ΤΟ Π ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Αν είσαι ένα ψέμα αληθινό, τότε σε προσφωνώ ποίηση.

Είσαι η ωραιότερη μάσκα του κόσμου αυτού.

Ευτυχισμένη η ρουτίνα που γουλιά γουλιά σε απολαμβάνει

Μια κόκκινη θάλασσα και εσύ τα χείλη.

Πασπαλίζεις με χρυσόσκονη τη φτωχογειτονιά μας

Στο κενό που βουτώ μου προσφέρεις αστέρια

Κανείς δεν μπόρεσε να σ’ αγγίξει.

Η τελειότητα είναι τόσο εύθραυστη όσο και η γυάλα που ζούμε.

Ένας βοριάς απλά σε στέλνει για να κάνεις και πάλι γαλάζιο τον ουρανό.

Μουντός ο καιρός και όμως υπάρχεις. Κανείς δεν σε σβήνει εσένα.

Εσύ το φως του φεγγαριού, το παιδί μιας άμοιρης μάνας

Ο άγγελος που με έναν κρίνο έσωσε την ανθρωπότητα.

Να το ξέρεις. Είσαι ο έρωτας των θλιμμένων.

Πάντα πλατωνικός και ποτέ ανεκπλήρωτος.

Είσαι γένους θηλυκού γι’ αυτό ό,τι θες το καταφέρνεις

Τι νόημα θα είχε ο κόσμος χωρίς εσένα;

Ανάπηρη η δημιουργία, αρτιμελής των συναισθημάτων ξηρασία.

Ευτυχώς θα είσαι για πάντα εδώ. Θα τριγυρνάς στο νου των αιχμαλώτων της απαράμιλλης γοητείας σου.

Για μια ακόμη φορά, απόψε είσαι και δικιά μου καλεσμένη.

 

Σπυριδούλα Κατσιγιάννη