλιγμένη σε μια κουβέρτα από μαλλί προβάτου.
Ακολουθώντας τη συμβουλή του πατέρα της, θέλησε να ταξιδέψει στο μέλλον και έτσι μπροστά στα μάτια της ανοίχτηκαν χιλιάδες εικόνες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Στην αρχή βρέθηκε σε ένα χωριό της Αφρικής και είδε παιδιά με φουσκωμένες κοιλιές, πεινασμένα και αποστεωμένα. Και τότε είδε πως η δυστυχία και η ευτυχία δεν έχουν και μεγάλη απόσταση, εάν η πρώτη θεραπεύεται από καλές πράξεις. Τότε, εμφανίστηκαν ομάδες εθελοντών. Αυτές με πολλά ζευγάρια χέρια θα τάιζαν τα πεινασμένα στόματα, θα γιάτρευαν ψυχές και σώματα, θα έφερναν καθαρό νερό, θα έχτιζαν σχολεία και σπίτια.
Ύστερα, το τοπίο άλλαξε και η Μύρτις έφτασε σε μια πόλη διαφορετική από τη δική της. Γεμάτη θόρυβο, ψηλά κτίρια και ανθρώπους ανήσυχους που έτρεχαν τόσο γρήγορα που δεν μπορούσε να τους προλάβει το βλέμμα της. Οι δρόμοι ήταν καλυμμένοι με ένα παράξενο μαύρο χρώμα και ο αέρας, βρώμικος δεν της επέτρεπε να αναπνεύσει με ευκολία. Κοιτάζοντάς τον λοιπόν με απορία, αντίκρισε για πρώτη φορά άστεγους ανθρώπους. Αυτούς άλλοτε ένα χέρι τους βοηθούσε και άλλοτε τους περιφρονούσε.
Λίγο αργότερα, ταξίδεψε σε ένα μέρος που λεγόταν «ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ». Μέσα σε αυτό ξαπλωμένοι σε κρεβάτια υπήρχαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά σαν εκείνη. Γιατροί και νοσοκόμες κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια, για να τους απαλλάξουν από τον πυρετό και χίλια δυο συμπτώματα που τους έκαναν να υποφέρουν. Με τα χέρια τούς έδιναν φάρμακα, τους έκαναν ενέσεις και οτιδήποτε άλλο χρειαζόταν με μοναδικό σκοπό να γίνουν και πάλι υγιείς και να επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους.
Μεταφέρθηκε και σε άλλα μέρη. Εκεί είδε ανθρώπους να κλέβουν, να σκοτώνουν, να κακομεταχειρίζονται ο ένας τον άλλο. Όλα αυτά με τα χέρια τους. Έμοιαζαν με κούκλες που κινούνταν με τις εντολές του μυαλού.
Θυμήθηκε τα λόγια του πατέρα της και επέλεξε να μην ξυπνήσει. Όχι επειδή φοβήθηκε, αλλά επειδή θέλησε να φτιάξει έναν δικό της καλύτερο κόσμο, έστω και στα όνειρά της. Ξεκίνησε λοιπόν να ζυμώνει ψωμί, για να ταΐσει τους πεινασμένους, να φτιάχνει το υφαντό της για να σκεπάσει όσους κρύωναν, να γράφει, για να στείλει σημειώματα σε αυτούς που μπορούν να βοηθήσουν και δεν το κάνουν.
Φρόντισε, λοιπόν, να μη χρειαστεί να λάβεις κάποιο γράμμα της Μύρτιδος. Μην κουραστείς να βοηθάς, όταν έχεις τη δυνατότητα. Με τα χέρια, το μυαλό και την ψυχή σου.
Αλεξάνδρα Στελλάκη
Συγχαρητήρια Αλεξάνδρα μου!
Μπράβο!
Ένα κείμενο που θες να ξαναδιαβάσεις!
Εύχομαι να κερδίσεις
Πόσες εναλλαγές, πόσες εικόνες… Αφοπλιστικό! Συγχαρητήρια, Αλεξάνδρα
Καλή επιτυχία μικρή
ΠΟΛΛΑ ΜΠΡΑΒΟ!!
ΕΥΓΕ!!!
Όπως πάντα εξαιρετική !
Και εις ανώτερα Αλεξάνδρα!!!
Συγχαρητήρια κορίτσι μου !!!
ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΥΚΟΠΑΙΔΙ ΜΟΥ <3
ΜΠΡΑΒΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΟΥ
ΜΠΡΑΒΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΟΥ!
ΜΠΡΑΒΟΟΟΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
Συγχαρητήρια Αλεξάνδρα μου !
ΜΠΡΑΒΟ ΑΛΕΞ !
ΜΠΡΑΒΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΟΥ!
Μπράβο Αλεξάνδρα! Πολύ καλό κείμενο!
Bravo su! Kali epitixia!
Πόσο όμορφο!! Εξαιρετικά ενδιαφέρον!!
Alexandra mu su efxomai ta kalitera!
Καλοτάξιδο!
Bravo su mikroula!
Alexandra bravo su!
Με μάγεψες!
Good luck!
Mpravo
Alexandra, μου άρεσε πολύ το κείμενο σου και σου εύχομαι να σκίσεις!
Αστέρι είσαι
Συγχαρητήρια
Eisai tromeri
Αλεξάνδρα η μαγική πένα
Αλεξανδρούλα μου, μπράβο!!!!
Μου άρεσε πολύ!
Το κείμενο σου είναι ξεχωριστό
ΧΑΡΜΑ!!!!!
Αριστουργημα Αλεξανδρα μου!!!!
Πολυ καλο το κειμενο σου κοριτσι μου!!
Teleio teleio!!
Eξαιρετικο Αλεξανδρα μου!
Aπιστευτη δουλεια κοριτσακι μου. Μπραβο!!
Bravo alexandra. Polu wraio to keimeno sou!!
Καλή επιτυχία! Μπράβο σου! Τα καλύτερα εύχομαι.
Φανταστικό
Καλή επιτυχία Αλεξάνδρα!
Είσαι καταπληκτική!
ΜΠΡΑΒΟΟΟΟ
Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Να προοδεύεις πάντοτε
Αλεξάνδρα μου, δεν υπάρχει κείμενο σου που να μην έχει ένα βαθύτερο νόημα
Πάντα ψηλά!
συγχαρητήρια μικρούλα
Καταπληκτική
Μου αρέσει πολύ η ροή του λόγου σου
Αλεξάνδρα είσαι πρώτηηηη
με άγγιξε πολύ
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΣΑ ΔΙΑΒΑΣΑ!
Σου εύχομαι τα καλύτερα! Να έχεις πάντα επιτυχίες
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο
Congrats!!!
Υπέρτατη γραφή
Καλή επιτυχία στο όμορφο αυτό διήγημα
good job!
Τελειοοοο ..μπραβο κουκλα!!
Τελειοοοο..μπραβο κορίτσι !!
So proud of being a friend of yours, είσαι η καλύτερη❤
Φανταστικό διήγημα
Εξαιρετική δουλειά, μπράβο
Συναρπαστικό!
Πολύ όμορφο το κείμενο σου και ευφυές
Αλεξάνδρα θεάρα!
Καλή επιτυχία, εύχομαι να βραβευτεί όπως του αξίζει
Αλεξάνδρα συνέχισε να γράφεις
Πάρα πολύ ωραία ιστορία, συγχαρητήρια
Bravo! Teleio!!
Αλεξάνδρα, ψηφίζω το κείμενο σου γιατί το θεωρώ πολύ πρωτότυπο και με άγγιξε
Εξαιρετικό
Υπέροχο story
Πάντα επιτυχίες
Ψηφίζω ΝΑΙΙΙ
Φοβερό
Θέλω να βγεις πρώτη
Viel Glück!!!
Πολύ καλή η προσπάθεια σου, μπράβο κορίτσι μου
Fantastic, bravo Alex
Μαγικό! Με ταξίδεψες
Το ΚΑΛΥΤΕΡΟ
Καλή επιτυχία σε αυτό το εκπληκτικό έργο
Με άφησες άφωνη
Σου εύχομαι τη νίκη, γιατί πραγματικά την αξίζεις και με το παραπάνω!
Τι να πρωτοπώ για εσένα! Όταν γράφεις είσαι χαρακτηριστική ❤
ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥΥΥΥ!!!!!!!!!!!
Συνέχισε έτσι! Εξαιρετικό
μπράβοο Αλεξάνδρααα
ΠΟΣΟ ΕΞΥΠΝΟ!
Δε χορταίνω να σε διαβάζω!
Σούπερ!!!!!!!!!!!
Apsogi douleia! Mou arese poli 😀
To kalutero! Bravo su Aleksandra
Συγχαρητήρια! Είναι τόσο καλογραμμένο!
Ψηφίζω Αλεξάνδρα δαγκωτό!
Είσαι τόσο ξεχωριστό πλάσμα
Όμορφο <3 <3 <3
Το διήγημα σου είναι η σύνθεση της ξεχωριστής γραφής και της ευαισθησίας
Περιεκτικό και με νόημα
ΩΡΑΙΟ ;0
ΜΠΡΆΒΟ ΣΟΥ
Ωραία πένα.
ΠΟΛΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
ΔΕΝ ΤΟ ΧΟΡΤΑΙΝΩ………
Αρκετά διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Bravo
Άψογη δουλειά!
Ευφυέστατο