ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ

-Μάριε, φοβάμαι!

-Σσσς, πλάι σου είμαι…

-Τους νιώθω, Μάριε… είναι εδώ… μας παραμονεύουν…

-Περπάτα πιο γρήγορα…

-Τρέμω ολόκληρη… δεν μπορώ…

-Αν δεν προχωρήσεις, θα μας σκοτώσουν!

-Τα γόνατά μου λυγίζουν… θα πέσω…

-Σσσς, άκου… ένας θόρυβος!

-Θα λιποθυμήσω… δεν αντέχω!

-Κουράγιο, φτάνουμε.

-Ανάσα… μου κόβεται η ανάσα… τα πόδια μου δεν υπακούουν…

-Τι συμβαίνει;

-Δεν ξέρω… παραλύω… θα πέσω… ο ήχος που ακούστηκε… δηλητήριο… μας ψέκασαν, Μάριε…

-Όχι, Θεέ μου!.. κρατήσου επάνω μου…

-Μάριε, δεν μπορώ να κουνηθώ… φύγε… γλύτωσε εσύ…

-Δεν σε αφήνω… κουράγιο… θα σε σύρω στη φωλιά μας…

-Όχι… τα παιδιά… θα κινδυνεύσουν… πάρ’ τα και φύγετε μακριά… εκεί που η ζωή τους δεν θα απειλείται από κανένα… κατσαριδοκτόνο…

Ματίνα Μαρδέλη