Ξαφνικά, τίποτα δεν είχε μεγαλύτερη σημασία απ’ αυτό. Τίποτα. Ούτε καν οι ανάσες που γέμιζαν τα κύτταρα του οργανισμού του με οξυγόνο. Τόσα χρόνια σκέψεων, αμφιβολιών κι ενοχών θα τελείωναν μονομιάς.
Σε μια παραδοχή.
Το γυρόφερνε στο κεφάλι του για μήνες και τα πάντα κατέληγαν σε αυτό. Ταυτόχρονα, τα πάντα ξεκινούσαν απ’ αυτό… Ο λόγος που η πόρτα του δωματίου του ήταν πάντα κλειστή. Ο τρόπος με τον οποίο άλλαζε θέμα σε συζητήσεις που δεν ήθελε να μετέχει. Το πώς κινητό και υπολογιστής είχαν μεταμορφωθεί σε θησαυροφυλάκια του Φορτ Νοξ. Σε πολύ βραδινά τηλεφωνήματα και τσιγάρο ανά δέκα προβλήματα.
Πίσω από το βουνό κρεμόταν στο ταβάνι του ουρανού ο φαεινός γίγαντας που φώτιζε το δρόμο του στα σκοτάδια. Η μοναδική του συντροφιά εκείνο το βράδυ. Η διπλή συνιστώσα, τόσο της χρονιάρας μέρας, όσο και της απαγόρευσης κυκλοφορίας στην παραλιμνιακή ζώνη εξαιτίας των ακραίων καιρικών φαινομένων τον έκαναν πρωταγωνιστή σε ταινία τρόμου. Ήδη, τα νερά που πιτσιλούσαν με ορμή τα κλαδιά των δέντρων ολόγυρα σχημάτιζαν κρυστάλλινες δαγκάνες έτοιμες να τον αρπάξουν και το έδαφος γεμάτο πάχνη ξεκίνησε να θυμίζει πίστα παγοδρομίου.
23:20
Με μόχθο κατάφερε να βγάλει από την τσέπη του παλτού του τα καπνιστικά του. Έχωσε ένα φιλτράκι ανάμεσα στα σκασμένα χείλη του και με τρεμάμενα χέρια, προσπάθησε ν’ ανάψει το τσιγάρο, αλλά ο φρενιασμένος αέρας τον εμπόδιζε. Χώθηκε πίσω από ένα δέντρο και προσπάθησε ξανά. Ανεπαίσθητα, του ήρθε στο μυαλό η ανάμνηση εκείνου, που όντας πιο μεγαλόσωμος παρίστανε την ανθρώπινη ασπίδα όταν οι ανάγκες το επέβαλαν.
Στα χρόνια είχε προσπαθήσει πολλάκις να αλλάξει την φυσική του ροπή για να μην τσαντίσει κάποιο θεό ή στοιχειό. Αλλά μεγαλώνοντας, αν ένα πράγμα ήξερε καλά για τον εαυτό του και για το status quo των καιρών του, ήταν πως όσο μισούσε τους παλιο-αρχίδες, άλλο τόσο μισούσε τους παλαιο-αρχήτες. Οπότε, έπειτα από πολλές προσευχές, προσκυνήματα και μετάνοιες, έπειτα από πολλά δάκρυα και πολλούς έρωτες που επέβαλλε στον εαυτό του για να μην ταράξει τις νόρμες και την καθεστηκυία τάξη, κάπου μέσα του βρήκε το θράσος.
Μετά την εξεταστική, στις αρχές του Ιούλη, όλη η παρέα είχε μαζευτεί για ταινία και βλακεία στο σπίτι ενός φίλου τους που σπούδαζε στην συμπρωτεύουσα. Την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαν σύσσωμοι για να παραθερίσουν. Τα τέσσερα κορίτσια βολεύτηκαν στο διπλό καναπέ, το ζεύγος στρωματσάδα στο πάτωμα και εκείνος στο μονό με τον φίλο του. Αρχικά, ψαράκι για να μην ενοχλεί ο ένας τον άλλον κι έπειτα από την ίδια μεριά. Ξαγρύπνησε ακούγοντας την ανάσα και το ροχαλητό του, μη μπορώντας να πάρει τα μάτια του πάνω από το γυμνό σχεδόν σώμα του. Ατσούμπαλο και άγαρμπο, του προκαλούσε όλες τις ανασφάλειες που επιβάλλονται από τα πρότυπα της εποχής. Τα κουτάκια όλων αυτών των ατελειών τα είχε τσεκαρισμένα. Μα για τον ίδιο, το σώμα εκείνο ήταν τέλειο. Μέσα απ’ τους πόρους του, σαν ναρκωτικό, ανέδιδε το θράσος που χρειαζόταν για να σπάσει τα σιδερένια τείχη που είχαν χτιστεί μέσα του.
Την πρώτη φορά που τα χείλη τους αντάμωσαν, τα δάκρυα που έσκαβαν το πρόσωπό του όλα τα χρόνια των τύψεων και των ενοχών που προσευχόταν να γίνει «φυσιολογικός», επέστρεψαν μαζεμένα. Αυτήν την φορά ήταν λες και αψηφούσαν τη βαρύτητα και κυλούσαν με αντίθετη φορά. Έμπαιναν ξανά μέσα του, γεμίζοντάς τον με δύναμη και κουράγιο. Δάκρυα λυτρωτικά. Δάκρυα απελευθέρωσης.
Με μάτια βουρκωμένα το μποκέ τοπίο γύρω του σαν καρέ κάποιας μελό ταινίας του Γούντυ Άλλεν ξεδιπλώθηκε μπροστά του. Κοίταξε τα φωτάκια που τυλίγονταν γύρω από τους κορμούς των δέντρων και επανέφερε στη μνήμη του όλες τις προηγούμενες χρονιές και πόσο παιδί γινόταν αυτήν την περίοδο του χρόνου. Έβγαλε το κινητό του. Τόσες επαφές κι όμως τόσο λίγη ουσιαστική επαφή. Κάλεσε τη φίλη του. Στο «Τι κάνεις; πώς πάνε τα πράγματα;» κόμπλαρε λίγο, μα απάντησε πως χρειαζόταν χρόνο και χώρο για να αποφορτιστεί η ατμόσφαιρα «Ακόμα και σήμερα; Σε έχουν πάρει τόσα τηλέφωνα ρε… Μήπως να το ξανασκεφτείς;» Το είχε σκεφτεί, αλλά δεν της απάντησε. Δεν τον άφηνε να κλείσει το τηλέφωνο, μα για αρκετή ώρα προσπαθούσε να τον πείσει να πάει από το σπίτι της και ν’ αλλάξουν τον χρόνο μαζί με την οικογένειά της. Η αλήθεια είναι πως και εκείνος χρονοτριβούσε όσο μπορούσε, μα δίχως ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Ο χρόνος έμοιαζε τόσο παγωμένος όσο και η ατμόσφαιρα γύρω του.
23:35
Έβλεπε τις ανάσες της ψυχής του να ταξιδεύουν στον ορίζοντα και να αγκαλιάζουν τ’ αστέρια μέχρι που χάνονταν ξαφνικά. Το βήμα του έγινε πιο γρήγορο ενώ προσπαθούσε να ζεσταθεί και να υπερνικήσει το κρύο. Σκέφτηκε πως ίσως τις επόμενες γιορτές, ίσως, αλλά αν όχι τις επόμενες ίσως σίγουρα τις μεθεπόμενες, θα μπορούσε να επιστρέψει στο σπίτι του και να περάσει τις γιορτές με την σχέση του, όπως ακριβώς έκανε και ο αδερφός και η αδερφή του με τις δικές τους σχέσεις. Πως η έννοια της οικογένειας θα μεγάλωνε ακόμα και με έναν τρόπο ασύμβατο για τους δικούς του, αλλά σίγουρα θα μεγάλωνε. Η αγάπη, εξάλλου, σκέφτηκε, είναι για να πολλαπλασιάζεται και η κακία για να διαιρείται. Αυτό ήταν το δικό του μότο στην ζωή.
Αυτή η φίλη ήταν και το πρώτο άτομο στο οποίο είχε μιλήσει ένα εφτάμηνο μετά για τον ίδιο και την σχέση του με τον κοινό τους φίλο. Πέρα από την ατάκα «Εσύ;! Κι ο Κ;!» και την επανάληψή της για ένα τέταρτο, τα πάντα παρέμειναν ίδια. Οι μήνες περνούσαν και ο έρωτας καθώς και ο βήχας λένε πως δεν κρύβονται, και ούτε και εκείνοι πλέον. Οι μήνες έγιναν χρόνια… Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, πολύ σταδιακά και μεθοδευμένα, με κινήσεις χειρουργικής ακριβείας, τα νέα διαδόθηκαν και στην υπόλοιπη παρέα, μέχρι που εν τέλει δεν υπήρχε κανείς τους που να μη γνώριζε. Κανείς που να μην τους αποδέχτηκε ακριβώς όπως ήταν.
Το ίδιο ήλπιζε και για την οικογένειά του… Πλησίαζαν Χριστούγεννα και «ίσως αυτό θα μπορούσε να είναι το δώρο μου για εμένα», σκέφτηκε τοποθετώντας το αστέρι στην κορυφή του δέντρου ανεβασμένος σε μια καρέκλα. Ο πατέρας του έλειπε σε επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό και θα επέστρεφε την επόμενη βδομάδα, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να κρατηθεί.
Ξαγρυπνούσε βράδια ολόκληρα με τις σκέψεις και τα υποθετικά σενάρια του τι θα μπορούσε να συμβεί να διαδέχονται το ένα το άλλο, δίχως σταματημό. Οι σπασμωδικές του κινήσεις αποκάλυπταν το άγχος του. Φυσικά, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά…
Η διαχείριση μιας εξ αποστάσεως σχέσης, πάντα αφήνει τρίμματα στο διάβα της, τα οποία η μανούλα με ευκολία συνέλλεγε, φροντίζοντας κατά καιρούς να πετάξει τις σπόντες της. Άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε με το γάντι ως άρμοζε. Όσες φορές κι αν τον ρωτούσε, αρνούνταν κατηγορηματικά να της μιλήσει. Ερωτήσεις του τύπου «Τι συμβαίνει με σένα και τα προσωπικά σου αυτήν την περίοδο;» δεν υπήρχαν, όπως είναι εύλογο. Αφού μια μάνα ψαχουλέψει τα μηνύματα του γιου της για να εκμαιεύσει δόλια την αλήθεια που ήδη γνωρίζει, θα κάνει τα πάντα για να στρουθοκαμηλίσει. «Παιδί μου, εσύ και ο Κ. πρέπει να είστε πολύ καλοί φίλοι ε; Κολλητοί δηλαδή. Μόνο αυτό θα μπορούσε κανείς να υποθέσει από τις τόσες φορές που πας Θεσσαλονίκη για να βρεθείτε…» Ένα εξάμηνο από τέτοιες ερωτήσεις ήταν μάλλον καταλυτικής σημασίας για να οπλίσουν το σώμα και την ψυχή του για την επιβεβαίωση που η ίδια επιζητούσε κι απλά αρνούνταν να δεχτεί.
23:45
Ξεκίνησε να βλέπει το τέλος του πεζοδρόμου που σήμαινε και το τέλος της διαδρομής που ο ίδιος είχε ορίσει και πιάστηκε η ανάσα του. Ένιωσε τον χώρο να τον εσωκλείει και τα κόκκαλα του θώρακά του να σπάνε και να τρυπάνε τους πνεύμονές του. Χαμήλωσε αμέσως τους ρυθμούς του μέχρι που θα αποφάσιζε προς τα πού θα κινούνταν μετά, αλλά τίποτα… Ένιωθε ήδη τα πόδια του μουδιασμένα από το παγωμένο νερό της βροχής. Κοίταξε την τελευταία τζούρα τσιγάρου που απελευθέρωσε στον ουρανό καθώς εκείνη ενώθηκε με τα σύννεφα. Στημένα σαν σε πολεμική παράταξη. Από τη μια μεριά εξαγριωμένα και ζοφερά και από την άλλη χνουδωτά και απαλά γκρι ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν τον πόλεμο. Το μόνο που τους χώριζε ήταν το φεγγάρι που στεκόταν ανάμεσά τους, προσπαθώντας να ηρεμήσει τα πνεύματα.
Το τηλέφωνο δονήθηκε ξανά. Monster = Τέρας από το Πα-Τέρας. Απέρριψε την κλήση δίχως δισταγμό, όπως είχε κάνει και τις υπόλοιπες εκατό φορές που τον είχαν πάρει. Έτσι, ακριβώς όπως είχαν κάνει και αυτοί.
Ήταν μόλις τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Το πρωί είχε πιει καφέ με τους φίλους του και επέστρεψε αργά το μεσημέρι σπίτι για να μην έχουν παράπονο ότι ήταν χαμένος όλη μέρα και πως είχε μετατρέψει το σπίτι σε ξενοδοχείο. Αφού έφαγε, βοήθησε στην προετοιμασία των χριστουγεννιάτικων εδεσμάτων για πέμπτη φορά εκείνες τις γιορτές. «Αυτή η συνταγή για κουραμπιέδες που μου έδωσε η θεία σου από τη γειτόνισσά της τη Ροδίτισσα, είναι εκπληκτική!» (Πέμπτη φορά που το άκουγε εκείνες τις γιορτές) και φυσικά έπρεπε να αναπαραχθεί άλλες πέντε φορές για να ταΐσει φίλους και γνωστούς, ώστε ν’ αποδείξει την αξία της Ελληνίδας – Μάνας νοικοκυράς. Βοήθησε με τους κουραμπιέδες και αφού κρύωσαν, τους έντυσε με ζάχαρη άχνη και ετοιμάστηκαν να πάνε στο χωριό για να κεράσουν τα γιαγιοπάππουδα. Μάνα, γιος και κουραμπιέδες προσδέθηκαν. Οι τελευταίοι μάλιστα, οχυρώθηκαν κιόλας μήπως τυχόν και χαλάσουν στο δρόμο. Σε κάθε στροφή που ο ένας τριβόταν πάνω στον άλλον, η άσπρη σκόνη τους έμοιαζε να χορεύει κάτω από τον προβολέα του σουρουπιασμένου φωτός.
Σ’ ολόκληρη τη διαδρομή σκεφτόταν τον φίλο του, που μόλις το πρωί της ίδιας μέρας είχαν χωρίσει έπειτα από τρία χρόνια σχέσης. Σκέφτηκε τα γυμνά τους κορμιά να στροβιλίζονται μόλις χτες σ’ έναν αποχαιρετιστήριο χορό. Το σώμα εκείνο, που ήταν το πρώτο και μοναδικό που είχε μάθει. Εκείνο και την οικειότητα που είχαν αποκτήσει σαν να ήταν ένα και το αυτό. Τις απανωτές κακίες και τους φόβους του γαλαξία που έπεφταν πάνω τους σαν αστροβρόχη που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Ή αυτό, ή είχε έρθει απλά η ώρα για να τελειώσει ο δικός τους χορός.
«Μαμά, εε ξέρεις… στις ερωτήσεις που μου κάνεις τόσο καιρό τώρα… Η απάντηση είναι ναι…»
Σιωπή.
Σε μία τόσο γενική πρόταση της οποίας εκείνη γνώριζε το περιεχόμενο, κατάφεραν να επεκταθούν αναλυτικά για το υπόλοιπο απόγευμα και το απόγευμα μετά απ’ αυτό και μετά απ’ αυτό, και μετά απ’ αυτό και το επόμενο…
Προσπάθησε να τον μεταπείσει επικαλούμενη τα χιλιάδες σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, τον Λόγο του Θεού, τις έρευνες των ψυχολόγων, και όταν όλο της το οπλοστάσιο στέρευσε, καταδυνάστευσε τη μητρική της ιδιότητα. Ο γιος ήταν άνθρωπος που δεν κρατούσε πικρίες και έτσι την επόμενη στιγμή κιόλας τα ξεχνούσε όλα. Δε θυμόταν παρά μόνο κάποιες φράσεις πια.
«Θέλω να κάνω εμετό μ’ αυτά που μου λες!» «Αηδιάζω στην σκέψη και μόνο» η λέξη «ανώμαλος» είχε και εκείνη την τιμητική της, αλλά κορύφωση αποτελούσε η φράση «Ίσως θα προτιμούσα να μου έλεγες πως είχες καρκίνο, παρά αυτό!»
23:50
Με την τσάντα να τον βαραίνει, προσπάθησε να την βάλει στον ένα μόνο ώμο, αλλά έτσι όπως στραβοκοιμόταν τόσα βράδια σε καναπέδες και κρεβάτια φίλων του, είχε πιαστεί και αδυνατούσε. Το μονοπάτι είχε φτάσει στο τέλος του και αποφάσισε να κάτσει στο παγκάκι και να ανάψει άλλο ένα τσιγάρο ακούγοντας το αγαπημένο του κομμάτι για εκείνη την σεζόν “Blue Christmas” από το Βασιλιά. Ενώ ψέλλιζε τους στίχους και περίμενε καθισμένος στο γρασίδι να δει τα πυροτεχνήματα να ανάβουν τον ουρανό, ξαναένιωσε τη δόνηση στο κινητό του, που διέκοψε το άσμα του. Κοίταξε τις ειδοποιήσεις του. Ανάμεσα στα πρόωρα χαρμόσυνα μηνύματα περί καινής χρονιάς και κενού εαυτού, διάβασε το μήνυμα που του είχαν στείλει οι γονείς του. «Γιε μας, σου ζητάμε συγγνώμη. Εγώ και ο πατέρας σου ποτέ δεν θελήσαμε να σε πληγώσουμε. Από την στιγμή της σύλληψής σου μέχρι και σήμερα σε αγαπάμε το ίδιο και κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο. Μπορεί τα πράγματα να είναι δύσκολα, αλλά να ξέρεις πως θα είμαστε για πάντα δίπλα σου, ακόμα και τώρα που εσύ μπορεί να μη μας θες. Γύρνα σε παρακαλώ στο σπίτι για να είμαστε ξανά μαζί».
Ενώ τους αγκάλιαζε, οι εκρήξεις από τη μάχη των συννέφων συνέχιζαν να φωτίζουν την άβυσσο του κόσμου εκείνο το βράδυ για αρκετή ώρα. Μέσα στην αγκαλιά τους, είδε το εαυτό του σα μωρό, γυμνό, όπως στη φωτογραφία που είχαν κολλημένη στο ψυγείο μ’ εκείνο το απεχθές μαγνητάκι.
Mark C. da Costa
ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ.
Συγχρονο και ρεαλιστικο! Όμορφη προσεγγιση στο ζητημα αποδοχής- απόρριψης.
Πολύ καλό! Καλογραμμένο. Ευαίσθητο. Ανθρώπινο.
Τόση ευαισθησία!
Δυνατό και γεμάτο συναισθήματα. Συγχαρητήρια!
Υπέροχο και ώμο όπως αρμόζει να εξιστορείς κάθε τι ανθρώπινο και δυνατό ❤️
Ο,τι καλύτερο έχει γραφτεί! Αληθινό, με γεμάτο συναισθήματα,ειλικρινές! Συγχαρητήρια!!!
Συγκινητική και ευαίσθητη αφήγηση από μία ψυχή που με θάρρος και ζωντανή περιγραφή αγγίζει πολλές άλλες. Συμβάλλει στο να γίνει ακουστή και αυτή η φωνή όπως πραγματικά είναι (και όχι όπως προβάλλεται) ώστε να αρχίσει να αντιμετωπίζεται με την καταννόηση που της αρμόζει. Όμορφο!
πολυ δυνατο ..μπραβο!!!
Μια έκρηξη συναισθημάτων! Εξαιρετικό!
Σκληρό, συναισθηματικο, μελαγχολικό, δυνατό όπως και η καθημερινότητα της κλειστής ελληνικής κοινωνίας
ΥΠΕΡΟΧΑ ΣΚΛΗΡΟ, ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΟ. ΜΠΡΑΒΟ !
Καταπληκτικό κείμενο, άμεσο, ευαίσθητο, ρεαλιστικό!!Μπράβο!!
Nice!!
Πολύ καλό!
Λόγος μεστός. Λόγος εικονοπλαστικός. Λόγος που σε μεταφέρει αυτόματα, με τις πρώτες μόλις λέξεις, στο χωροχρόνο που περιγράφει και σε κρατάει αιχμάλωτο εκεί. Λόγος που σε στοιχειώνει με κάθε έννοια. Ό,τι και να ειπωθεί είναι λίγο μπροστά στον τρόπο με τον οποίο εκμεταλλεύεσαι τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας για να μεταφέρεις το προσωπικό σου μήνυμα κάνοντάς το παράλληλα βίωμα όλων μας. Συγχαρητήρια!
Πολύ όμορφη περιγραφή συναισθημάτων και σωστή χρήση απλής γλώσσας όταν κρίνεται αναγκαία για ένα κείμενο που γίνεται τελικά βίωμα
Εξαιρετικό! Γεμάτο συναισθηματα..μπράβο!
Βαθιά συναισθηματικό , αλλά ταυτόχρονα τόσο αληθινό που σε παρασύρει! Πραγματικά εξαιρετική δουλειά.
Τι ομορφα λογια, τι δυνατα συναισθηματα, τι εντονες εικονες που σου δημιουργει στους αναγνωστες! Εξαιρετικο
Με συγκίνησες. Μου είπες με απλά λόγια την ιστορία, δίχως περιττές φανφάρες, χωρίς όμως να το κάνεις πεζό και να το λιγοστέψεις. Αρκετά κινηματογραφικό. Μια ταινία μικρού μήκους…
Πολυ δυνατο και αμεσο
Μπραβο!
Υπέροχος…
Ένα βιωματικο κείμενο που εξιστορεί γεγονότα που ο καθένας τα βλέπει ως τη δικη του περιπέτεια. Χρειάζεται θαρρος να βρεις κουράγιο, αγάπη, κατανόηση, με λίγα λόγια τον άνθρωπο σου. Και χρειάζεται θάρρος να “ακούσουμε” αν όχι να στηριξουμε τα θέλω τον δικών μας άνθρωπων!
Ερωτικό από ψυχής!
Κινηματογράφικο.. συγκινήθηκα
Έντονο και λυτρωτικό
Πολύ καλό!
Με μεγάλη ευαισθησία και λεπτότητα σε μεταφέρει στην κάθε εικόνα, στο κάθε συναίσθημα, χωρίς επιτηδευμένα λόγια και συγκινήσεις. Απλά και ειλικρινά.
Εκπληκτικο! Συγχαρητηρια!
Αξιοθαυμαστο κειμενο που αγγιζει μεχρι το τελευταιο σου κυτταρο… Εκφραζει πολλες “διαφορετικες” ψυχες!!!
Πολύ δυνατό κείμενο. Εξαιρετικό, μπράβο
Ακούγεται (διαβάζεται μαλλον) πολυ αληθινό. Μου άρεσε ιδιαίτερα το happy end! Μπράβο!
Θα μπορούσε άνετα να ήταν μια ταινία μικρού μήκους! Με ταξίδεψε και σε ευχαριστώ για αυτο!
Λάτρεψα τον πρωταγωνιστή, ανθρώπινο και λυτρωτικό.
Πολύ αληθινό ! Συγχαρητήρια !!
Πάρα πολύ καλό, με υπέροχες εικόνες.
Η παραστατικοτητα του κειμένου με τις έντονες συναισθηματικές εναλλαγές μου δημιούργησαν το αίσθημα ότι ήμουν παρούσα στα γεγονότα και τη δράση. .Αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, τη σκληρή μάχη με τον εαυτό μας ώστε να φτάσουμε στην αποδοχή των επιθυμιών μας και στη συνέχεια στην ελευθερία της έκφρασης. Και όταν πλέον βρίσκουμε το θάρρος της έκφρασης τίθεται το θέμα της αποδοχής ή της απόρριψης. Η δυσκολία των γονιών να αποδεχτούν την διαφορετικότητα αλλά και τη μεγαλειώδη δύναμη της αγάπης που μπορεί να εξομαλύνει καταστάσεις και να μας εξυγνιασει. Περιμένω κι άλλες τέτοιες επιτυχημένες αφηγήσεις!!!
Ο χρόνος της αφήγησης του ήρωα είναι, μόλις, 30 λεπτά! Κι όμως, μέσα σε 30 λεπτά ο συγγραφέας καταφέρνει να ξεδιπλώσει σκέψεις, συναισθήματα και μια… ιστορία, δίνοντας με τον τρόπο αυτόν το χέρι στον μυημένο –και μη– αναγνώστη να κινηθεί μεταξύ δύο επιπέδων. Αφενός να ταξιδέψει στην ιστορία του ήρωα και αφετέρου να ξεδιπλώσει και εκείνος τη δική του ιστορία. Το σπάσιμο της γραμμικής αφήγησης μέσα από τις συχνές αναδρομές στο παρελθόν, ούτως ώστε να συμπληρωθεί όχι μόνο το μωσαϊκό της ιστορίας αλλά και το μωσαϊκό της ψυχοσύνθεσης του ήρωα, είναι μία από τις πολλές αρετές του συγκεκριμένου κειμένου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εμπεριέχεται στην προσεκτική χρήση του λεξιλογίου, όπου το θάρρος για την αποδοχή της σεξουαλικής ταυτότητας μετατρέπεται σε «θράσος» υπό τη σκοπιά της καθεστηκυίας τάξης, καθώς έρχεται να «σπάσει τα σιδερένια τείχη» και κατ’ επέκταση να «ταράξει τις νόρμες» με σκοπό να εκφράσει μια διαφορετική οπτική του επιθέτου «φυσιολογικός». Επιθυμώντας μια φυσιολογική χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, όπως εκείνης των αδερφών του, φέρνει στο προσκήνιο το καίριο θέμα. Το θέμα της αποδοχής. Μίας αποδοχής που καθίσταται ως δεσπόζουσα, όχι μόνο στην ιστορία του ήρωα, αλλά και στις ιστορίες όλων μας, καθώς το τρίπτυχο της απόρριψης –«εμετός», «αηδιάζω» και «ανώμαλος»– κατακλύζουν τόσο τις σκέψεις όσο και τις φοβίες μας.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση –με μουσική υπόκρουση αυτή τη φορά το Blue Christmas– το κείμενο αποδεσμεύεται από το πλαίσιο της λογοτεχνίας αγγίζοντας εκείνο της κοινωνίας, με σκοπό –χρησιμοποιώντας τα λόγια του Little P.– «να γίνει ακουστή και αυτή η φωνή όπως πραγματικά είναι». Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι… «Η αγάπη […] είναι για να πολλαπλασιάζεται και η κακία για να διαιρείται».
Καλά Χριστούγεννα!
Όμορφη και δυνατή (περι)γραφή της αγωνίας και της μάχης για την αποδοχή-την αποδοχή του εαυτού και την αποδοχή των “δικών”. Μπράβο!
Κείμενο με έκδηλη τη μέριμνα για τον λόγο, την πλοκή και το περιεχόμενο.
Το θέμα του coming out, της αποδοχής της ταυτότητας/επιθυμίας, της συγγένειας και των σχέσεων εξουσίας είναι από τα δυνατά σημεία. Ο συγγραφέας μετουσιώνει την κοινή εμπειρία πολλών μη ετεροσεξουαλικών ανδρών σε τέχνη με βάθος, ύφος και ήθος. Ένα κατ’ ουσίαν κοινωνικό/πολιτικό κείμενο, όπου το προσωπικό γίνεται πολιτικό υπό την προϋπόθεση της συνειδητοποίησης της κοινής ανθρωπιστικής βάσης εκ μέρους του αναγνώστη.
Εκπληκτική σύνθεση δομημένη με πανουργία και σπιρτάδα. Από την αρχή μέχρι το τέλος του διηγήματος η ραχοκοκαλιά σπάει, κινείται, ελίσσεται, αλλάζει χρώματα και σχήματα για να ικανοποιήσει τους σκοπούς της ιστορίας. Εξαιρετική η επιλογή τίτλου, όπου το δώδεκα είναι το κεντρικό θέμα πως κυριαρχεί η ιδέα πως όταν έρθει η ώρα, όταν τα πράγματα φτάσουν στο κατάλληλο σημείο, η αγάπη στην ζωή όπως και στα παραμύθια λύνει τα κακά ξόρκια. Πως τα πάντα θέλουν το χρόνο τους και πόσο μάλλον η αγάπη για να ευόδωσει. Συγχαρητήρια στη μητέρα και τον πατέρα που παίρνουν την απόφαση να αλλάξουν και και να αποδεχτούν το γιο τους. Συγχαρητήρια στο γιο που αποφάσισε πως η ειλικρίνεια είναι συνεπάγωγο της αγάπης.
Ενα διήγημα γεμάτο συναισθηματικές εντάσεις, αλλά ταυτόχρονα και μιας ήρεμης ισορροπίας μεταξύ της σωματικής και συναισθηματικής απελευθέρωσης. Είναι συγκινητικό να βλέπεις αγαπημένα σου πρόσωπα να κατακτούν τα όνειρά τους και να γίνονται καλύτεροι ξεπερνώντας τα εμπόδια της ζωής. Μιας ζωής όπου υπάρχει λύπη, αποθάρρυνση, μελαγχολία, κακές σκέψεις, αλλά υπάρχει και η αγάπη. Η αγάπη από την οικογένεια όπου μας δίνει στήριξη να συνεχίσουμε,να γίνουμε καλύτεροι και να εξελιχθούμε. Μακάρι πολλοί να νιώσουν αυτά που ένιωσα εγώ διαβάζοντας το, σίγουρα όμως δεν θα νιώσουν την ίδια περηφάνεια.
Ενα διήγημα γεμάτο συναισθηματικές εντάσεις, αλλά ταυτόχρονα και με μια μια ευαισθησία για τη σωματική και ψυχική λύτρωση. Είναι συγκινητικό να βλέπεις αγαπημένα σου πρόσωπα να κατακτούν τα όνειρά τους και να γίνονται ακόμη καλύτεροι, ξεπερνώντας τα εμπόδια της ζωής. Μιας ζωής που η λύπη, η στεναχώρια, η μελαγχολία, η αποθάρρυνση δεν απουσιάζει, αλλά υπάρχει και η αγάπη. Η αγάπη απο το αγαπημένα μας πρόσωπο που μας κάνει να ξεπερνάμε τους φόβους μας και να λύνουμε τα προβλήματα μας. Ελπίζω όποιος το διαβάσει να έχει πολλά περισσότερα συναισθήματα απ αυτά που ένιωσα εγώ. Σίγουρα όμως δεν θα νιώσει την ίδια περηφάνεια.
Μια ιστορία , ενα αληθινό συναίσθημα .
Τόσο αληθινό και ευαίσθητο <3 <3
Εθιστική και μεθυστική η πένα του συγγραφέα! Συγχαρητήρια!
Δυνατό και γνώριμο συναίσθημα
Ξεριζωνεις μνημες που εχουμε πολλοι, βαθια κρυμενες,θαμενες μεσα μας και τις λουζεις με απλετο φως. Μπραβο γιατι μας θυμισες οτι δεν ειμαστε αυτο που δειχνουμε, ενα κακοφτιαγμενο σαπιο ομοιωμα που η κοινωνια περιμενει.
Από τα πιο αληθινά και σημερινά κείμενα που έχω διαβάσει. Η αναφορά στο θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν θα πάψει να είναι ποτέ επίκαιρη σε μία χώρα τόσο οπισθοδρομική όπως η δική μας -δυστυχώς- αλλά, λυρίως το θέμα της αίσθησης της απόρριψης και της αποδοχής θα είναι ένα μεγάλο ζήτημα με ψυχολογικές προεκτάσεις. Το αν θα καταφέρουμε ποτέ να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις που έχει η κοινωνία, ή η οικογένεια μας από εμάς είναι ένα μεγάλο ζήτημα που ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή θα πάψει να μας απασχολεί. Σημαντικότερο όλων είναι η αποδοχή καθείς του αυτού χωρίς την συναίνεση οποιουδήποτε άλλου. Συγχαρητήρια για το κείμενο. Τόσο αληθινό και έντονο όσο η ζωή η ίδια
Αν υπήρχαν περισσότερες τέτοιες «μαρτυρίες» ενδεχόμενος να είχαμε πολύ λιγότερες «αυτοκτονίες» …. #fact
Αληθινή διήγηση με ανεπιτίδευτη γραφή και έντονες ζωντανές εικόνες ψυχοσωματικής ανισορροπίας που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Περίτεχνα δομημένα η εναλλαγές μεταξύ θυμήσεων του πρωταγωνιστή και παρόντος. Καλή δουλειά! Συγχαρητήρια
ο τρόπος που παρουσιάζονται τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή σε κάνουν να πιστεύεις ότι κατά βάθος συμμετέχεις και εσύ στην ιστορία.. εξαιρετικά συγκινητικό.. μπράβο!
Υπέροχο… είναι πολύ συγκινητικό και αληθινό. Δυστυχώς τα λόγια που ξεστομίζουν κάποιοι άνθρωποι είναι εκνευριστικά ως προς το θέμα. Η διαφορετικότητα δεν είναι αρρώστια και θα έπρεπε όλοι μας να το σεβόμαστε αυτό. Αν όχι σημαίνει πως υπάρχει έλλειψη παιδείας.
πολυ καλο…
Πολύ καλό! Εξαιρετικό !
Ευαίσθητες διακριτικές σχέσεις / Εξαιρετικό
Εξαιρετικό! Ενα στιγμιότυπο που αφηγείται μια ιστορία!
ομορφες λεξεις που περιγραφουν με εναν ρεαλιστικο και ταυτοχρονα ” μοναδικα μαγικο” τροπο ενος ανθρωπου ππυ προσπαθει να απεικονισει την δυσκολη και διαφπρετικη πραγματικοτητα που βιωνει. Ενα Υπεροχο κειμενο , μια Υπεροχη ιστορια ζωης
Υπέροχο, αληθινό, δυνατό!!
Πολύ κινηματογραφικό και άκρως ρεαλιστικό! Πραγματικά υπέροχη δουλειά, μπράβο!
Είναι πολύ όμορφο να σε βάζει ένα τόσο μικρό κείμενο στο μυαλό του συγγραφέα του και ταυτόχρονα να σε αφήνει να το ερμηνεύσεις με τρόπο δικό σου και μοναδικό.
Μπράβο για αυτό 🙂
Πολυ όμορφο κείμενο, με ωμότητες και δύναμη
Αλλη μια πλευρά του έρωτα που υπάρχει και εσκεμμένα εθελοτυφλούμε, αλλα ειναι εδώ και αυτο ειναι που μου μένει.
Απλό , αληθινό , υπέροχο !
Πολύ όμορφο!
Απλό , αληθινό , υπέροχο !!!
Εξαιρετικό! Πολυ καλή δουλειά, μπράβο!
Πανέμορφο κείμενο…
Συγχαρητήρια!
Δυνατό κείμενο τόσο σε επίπεδο γλώσσας όσο και περιεχομένου. Πολύ ευαίσθητη και ωμή αφήγηση ταυτόχρονα που σε μεταφέρει στον κόσμο του ήρωα και του συγγραφέα και σε κάνει να σκέφτεσαι πως η χειρότερη βία που βιώνει κάθε άνθρωπος είναι αυτή που προέρχεται από το γεγονός πως δεν αποδέχεται τον εαυτό του
Τέλειο
Πολυ έντονη αφήγηση που μπορει να σε ακουμπήσει!!!
Εξαιρετικό, ρεαλιστικό σε κρατάει να το διαβάσεις πολλές φορές πάλι
Μέσα σε 30 λεπτά μια ολόκληρη ζωή! Η ματιά του Συγγραφέα ωμή και αληθινή όπως αρμόζει στην ιστορία. Εξαιρετικό κείμενο!
Απλά καταπληκτικός!!!!
Πάρα πολύ ωραίο κείμενο.. μίλησε κατευθείαν στην ψυχή μου. Μπράβο στον συγγραφέα.
Υπέροχο φίλε μου, πραγματικά μπράβο!!
Καταπληκτικό,ειλικρινές κείμενο με εύστοχη χρήση του λεξιλογίου. Η εικόνα ενός ανθρώπου μόνου, κάτω από τον μουντό ουρανό των Χριστουγέννων, πληγομένου από την κοινωνία από την οικογένειά του, ίσως ακόμη κι από τον εαυτό του γεννά μελαγχολία. Αναβλύζουσες εικόνες ζοντανεύουν μέσα σε λίγα λεπτά και τριβελίζοντας το μυαλό χωρίς έλεος. Υπέροχο!
Κάθε λέξη και μια εικόνα. Εικόνες με αλήθεια μέσα τους. Συγχαρητήρια στον συγγραφέα!!
Really beautiful! Bravo!
Εξαιρετικό
Κάθε πρόταση του συγγραφέα ξεδιπλώνει και συναίσθημα.. Εικόνες που αν και διαφορετικές από αυτές που έχει ζήσει ο καθένας σου γίνονται προσωπικές.. Πανέμορφο κείμενο!
Άμεσο , ανθρωπινο , ειλικρινές ξεδιπλώνει τις πτυχές ενός ανήσυχου πνεύματος !
Η μάχη μέχρι τη λύτρωση μέσα σε ένα ρεαλιστικό κείμενο. Τόσο ρεαλιστικό που σε ταξιδεύει κατευθείαν. Πολλά συγχαρητήρια εξαιρετικό γράψιμο.
Πολύ δυνατό, πολύ αληθινό, πολύ συναίσθημα!
Φοβερό!
Υπέροχο κείμενο! Μπράβο
Πολλά συναισθήματα και έντονα
Πολύ ωραίο!
Όταν η ανθρώπινη ευαισθησία συνδυάζεται με τον δυναμισμό ενός αδαμαντινου χαρακτήρα,μας παρουσιάζεται με μοναδικό τρόπο στο συγκεκριμένο απόσπασμα αυτού του εξαίσιου βιβλίου.
Περιμένοντας την συνέχεια των μαγευτικων λεγομένων δυναμώνει η επιθυμία ενός ταξιδιού σε σελίδες γεμάτες στοχασμό,σε σελίδες γεμάτες όμορφες,περιπλοκές αλλά και αληθινές σκέψεις.
Αξίζουν να αποδωθούν πολλά συγχαρητήρια στο Συγγραφέα για την απόδοση!
τελειοοοοοοο
Πολύ δυνατό απόλυτα ειλικρινές σε κρατάει στην ιστορία Ταυτίζεσαι Μπράβο για το σύνολο, χρήση της γλώσσας και έντονα συναισθήματα!!
Καλογραμμένο και με νόημα ! Συγχαρητήρια .
Δε θα υπήρχε ποιο εύκολος και δυνατός τρόπος να καταγραφεί σε ένα τόσο μικρό απόσπασμα η ανθρώπινη αδυναμία αλλά και η δύναμη, η μοναξιά και συντροφικοτητα. Χίλια μπράβο!!!
Ωραιο στόρυ πραγματικό απ οτι φαινεται! μάλλον σημαινει οτι πρεπει να τα χεις καλα με τον εαυτο σου για να μη βασανιζεσαι στη ζωη σου! Πρωτα απ ολα εσύ κ μετα , οι γονεις σου και οι κοντινοί άνθρωποι σου. θα το παραδεχτουν αν σε αγαπουν .
Λέξεις που αγγίζουν , συναισθήματα δυνατά , κείμενο καλογραμμένο γεμάτη εικόνες και νοήματα…
Συγκινητικά όμορφο..
Εξαιρετικός λόγος και συγγραφή
Εξαιρετικό. Μιλάει στην ψυχή. Ότι πρέπει για ένα βράδυ με ένα ποτήρι κρασί.
Πολύ καλό!!!!
Όμορφο κείμενο, με ενδιαφέρουσα γραφή και δυνατό συναίσθημα.
Όμορφο και αληθινό
Σε κερδίζει η αλήθεια του!
Καταπληκτική δουλειά , και ο χρόνος αφήγησης μόνο 30 λεπτά! Σε έκανε να αισθάνεσαι ότι εισαι μέσα στην ιστορία , μπράβο !
Καλά Χριστούγεννα 🙂
Πολυ ποιοτικό και πολυ νόημα
Ένα βίωμα που μπορεί να τύχει στον καθένα μας, κάνοντας μας να επαναπροσδιορίσουμε τα θέλω και τα πρέπει!
Εξαιρετική και συγκινητική ιστορία! Μπράβο
Εξαιρετικό.Μπράβο.!!!
Όμορφο κ ατμοσφαιρικό!
Όμορφο και ευαίσθητο το κείμενο που σου ξυπνα συναισθήματα.. Συγχαρητήρια!
Εξαιρετικο..Σε παρασυρει…
Υπέροχο κειμενο. Πολυ έντονο συναίσθημα! Κ με νόημα που αγγίζει τον καθένα μας!! Μπραβο!
Φοβερό! Και αρκετά συναισθηματικό.
Πολύ όμορφο και αληθινό. Η ακραία αντίδραση όπως όμως και το χαπι εντ ωραία αντίθεση που αντικατοπτρίζει (ευτυχώς) και την πραγματικότητα
Εξαιρετικο,με νοημα!!
Ότι πρέπει για μια κρύα βροχερή μέρα του χειμώνα με τζάκι και ζεστή σοκολάτα!
Δυνατή αφήγηση, με πολλές αρετές.
Μπράβο!
Ωραία γραφή!!! Εξαιρετικό κείμενο! Συγχαρητήρια!!
Εξαιρετικό!
Τέλειο!!!
Εξαιρετικο κειμενο !
Εξαιρετική γραφή γεμάτη συναίσθημα!! Πολλά μπράβο!! Συνέχισε έτσι!
Υπέροχο..Μπραβο!
Πολύ όμορφο κείμενο!
Όμορφο κείμενο!
Ακρως τρυφερη προσεγγιση στην ψυχοσυνθεση της ΛΟΑΤ κοινοτητας. Μπραβο.
Συγχαρητήρια! Μακάρι το ολιγόλεπτο χρονικό της αφήγησης σου να μπορούσε να εγκλωβίσει, έστω και με την εξέλιξη των ανθρώπινων συναισθημάτων που περιγράφεις, τη δύσκολη καθημερινότητα ανθρώπων με οποιαδήποτε μορφή διαφορετικότητας.
Εξαιρετικό και συγκινητικό!
Πολύ όμορφο, εξαιρετικός τρόπος γραφής!
Μπράβο
Έντονα συναισθήματα , μάχη ανάμεσα στη λογική κ στην καρδιά Κ τέλος μια αναπάντεχη λύτρωση…
Ενα κειμενο που εκμαιευει πολλα διαφορετικα συναισθηματα στην πιο ομορφη εποχη του χρονου.
Πολυ ομορφο και περα-για-περα συγκινητικο.
Υπέροχο!
“Η αγάπη, εξάλλου, σκέφτηκε, είναι για να πολλαπλασιάζεται και η κακία για να διαιρείται.”
Αυτό! Όποιος κι αν είσαι, όποιον κι αν επιλέγεις, όπως και να μοιάζει…
Μια γραφή σύγχρονη, αληθινή με μυαλό και χιούμορ που γεννά εικόνες και κυρίως συναισθήματα!
Εγώ θέλω κι άλλο!!!!
Eksairetiko
Πολύ συναισθηματικό και πολύ προσεγμένο στη γραφή. Μπράβο! Keep going..
Σε ευχαριστώ για αυτό το αναπάντεχα όμορφο διάλειμμα στη δύστροπη καθημερινούτητά μου. Χαίρομαι που πρότεινες να κάνω κλικ σε αυτό το σύνδεσμο στο ινσταγραμμικό σου προφίλ.
Πάρα πολύ ωραίο, και συγκινητικό!!
Φοβερό κείμενο.. συναισθηματικό .. αληθινό και πολυ δυνατό και συγκινητικό !!! Μπράβο
Μεθυστικό ανάγνωσμα γεμάτο αντιθέσεις και εναλλαγές σε χρονικά και εκφραστικά επίπεδα. Πανέμορφος χειρισμός της ιστορίας, με αποφυγή των έντονων συναισθηματικών εξάρσεων. Μακάρι το κείμενο αυτό να μπορούσε να δώσει σε γονείς και παιδιά που αισθάνονται το αίσθημα της απόρριψης, του πόσο σημαντικά είναι τα λόγια μας και οι πράξεις μας. Του πόσο η αγάπη και μπορεί και θα νικήσει στο τέλος της ημέρας. Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!!!
Εξαιρετικός τρόπος γραφής και ο τρόπος διαχείρισης της πλοκής σε διχρονικό επίπεδο, αριστουργηματικός! Καλή επιτυχία και συγχαρητήρια!
Δυνατό κείμενο. Μπράβο!
Ωραίο θέμα, έξυπνος χειρισμός, όμορφο κλείσιμο που δεν χτυπάει ως έυκολο χαπι εντινγκ, αλλα (με) πείθει. Γενικα ωραία εναλλαγή εικόνων, και μια καλή αφήγηση, που προσωπικα τη θεωρώ δυσκολάκι. Μαρκ gooo!
10/10 Συγχαρητήρια Μάρκ!!!