Κι όλο δραπετεύω με τούτα δω
τα ακριβά μου λόγια
για δεν μπορώ δραπέτης να
γίνω της αφεντιάς σου.
Μελό σαν άκουσμα ηχεί
ο πόνος ο δικός μου
φαντάζει αδικαιολόγητος
στα αυτιά των άλλων φίλων.
Ξένος εδώ ξένος εκεί
μα γνώριμος εντός μου
να με ακούω να με πονώ
και διόλου δεν με νοιάζει.
Και ετούτα δω τα αμέτρητα
μηνύματά σου όλα
να τα κρατήσεις για εσέ
και εμένα άσε με μόνο.
Να μου γελώ να τραγουδώ
τον ήλιο να κοιτάω
να του χαμογελώ και αυτού
και εσένα να ξεχνάω.
Δήμητρα Μαλλιούρη
