Όταν λησμόνησαν
το προνόμιο που είχαν,
να κοιτάζονται στα μάτια…
Όταν εστίασαν πιο κάτω!….
Έπαψαν τότε,
να ’ναι
Ανδρόγυνο!…..
Έγιναν
Άνδρας
και
Γυναίκα.
Έγιναν
Δυο…
Κι έπαψε, τότε,
να ’ναι κήπος…
Έπαψε να ’ναι,
ουρανός…
Όταν αντίκρυ στάθηκαν
και άνθρωπο,
δεν είδαν!…
Είδαν,
της μέρας τους
το έδεσμα!…
Της νύχτας,
είδαν,
το καρύκευμα!…
Τάσος Σ. Μάντζιος
Υπέροχο ποίημα