ΓΛΥΠΤΩΝ ΠΑΛΙΝΝΟΣΤΗΣΙΣ

Με Θεού, οι Αρχαίοι, κανόνα, το χρυσό, Περικλέους, αιώνα, δημιούργησαν τον Παρθενώνα, σμαραγδένια, του κόσμου, κορώνα, διθυραύνων ευήχων μνημείο, αναφοράς, του κόσμου, σημείο, στέλνοντας, σε δόξας  Κολοφώνα, τη γλυκιά την πατρίδα, Ελλάδα, αναμμένη υπέρλαμπρη δάδα, χώρα, πολιτισμού, πρωτοπόρο, της υφήλιου σημαιοφόρο.

Τ’ άσπρα μάρμαρα των αγαλμάτων ,των αγίων μαστόρων η σμίλη, με βελούδινα φίλησε χείλη και μας έδωσε θαύμα θαυμάτων, κληρονόμος τους, ο κόσμος όλος κι  ακατανίκητης έλξης, πόλος.

Τη χρυσή τομή στο καθένα, Γεωμέτρες ελέγχουν, μετρώντας, μα δεν βρίσκουν ψεγάδι κανένα, μια αγχώδη πνοή ξεφυσώντας, την υπέροχη αναλογία, θεωρώντας τρανή ευλογία.

Στης σκλαβιάς τα μαύρα σκοτάδια, τότε, που όλα ήταν ρημάδια, από βέβηλα χέρια κλεμμένες, οι καρυάτιδες οι φημισμένες, αετώματα, ζωφόρος, μετόπη, έργα τέχνης, μια  οπτασία,

σ αφιλόξενα ξένα μουσεία, με το πρόσχημα την  προστασία,  κρατάει, άδικα, η Ευρώπη.

Όμως, έφτασε πλέον η ώρα, στην Ελλάδα την ένδοξη χώρα, τα γλυπτά μας να παλιννοστήσουν, σαν ειρήνης, λευκά περιστέρια, στα παλιά, τα γνωστά, τα λημέρια, και στις θέσεις, που λείπουν, να στήσουν, μαγεμένα και έμπειρα χέρια, της Αθήνας να λάμψουν τα αστέρια.

Μακριά  απ’ το γκρίζο το πούσι, στ’ Αττικού ουρανού, του γαλάζιου ήλιος μ’ άπλετο φως να τα λούσει, το θαυμάσιο χρώμα τοπάζιου, και του σάπφειρου λάμψη να στείλουν, που μας στέρησαν και τα οφείλουν, αυτομάτως να “σμίξουν τ’ αηδόνια” και αντάμα να μείνουν αιώνια, η ψυχή του Φειδία, γαλήνη, επί τέλους να βρει και εκείνη.

 

Μιχάλης Δημητρίου