Η ζωή τελικά για μένα,
ίσως είναι ένα κορίτσι μικρό,
που σε φωνάζει “Μπάμπι!”
Σε ξυπνά στις τέσσερις το πρωί
(εσύ καταταλαιπωρημένος από μεγάλο ταξίδι)
-φοβάται, λέει, το σκοτάδι-
εσύ συμφωνείς μαζί της,
ότι το σκοτάδι είναι λίγο τρομακτικό…
Μετά σε παίρνει λίγο αγκαλιά
και αμέσως κοιμάται μακάρια,
γιατί έχει λέει εκδρομή – έχει ζωή- αύριο.
(Εσύ καταταλαιπωρημένος…)
και αυτή,
δεν δίνει δεκάρα για όλα αυτά!
