Έκλεισες τα μάτια σου, δε θα σε ξαναδώ
Κανείς δε με ρώτησε αν ήμουν έτοιμη γι’ αυτό
Πας σε μέρη που δε μπορώ να σε ακολουθήσω
Σκέφτομαι συνεχώς το παρελθόν, ταξιδεύω πίσω
Στα πόδια σου με είχες, νανουρίσματα μου έλεγες και με αποκοίμιζες
Πως με αγαπάς και θα είσαι πάντοτε δίπλα μου μου υπενθύμιζες
Μα ποιος θα μου τα θυμίζει τώρα;
Έφτασε τελικά η κακιά η ώρα
Σε πήραν μακριά μου, δε μπορώ να σε φτάσω
Δάκρυα άλλα χίλια θα κλάψω
Υποσχέσεις μου ‘δωσες που δε μπορείς πλέον να υλοποιήσεις
Τα κομπολόγια και το ρολόι σου είχες πει ότι θα μου χαρίσεις
Είπες πως όταν μεγαλώσω θα με πας ταξίδι στην Ανατολή
μα δε θα μεγαλώσω, η ψυχή μου πέθανε όταν πέθανες εσύ…
Βασιλική Παντιά
Ένα πολύ όμορφο ποίημα,το οποίο βγάζει δυνατά συναισθήματα και νοσταλγία ακόμα και σε εκείνους που δεν έχουν νιώσει την απώλεια αγαπημένου τους προσώπου.
Υπέροχο!!
Σε αγγίζει στη καρδιά ! Βγαλμένο απο τη ζωή κα τα όνειρα
λογια ψυχης και ευαισθησιας απο τον πονο που προκαλει η οποια απωλεια ειναι τα συναισθηματα που αγγιζουν
Λόγια ψυχής δυνατά κι αληθινά.Εικόνες τόσο ρεαλιστικές,που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.Μήνυμα πανανθρώπινο αγάπης,που μας υπενθυμίζει το φθαρτό της ύπαρξής μας.Απλά μοναδικό!Μπράβο,Βάσια!
Έντονα συναισθήματα, έντεχνα εκφρασμένα!!
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΟΥ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ. ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΥ. ΒΑΣΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ.
kaunis runo Vasja,vähän surullinen kyyneleet tuli silmiin
Touching feelings, keep writing….