Περνούσα μια – μια τις φωτογραφίες. Πορτρέτα κι εικόνες στο χρώμα της γης που μιλούσε. Ο κόπος κι ο ιδρώτας του ζωγράφου αποτυπωμένος με λάδι πάνω στο κάδρο του.
Μιλούσαν τα έργα και συ σμιλευμένος με εικόνες κοιτούσες.
Χρώμα κι αγάπη στο κάδρο σου. Χρώμα της γης κι οι ακτίνες του ήλιου φώτιζαν τις σκιές και τα μονοπάτια της μνήμης. Το φως περνούσε απρόβλεπτα στο υποσυνείδητο και τραβούσε την προσοχή σου. Τι ήταν αυτό που σε ξεσήκωσε; Τι ήταν αυτό που σε καλωσόρισε στον κόσμο της τέχνης;
Μην ήταν η ομορφιά που σε ξεσήκωσε;
Μην ήταν το μυστήριο και το ακατανόητο της Γραφής;
-Μην με ρωτάς, δεν ξέρω.
Μυστήριο η τέχνη και γλώσσα κρυφή που μιλάει. Γλώσσα του ανθρώπου αρχέγονη. Γλώσσα και τέχνη της φύσης. Θυμάσαι τις βραχογραφίες σκαλισμένες μέσα στο παμπάλαιο σπήλαιο; Θυμάσαι τα σχήματα των αλόγων στο κέντρο του βράχου; που ώρες πολλές ζωγράφιζαν οι άνθρωποι πριν ακόμα ανακαλύψουν την γραφή; Αυτή ήταν η γλώσσα της επικοινωνίας. Η γλώσσα της εικόνας. Η γλώσσα της ψυχής, μέχρι να βγει ο ήλιος και να πάρουνε σάρκα τα όνειρά τους. Θυμάσαι τα γυμνόριζα δένδρα που ζωγράφιζαν; Δένδρο η μνήμη, που βγάζει καρπούς και κλωνάρια κι εκείνα απλώνουν και δίνουν καρπούς, νερό και ζωή.
Κοίταξες πάλι το κάδρο. Σε τράβηξε πάλι κι ας μην κατάλαβες τη γραφή και τη γλώσσα. Με την ψυχή μιλάνε οι άνθρωποι και συνεννοούνται καλύτερα. Με την ψυχή σου μίλησε κι η τέχνη και σου είπε κραυγές των συμβόλων.
-Μα τι είναι άραγε τούτο το έργο και τι είναι αυτό που μ’ αγγίζει;
Μην είναι τα δένδρα που άπλωσαν τους κορμούς τους;
Μην είναι οι ρίζες της γης και του τόπου;
Μην είναι ο πάγος που ποτέ του δε λιώνει; Ή μήπως ψυχές που αναδεύονται;
Είναι παιχνίδι του χρώματος, ανάμεσα στο μπλε και το άσπρο; Ανάμεσα στον ήλιο και το φεγγάρι; Ανάμεσα στο ζεστό και το κρύο;
Κίτρινο το δειλινό φωτίζει τον κόσμο της σκέψης. Κίτρινα χαμόγελα απλώνονται δίπλα σου, μα εσύ δυστυχώς δεν τα βλέπεις. Δαντέλα από κόκκινο απλώνει το κόκκινο δείλι και δίνει ένα χρώμα γεμάτο περιέργεια, γνωστό μόνο στον κόσμο της φύσης. Κουκκίδες με πράσινο τονίζουν διακριτικά την ύπαρξή τους, σαν τον κόσμο της φύσης και δίνουν τα σκήπτρα στο κίτρινο και το λευκό.
Γραμμές μαύρες και κάγκελα μαύρα στολίζουν το έργο σου.
Μπορεί το μαύρο να φράξει το φως; Μπορεί τα κάγκελα να φυλακίσουν το χρώμα;
Ένα χαμόγελο είναι ο πίνακας κι εσύ δυστυχώς δεν το βλέπεις. Γελάς και ευφραίνεσαι και οι εικόνες χαρά σε γεμίζουν. Ένα χαμόγελο αντικατοπτρίζεται στον πάγο, το κόκκινο γίνεται ροζ. Κι ο πάγος κραταιός και ποτέ του δε λιώνει. Τούτες οι πρωτόγονες μορφές αποτυπώνονται στο έργο. Τούτες οι πρωτόγνωρες εικόνες ξορκίζουν το έρεβος και μας δίνουνε έρωτα της δημιουργίας, της ζωής και του φωτός κι ο πάγος κρατά κι όλο σφίγγει το οξυγόνο που θα γίνει ζωή, αέρας, νερό.
Γαλανός ουρανός είναι ο πίνακας που θα γίνει νερό κι ένας κόκκινος ήλιος θα στολίζει πορφύρα με το κίτρινο χρώμα που θα γίνει ένας κόσμος φωτός.
Ανοιχτό είναι χρώμα ο πίνακας, ένα ουράνιο τόξο η ζωή και το φως…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ
Καλλιτεχνική, ωραία γραφή!
“ΤΟ ΧΡΩΜΑ” του Γιάννη Γερογιάννη
Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση της σχέσης «εικόνα – χρώμα». Πολύ ενδιαφέρουσες οι σκέψεις και τα συναισθήματα του συγγραφέα, μπροστά σ΄ ένα έργο, που εκφράζει πολύ εύστοχα με ποιητική γραφή. «Ο κόπος, ο ιδρώτας και η αγάπη» κάθε δημιουργού, αποτυπώνονται σε κάθε έργο και που δυστυχώς εμείς κοιτάμε τα έργα, μόνο σαν κριτές, χωρίς να προσπαθούμε να μπούμε στην ψυχολογία του δημιουργού. Πολύ ενδιαφέρουσα η προσπάθεια του συγγραφέα, να μας κινητοποιήσει, να αναλύουμε τα συναισθήματά μας, μπροστά σ΄ένα έργο, να ψάχνουμε να βρούμε απάντηση στα ερωτήματα που αναφέρει «..Τι ήταν αυτό που σε ξεσήκωσε; Τι ήταν αυτό που σε καλωσόρισε στον κόσμο της τέχνης;..».
Εξαιρετική η αναφορά του συγγραφέα στην «γλώσσα της εικόνας», «στην γλώσσα της ψυχής», ένα είδος επικοινωνίας, που στις αναφορές που γίνονται στα επιχειρησιακά σεμινάρια, οι εισηγητές ξεχνούν ν΄αναφέρουν και που τελικά, είναι η σημαντικότερη μορφή επικοινωνίας, πριν την «γλώσσα του σώματος».
Τελικά, πόσο σημαντική επίδραση έχει η εικόνα και οι χρωματισμοί της, στην ψυχολογία του ανθρώπου;; Ο συγγραφέας, σ΄αυτήν την ερώτηση, δίνει μια καταπληκτική απάντηση «..Τούτες οι πρωτόγνωρες εικόνες ξορκίζουν το έρεβος και μας δίνουνε έρωτα της δημιουργίας, της ζωής και του φωτός.. ένα ουράνιο τόξο η ζωή και το φως…»!!
Ένα πολύ ενδιαφέρον διήγημα, που δίνει πολύ σαφή μηνύματα στον αναγνώστη, με στόχο να τον αφυπνίσει και να ευαισθητοποιήσει το συναίσθημα.
Λία Καζαντζή