ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ 1ο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ BONSAISTORIES

Έχει ζαρώσει στον τοίχο και δεν κοιτάει τίποτα άλλο. Μονάχα εκείνο το λεκέ που μεγαλώνει. Όλο και μεγαλώνει. Κόκκινος, βαθυκόκκινος και μετά μώβ. Γυαλίζει στο σκοτάδι και μετά σβήνει.

Το νιώθει ότι ο λεκές είναι απειλή. Σαφής, προκαθορισμένη και μοιραία. Κάθε φορά που τον πλησιάζει η φοβέρα γίνεται ξεκάθαρη, η αλήθεια σκληρή και αμετάκλητη.

Από περιέργεια προσπαθεί να τον αγγίξει. Να δει από τι είναι φτιαγμένος. Ο λεκές μετακινείται και απειλεί να τον καταπιεί. Ταυτόχρονα τον προειδοποιεί για κάτι.

Για τι όμως; Για κάτι που έχει ήδη συμβεί; Για κάτι που συμβαίνει εδώ, τώρα, μπροστά του;

Αδύνατον να συγκεντρωθεί! Αδύνατον να ανακαλέσει τα γεγονότα από τη συγκεχυμένη μνήμη του.

Η αφοριστική απειλή θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του, το νιώθει. Το σχήμα του λεκέ αλλάζει. Σχηματίζει λέξεις: Προδοσία, Μίσος, Εισβολέας, Ξένο Σώμα.

Οι αισθήσεις του έχουν αρχίσει να τον εγκαταλείπουν. Δεν αισθάνεται πια όλα τα μέλη του σώματός του, τον έχουν εγκαταλείψει κι αυτά.

Εχει ιδρώσει. Τόσο πολύ που όσο και να σκουπίζει με το μεταξωτό ριγέ του μαντήλι τις χοντρές σταγόνες από ιδρώτα που κυλούν στο μέτωπό του, εκείνες συνεχίζουν την πορεία τους πρός το λευκό του πουκάμισο, το γκρι παντελόνι και το ένα και μοναδικό παπούτσι του.

Η ανάσα του βγαίνει αραιή και πολύτιμη. Η άλλοτε χρωματιστή ζωή του κινδυνεύει να γίνει μονόχρωμη.

Εύθραυστα και με προσοχή, κάθεται στο πάτωμα. Για να μην ενοχλήσει το λεκέ. Να μην εισβάλλει στο ζωτικό του χώρο.

Γέρνει πίσω και ακουμπάει στον κίτρινο φρεσκοβαμμένο τοίχο που χρωματίζει κι άλλο το άσπρο του πουκάμισο.

Το μόνο που θέλει είναι να ξεχάσει. Να διαγράψει, να ξεκουραστεί…

Ο λεκές έχει γίνει πια ένα με το χέρι. Το χέρι που ήταν οικείο και που τώρα φαίνεται ξένο. Το βλέπει να κατευθύνεται επάνω του με μία απίστευτη διαύγεια. Είναι τρομακτικό αυτό το χέρι, χωρίς ευσπλαχνία.

Από φόβο σηκώνεται απότομα. Χτυπάει με δύναμη το κεφάλι του στην ξύλινη, χαμηλοτάβανη οροφή. Βρίζει σιγανά για να μην τον αντιληφθεί το χέρι που κινείται ξανά καταπάνω του.

Η καρδιά του χτυπά δυνατά. Νομίζει ότι σχεδόν τη βλέπει να μπαινογβαίνει στο στέρνο του και να πάλλεται ακανόνιστα.

Διπλώνεται στα δύο. Βγάζει μία κραυγή. Πονάει, πονάει πραγματικά. Πρέπει να καλέσει ασθενοφόρο. Ή την αστυνομία.

Το χέρι της είναι ακόμα εκεί. Πρέπει να το πολεμήσει, να το νικήσει.

Η αγωνία είναι τόσο μεγάλη που ο εγκέφαλός του έχει παραλύσει. Κάθε ικανότητα για λογική σκέψη έχει εξαφανιστεί.

Εκείνη κρατάει το τεράστιο μαχαίρι της κουζίνας. Το ιαπωνικό, που είχαν αγοράσει μαζί. Τον πλησιάζει με μάτια που λάμπουν λυσσαλέα και ένα βρυχηθμό που δεν θυμίζει άνθρωπο.

Το Τojiro με τα οδοντωτά του άκρα είναι ένα ενθύμιο της εποχής που αγαπιόντουσαν. Που δεν ήταν δύο ξένοι. Που ο έρωτας και η αγάπη καθόριζαν την υπόσταση των δυο τους. Και μία ακόμα – την κοινή.

Τίποτα δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχαν διαταράξει οι δυο τους την ιεροτελεστία της καθημερινότητας. Αν δεν είχαν βεβηλώσει την ιερότητά της σπάζοντας έναν πρώτο κρίκο συνήθειας.

Το αναθεματισμένο ταξίδι έφταιγε για όλα!

Τα είχαν κάνει όλα διαφορετικά. Είχαν αγοράσει καινούριες βαλίτσες. Είχαν πακετάρει μαζί και όχι ξεχωριστά όπως άλλες φορές. Είχαν διαλέξει ένα μέρος βροχερό και όχι ηλιόλουστο.

Στο ξενοδοχείο συνάντησαν τον εισβολέα, ένα αιθέριο πλάσμα. Αλώβητο και τρυφερό. Η εξωτική του αύρα τον έστειλε κατευθείαν στον κόσμο των απολαύσεων και των φαντασιώσεων.

Είχε ενδώσει στη γοητεία του αιθέριου πλάσματος. Αυτός που ορκιζόταν ότι δε θα πρόδιδε ποτέ.

Το αιθέριο πλάσμα είχε παραμερίσει με χάρη και απλότητα το καθημερινό, τη συνήθεια. Την είχε αφανίσει τυχαία, χωρίς πρόθεση. Με ένα απλό τίναγμα της θεσπέσιας χαίτης του.

Εκείνη παρακολουθούσε από τη γωνία ακίνητη. Εβλεπε τη σαγήνη να νικά συντριπτικά και υπεροπτικά.

Το χέρι τώρα κινείται. Πάνω κάτω. Πάνω κάτω. Χτυπάει με λύσσα. Χτυπάει ξανά και ξανά με μανία. Με απανωτές, κοφτές κινήσεις.

Με μίσος που τρύπωσε ύπουλα στη θέση του έρωτα.

Πρέπει να σταματήσει το χέρι, του κόβει το οξυγόνο. Τη ζωή…

Το αίμα κυλά παντού. Στα χέρια, την κοιλιά, το στήθος… Η λίμνη που σχηματίζεται, σαν λεκές, μοιάζει λίγο με τη Μεγάλη Πρέσπα.

Η σκέψη τού φέρνει γέλια. Το γυμνό του πόδι γλιστράει στα σκουρόχρωμα νερά της Μεγάλης Πρέσπας.

Δεν υπάρχει χρόνος και τόπος για εξηγήσεις.

Πώς να δικαιολογήσει την προδοσία; Πώς να πείσει ότι η αγάπη ξεστρατίζει; Πώς να εξηγήσει ότι το αιθέριο είναι αέρας; Καταλαμβάνει κάθε ελεύθερο, διαθέσιμο κενό σύμφωνα με τη Φυσική.

Εκείνη κουβαλά μέσα της ζωή. Σύντομα θα φέρει ζωή στο “Νέο Γενναίο Κόσμο” μας.

Το μαχαίρι ξεφεύγει από το χέρι. Κυλάει με θόρυβο στο πάτωμα και ταλαντεύεται στα νερά της βαθυκόκκινης λίμνης.

Σωριάζεται δίπλα του και κοιτάει μπροστά της με βλέμμα άψυχο, κενό.

Την κοιτάει κι εκείνος με θλιμμένα μάτια. Έχει τώρα κάτι το αιθέριο κι αυτή, είναι άπιαστη, όπως το πλάσμα. Το θηρίο ημέρεψε. Αλλά για πόσο; Για πόσο έχει κορέσει τη δίψα του για εκδίκηση;

Απλώνει το ένα χέρι για να την αγγίξει κι εκείνη αφήνεται.

Το αίμα, το δικό του άιμα, κυλά επάνω στο ρόζ εμπριμέ πουκάμισο και τα μικρά τριαντάφυλλα αλλάζουν σχήμα. Μεγαλώνουν και εξαφανίζονται.

“Τι συμβαίνει ;” τη ρωτά.

“Τίποτα”.

Προλαβαίνει να δει τη λάμψη στα μάτια της. Περιμένει με παραίτηση το επόμενο χτύπημα. Εκείνη αρπάζει το μαχαίρι και το γυρίζει προς το μέρος του. Αφήνει να της πέσει από το χέρι με δυνατά γέλια.

“Πάω να αλλάξω”, δηλώνει.

Ανοίγει την πόρτα του δωματίου. Από το άνοιγμά της τη βλέπει που ξεκλειδώνει με αργές, μεθοδικές κινήσεις το πορτάκι του κήπου και εξαφανίζεται στο γκρίζο, βρεγμένο δρόμο.

Βρήκε επιτέλους την ελευθερία της.

Μαργαρίτα Σωτηροπούλου